Mijn naam is Meneer Jansen maar mijn roepnaam is Meneertje.
Meneer Jansen is namelijk best erg lang en tegen de tijd dat ze die naam hebben uitgesproken ben ik al vergeten dat ze mij riepen. Ik zal dus gaan luisteren naar Meneertje, althans, dat zal de tijd gaan uitwijzen..
Vandaag kwamen ze kennismaken met mij. Natuurlijk eerst met mijn papa en mama want die moesten mijn adoptie goedkeuren.
Mama zei: “als je Meneer Jansen herkent dan mogen jullie hem op 13 november ophalen”. Mijn nieuwe vrouwtje bedacht zich geen moment en viste mij direct uit het mandje. Vanaf dat moment wist ik het zeker, ik heb een nieuwe baas en vrouwtje gekregen. Vrouwtje kon alleen nog maar zeggen dat ik een poepie, lieffie, lekkertje en schatje was. Dat ben ik natuurlijk ook dus daar was geen woord aan gelogen. Als dank kon ze wel een kusje van mij krijgen. Ik heb mijn nieuwe baas en vrouwtje eens rustig bekeken en ik denk dat ik een heel fijn huis ga krijgen. De baas is een rustig maar erg standvastig type. Zijn nee is vast ook echt nee. Bij het vrouwtje zie ik wel mogelijkheden. Volgens mij wind ik haar met gemak om alle tien mijn mini nageltjes heen.
Ze hebben lange tijd met mij geknuffeld en toen was het echt tijd om afscheid te nemen. Vrouwtje wilde het liefst blijven logeren tot ik oud genoeg zou zijn maar daar stak de fokster een stokje voor. Van mij had dat best gemogen hoor, ze kan prima naast de mand liggen. Over drie weken mogen ze weer komen knuffelen en dan kan ik lopen en met ze spelen. Er komen vast miljarden foto’s en heel veel verhaaltjes want de camera heeft vandaag al topuren gedraaid.
Mijn vrouwtje gaat al mijn avonturen bijhouden dus als je me ook wilt volgen……over drie weken komen er nieuwe foto’s en vanaf 13 november kunnen jullie mijn verhaaltjes gaan volgen.
