Vandaag ben ik niet blij, en als ik zeg niet blij dán bedoel ik ook niet blij. Vanmorgen nog wel, toen kwam het vrouwtje uit haar werk en leek het een heerlijke dag te worden zoals elke dag tot nu toe was. Knuffelen, wandelen, slapen en lekker uit.
Fotoverhaal, klik op de pijl voor de volgende foto
Afgelopen weekend hebben we ook van allerlei leuks gedaan. We gingen op verjaardagsvisite en hebben gewandeld, Veel mensen stoppen onderweg en willen me dan aaien en vragen of ze me even vast mogen houden. Helemaal geweldig is dat. Ik kwispel tegen iedereen en wil ook met iedereen knuffelen.
Ook mocht ik natuurlijk weer mee boodschappen doen en een klein ritje in de auto maken. Gisteravond kwamen ook de buren, ze hadden lekkere knabbeltjes voor me gekocht. Iedereen die me ziet speelt met me, knuffelt me of stoeit met me. Ze noemen dat socialiseren en ik vind dat helemaal leuk.
Dus ik was super enthousiast toen baas me vanmorgen meenam in de auto. Joepieeee we gaan wat leuks doen. Nou, echt niet. We reden naar de dierenarts. In het begin leek het nog wel gezellig. Het rook er wat vreemd en er zat zo hier en daar wat te bibberen in de wachtkamer, dat vond ik best gek.
Die hondjes waren toch niet bang voor mij? Ik doe tenslotte niets. Toen ik aan de beurt was mocht ik op een hoge tafel staan en de dierenarts aaide me en ging me onderzoeken. Ze vond me wat aan de magere kant maar ik eet steeds beter dus dat komt heus goed. Net toen ik dacht dat ze klaar was voelde ik ineens een snerpende pijn in mijn nek. Ik gilde het uit en moest heel hard huilen en beet om me heen. Baas ging mij troosten en de dierenarts ook en ik kreeg nog een koekje als troost. Ik heb het koekje met lange tanden opgegeten en toen was ik boos, heel boos. Mijn baas vertelde dat een prik met entstof echt belangrijk is en dat elke hond dit krijgt. Ik begreep ineens het gebibber in de wachtkamer. Die grote honden wisten vast al van de enorme pijnlijke prik.
Thuis gekomen heb ik even met de baas gespeeld en daarna ging ik naar mijn bench en wilde er niet meer uit. Ik heb een hele zere nek en ik ben boos en verdrietig. Als dat onder socialiseren hoort dan mag je die van het lijstje schrappen. De baas ging om 14.30 uur werken en het vrouwtje kwam om 15.00 uur beneden. Mijn nek deed pijn dus ik kwam niet om haar te begroeten en toen tilde ze me uit de bench. Ik jankte van de pijn en vrouwtje ging de baas bellen hoe het was gegaan. Ze probeerde me af te leiden en ik deed mijn best een beetje met haar te spelen. Daarna kroop ik op schoot en wilde ik weer slapen. Om 16.30 nam het vrouwtje mij mee naar buiten en daar was Bo, een lieve hond die verderop in de straat woont. Bo wil wel aan mij snuffelen en ik mag aan Bo snuffelen en dat was wel fijn. Daarna heb ik geplast en gepoept op het gras.
Vrouwtje probeerde me nog te verleiden tot een spelletje maar vandaag niet meer hoor. Ik heb gewoon een plas gedaan op de houten vloer en niet op het kleedje waar het moet. Vandaag ben ik zielig en ik hoorde vrouwtje zeggen dat ik over 3 weken nog zo’n prik moet. Nou, ik ga mooi niet mee. Ze neemt hem zelf maar. Ik ga weer slapen en hopelijk niet dromen over die akelige dierenarts.
Een boze Meneer Jansen.
