Woensdag 26 juni 2019 Meneertje 342.

Vorige week stortregende het en het vrouwtje wilde perse naar buiten.
Ik had helemaal geen zin om te plassen en stond onder de overkapping op de handrem en deed geen stap meer.
Het vrouwtje stond op haar teenslippers met een paraplu te kieren dat het heerlijk weer was en dat ik niet zou smelten van wat regenwater.
Dat kon zij makkelijk roepen van onder haar paraplu.
Maar prima, dan ging ze toch lekker zelf in die plensbui lopen, ik had helemaal geen zin in een nat pak.
Ik kon mijn plas nog prima ophouden dus probeerde ik haar terug te trekken en liep richting huis.
Ze schoot in de lach en zei: “dat dacht ik toch niet Meneer de Koekepeer”.
Het vrouwtje tilde mij op en droeg mij richting het veldje en zette me zonder pardon op het drijfnatte gras neer.
Als een standbeeld bleef ik staan en verroerde geen vin, mijn kop deed ik naar beneden waarbij mijn hals net boven het gras bleef hangen.
Vanuit die positie keek ik haar aan waarbij het vrouwtje alleen het wit van mijn ogen zag.
Het vrouwtje moest heel hard lachen en zei: “je kan zielig kijken maar we gaan pas weer terug als je geplast hebt”.
Ze deed demonstratief haar armen over elkaar en vanonder de paraplu keek ze naar mij.
Ik gaf me gewonnen en begon te lopen.
Nu we toch buiten waren en ik al nat was, konden we net zo goed naar het park lopen.
Daar lopen we regelmatig saampjes naar toe.
Het park is vlak bij ons huis en langs het park ligt de vaart, zoals die hele grote sloot heet.
Er loopt een groot zandpad naast en daar kun je heerlijk snuffelen en wandelen.

Vol verbazing keek het vrouwtje hoe ik een stevige pas inzette en door de stromende regen richting park begon te lopen.
Trots was ze, hoorde ik haar zeggen en ze zei ook, jawel het is 1-0 voor mij.
Ja……. toen nog wel.
Tot we bij het park aankwamen en ze zag dat het zandpad verandert was in een drappige modderpoel.
Ze wilde omdraaien en terug gaan naar huis maar dan kende ze mij nog niet.
Ik had mijn zinnen gezet op een wandeling over het zandpad en dat gingen we doen.
Het vrouwtje stond verstijft op de tegels en ik was al begonnen aan het modderpad.
Nou kom vrouwtje, van een beetje modder is nog nooit iemand gesmolten dus hoppa.
Ze keek naar haar teenslippers en stapte toen achter mij aan het modderpad op.
Terwijl de modder zich een weg baande tussen haar tenen hoorde ik haar lachend zeggen dat het 1-1 was.

Veel te warm voor foto’s daarom maar 5 plaatjes.

Fotoverhaal, 5 foto's, 
klik op de pijl voor de volgende foto

De bel ging en ik liet luidkeels horen dat de postbode voor de deur stond.
Het vrouwtje riep dat ik moest stoppen met wafkippen en ik zag, door het glazen raampje onder in de voordeur, dat de postbode een paar stappen terug deed.
Dat was vreemd, de postbode die altijd aan de deur komt kent mij goed en knuffelt altijd even met mij.
Vrouwtje maakte de deur open en ik vloog naar buiten.
De postbode riep in paniek dat ik hem ging aanvallen.
Het vrouwtje zei tegen de onbekende postbode dat ik met name een hele grote mond had maar dat ik hem zeker niet ging aanvallen.
Wat een onzin, ik wilde wel degelijk aanvallen want ik had al lang gezien dat hij een enorme doos had en die wilde ik.
Dozen zijn standaard allemaal voor mij, tenzij er een pakketje voor één van de buren bij ons word af gegeven.
De postbode was nog steeds bang dus het vrouwtje wilde mij oppakken maar ik wilde de doos en sprong tegen de postbode aan
Die slaakte een kreet en stond als een wassenbeeld stil met de doos nog in zijn hand.
Het vrouwtje deed nogmaals een poging om mij op te tillen maar ik rende hard weg.
Pak me dan als je kan.
Ik sprintte hard heen en weer op de patio, terwijl het vrouwtje riep dat ik moest komen.
De postbode durfde zich niet te bewegen en keek alsof ik hem elk moment kon verscheuren.
Vrouwtje bedacht nog even of ze de situatie wat luchtiger zou kunnen maken door grappig te doen en te zeggen dat ik niet beet maar gelijk amputeerde.

Het lag op het puntje van haar tong maar ze deed het niet en moest in zichzelf lachen maar besloot dat het wel heel zielig was voor de postbode.
Ik rende nog steeds kwispelend heen en weer en vond het een buitengewoon leuk spel.
Het vrouwtje riep of ik een koekje lustte en liep naar binnen richting de keuken.
Reken maar dat ik die lustte en ik holde achter haar aan de keuken in.
Het vrouwtje sloot snel de woonkamerdeur.
In de keuken kreeg ik mijn twee koekjes en toen liep het vrouwtje terug naar de voordeur.

Vol verbazing keek ze naar het lege gat bij de open voordeur en toen naar de doos die op de deurmat stond.
Ze lachte hardop en zei toen ze weer binnenkwam: “heb je de postbode verslonden?”
Geen idee waar ze het over had en waarom ze lachte maar mijn vrouwtje heeft wel vaker de slappe lach om helemaal niks.
Pak snel je spullen uit de doos want dan kan ik lekker gaan versnipperen.

Aanbevolen artikelen

8 Reacties

  1. Wat een monster moet de vreemde postbode hebben gedacht. Toen ik als tiener een krantenwijkje had was er ook een monster van een hond. Die mensen kregen geen krant van mij als hij in de tuin liep en door de brievenbus deed ik hem maar half. Als jij nog dozen wilt krijgen van vreemde postbodes zou ik maar wat rustiger aan doen.

    Wel een goeie van het zandpad.

  2. Ha ha Meneertje😂ik lig in een deuk😊ik probeer dat ook maar ben maar 3 kilo😊en ga dan op mijn kontje naar het bos 😀die van de postbode is ook eruuggg leuk😂😂

    Dikke lebber van Sientje😍

  3. Hallo allemaal ,maar een extra groet voor mijn vriend Meneertje Jansen.Toen ik vanmorgen je verhaal te horen kreeg dacht ik even ……heeft hier iemand over mij geschreven ……..wij hebben ook zo n postbode die doodsbang is voor keffers zo als ik .bij ons wilde hij het pakje binnen zetten …..maakte de deur open en had niet op mij gerekend …….dus een sprong… een gil …en hup weg was de postbode .Zo die zien we nooit meer terug .en dat omdat ik alleen maar heb geblaft ,kan je na gaan wat er wat er was gebeurd als ik mijn vrouwtje had moeten verdedigen .Per slot van rekening zijn we daarom ook WAAKHONDEN ,bij ons kom je zo maar niet binnen .Hum hum .Klein maar dapper ! Wat jij Meneertje Jansen.?!?!?! Waf waf . Groetjes van Tygo en zijn vrouwtje Mia.

  4. Ondanks de verkeerde datum ,toch weer een mooi verhaal,vrouwtje is een maand in de war.
    Volgens mij lust jij helemaal geen postbodes,dus wat een angsthaas .
    Je ziet er ook niet niet eng uit en je wilde hem alleen hartelijk begroeten en bedanken voor het pakketje

  5. Ook raar hoor van die postbode, wie is er nou bang voor zo’n lieve kleine knuffelbeer, het is trouwens wel een hilarisch verhaaltje, ik zie het zo voor me hoe jij daar door de modder heen rent ,groetjes en knuffels voor iedereen van mij 😍😘😘

  6. Oh oh meneertje die komt nooit meer weer. Moet je vrouwtje de pakjes nu altijd afhalen. 😏 ons vrouwtje was postbode en had altijd koekjes erbij voor zulke gevalletjes. De meesten pakken de koekjes en zijn dan vriendjes maar er zaten ook welke tussen die aan de broek hingen. 😬
    Trouwens goede actie met lopen maar zo een modder badje is goed voor de huid. 🤣🤣🤣
    Groetjes van Tommy, Daisy en Waldi

Laat een antwoord achter aan Sientje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *