Het is al weer even geleden dat ik geschreven heb. De laatste keer was toen ik ineens zelf ging zwemmen. Toen liet ik een filmpje zien en ik beloofde nog een verhaaltje. Verhaaltjes gaan niet zo makkelijk in het paradijsje, daar hebben we namelijk helemaal geen tijd voor verhaaltjes. Daar wandelen we in mijn bos, spelen we om de caravan en natuurlijk ook met heel veel vriendjes die ik op het park heb. Verder waak ik over het paradijsje, de baas, het vrouwtje en houd ik de tuin vrij van ongedierte en inbrekers. Tegen de tijd dat ik tijd heb voor een verhaaltje kijkt het vrouwtje naar de eekhoorntjes en de vogels en tegen de tijd dat zij er klaar voor zit, ben ik al in slaap gevallen.
Fotoverhaal, klik op de pijl voor de volgende foto
Maar…..ze komen heus, al zijn ze wat later.
Ik onthoud ze allemaal en dan komt het ook goed.
Het is van groot belang dat er in het paradijsje serene rust heerst.
Het vrouwtje vind het dan ook niet fijn dat ik die regelmatig verstoor door te gaan blaffen.
Zodra er namelijk iemand voorbij ons hekje loopt dan moet ik wel aanslaan, of zoals het vrouwtje het noemt, wafkippen.
Dat wafkippen is heel belangrijk vind ik zelf.
Zo weten de mensen dat ik hier woon en dat ik de baas en het vrouwtje bescherm.
Vrouwtje roept de hele tijd:”Meneertje niet wafkippen” maar als ze zo hard roept verstoort zij eigenlijk de serene rust.
De meeste mensen die voorbij lopen kennen mij inmiddels wel en komen even aaien of zeggen:”hey stoere waakhond”.
Zij snappen het belang van waakzaam zijn wel.
Maar, dat wilde ik helemaal niet gaan vertellen.
We waren gebleven bij het zwemverhaal en daar gaan we verder.
Het vrouwtje had namelijk niet alleen een filmpje gemaakt van mijn zwemkunsten maar ook wat foto’s.
Ze had geen fototoestel mee, dus de foto’s zijn niet zo mooi als met een echte camera maar beter iets dan niets.
We waren die zondag in Maurik op het honden strandje en er waren aardig wat honden aanwezig. Een baas met twee retrievers die hele einden aan het zwemmen waren.
Wat bouviers, een herdershond en keeshond die in het water speelden en een aantal honden waren gewoon op het zand aan het spelen.
Ik speelde ook op het zand met mijn bal en met een stok.
Een stukje verderop stond een mevrouw in het water en bij haar stond een klein wit hondje.
Ze zei elke keer, kom maar Lucky, kom maar meisje.
Maar Lucky ging mooi niet verder het water in.
Ze stond met haar sokjes in het water en dat vond ze meer dan genoeg.
Vrouwtje ging ook afkoelen in het water en raakte met de mevrouw in gesprek.
Ze had alles gedaan om Lucky te leren zwemmen maar dat was niet gelukt.
Het vrouwtje zei: “ach, ons Meneertje zwemt ook niet en hij kwam zelfs niet voor een koekje dus we zullen dat maar accepteren”.
Ze had de woorden nog niet uitgesproken of ik kwam voorbij gezwommen.
Het vrouwtje schoot in de lach en de mevrouw zei: “een teckel of niet”?
Zeker weten, een rasechte en mijn naam is Meneer Jansen.
Lucky zwom niet mee maar liep wel tot haar oksels in het water.
Daarna mochten we lekker samen in het zand spelen.
We holden heen en weer en dat was heel erg leuk.
Helaas ging Lucky weer naar huis.
Wij niet, wij gingen nog een poos op het strandje zitten en genieten van de zon en het water.
Vrouwtje zat onder de parasol en de baas ging een heel eind zwemmen.
Zelf ging ik af en toe achter de stok aan en zwom dan een klein rondje.
Ver genoeg om lekker af te koelen.
We zijn weer thuis uit het paradijsje.
Het vrouwtje moet morgen weer werken en heeft vanavond een feestje van haar werk.
Ik mag dus om 18.30 uur naar opa en oma, die gaan lekker op mij passen.
Allemaal een fijne avond en tot morgen
