Ik snap er helemaal niks van, elke keer als ik iets doe wat niet mag hebben de baas en het vrouwtje dat direct in de gaten. Vrouwtje noemt het ‘de quilty walk’. Geen idee wat het precies is maar ze betrappen me elke keer op heterdaad. Vandaag liep ik met een grote boog om het vrouwtje heen toen ik hoorde: “Meneertje, kom jij eens hier, wat heb je daar”? Ik? Helemaal niks hoor, lees jij rustig verder. Maar dat deed ze niet. Ze liep achter me aan en zei: “dat is niet jouw sok, die is van de baas”. Ze pakte de sok af en legde deze terug op de trap. Geef terug, hij heeft er twee dus ik mag er best één van. Eerlijk zullen we alles delen toch? Ik kreeg hem niet terug. Vrouwtje las verder en ik haalde de sok weer van de trap.
Fotoverhaal, klik op de pijl voor de volgende foto
Zachtjes liep ik met een grote boog om het vrouwtje richting mijn mand.
Ik kwispelde nog vriendelijk maar het vrouwtje stond al weer op en zei: ” ik zie de quilty walk, wat heb je nu weer”?
Ik holde er vandoor met de sok in mijn bek en het vrouwtje riep lossssssssss.
Ze pakte mijn flostouw en ging er heel enthousiast mee zwaaien.
Dat werkte, ik liet de sok los en ik holde naar het vrouwtje.
Ik hoorde haar braaaaaaffffff roepen, terwijl ze mijn flostouw los liet en naar de sok liep.
Nog voor ze de sok kon oprapen, griste ik hem voor haar neus weg en rende er mee vandoor.
Hebbusssss ik ben braaaafffff.
Ze riep me weer en toen had ze een koekje vast. Now we’re talking.
Ik ruilde de sok tegen een koekje, goede deal!
Vrouwtje zei: “jij moet je energie kwijt”. Kom, je mag lekker zonder riem rondrennen in de centrale berging.
Dat doen we elke dag en dat is echt helemaal super.
De centrale berging is een hele grote ruimte en daar zijn allemaal gangetjes.
Zowel de baas als het vrouwtje gaan eens per dag met mij beneden spelen. Ik mag dan achter de bal aanhollen en dat is echt genieten.
Het is niet alleen om te spelen maar ook om te oefenen in het “hier komen”.
Als dat allemaal goed gaat lukken dan mag ik binnenkort in het bos zonder riem.
Vrouwtje vind dat doodeng en ik hoorde al dat ze een plakje ham mee gaat nemen als ik moet komen.
Nou maak je niet ongerust, dan kom ik echt wel hoor.
Voor de zekerheid zou ik een onsje ham meenemen.
Voordat ik in de berging mag rennen, laat het vrouwtje mij eerst buiten uit en daarna gaan we lekker spelen.
Als ik dan een poos in de centrale berging heb gerend, laat ze me weer uit.
Het is op deze manier al twee keer gelukt om buiten te poepen.
Tijdens het uitlaten ben ik namelijk erg snel afgeleid. Ik hoor en zie van alles en wil dan overal kijken. Daardoor vergeet ik dat ik moet poepen.
Vandaag moest het vrouwtje heel hard lachen toen we buiten waren.
Ik tilde mijn poot op bij een boomstam en bleef een tijd zo staan.
Een volledige minuut stond ik als een standbeeld met mijn poot omhoog.
Geen idee waarom ik zo stond maar het was een soort oer-gevoel.
In mijn beleving zag het er wel stoer uit.
Vrouwtje schoot in de lach en zei: “dat is de grote reuen plashouding, nu moet je alleen nog leren om zo te plassen”.
Ik zette direct mijn poot weer terug.
Ben jij mal, ik ga mijn plaskleedje binnen niet opgeven voor een boom.
Ze vertelde de baas trots dat ik er wel heel vroeg bij was.
Nou vergeet het maar, dat ga ik voorlopig nog niet doen hoor.
Aankomende dagen is de baas al vrij en het vrouwtje moet nog werken tot na de Kerst.
Samen met de baas is het ook erg leuk.
Wij mannen onder elkaar doen toch net andere dingen.
Met de baas kun je heerlijk wild stoeien.
Bij het vrouwtje moet ik altijd heel voorzichtig doen en als ik lekker stoei met mijn tanden zegt ze de hele tijd: “ zachtjes Meneertje, heel zachtjes”.
Bij de baas hoeft dat niet, die houd van stoeien en is niet zo’n watje als het vrouwtje.
Vrouwtje is meer voor de knuffel en baas meer voor het stoeien. Zo hebben we hier thuis een mooi evenwicht.
Wij gaan heerlijk genieten van het weekend en van de kerstdagen.
Namens mijn baas, het vrouwtje en mijzelf, wens ik iedereen een goed weekend en hele fijne kerstdagen.
Dikke knuffel voor iedereen die er één wil,
Meneertje Jansen.
