Woensdag 24 juni 2020 Meneertje 390

De deurbel ging en ik begon keihard te blaffen.
Het vrouwtje zei dat ik stil moest zijn omdat onze postbode mij best heel erg eng vindt en hij van blaffen nog veel banger word.
Nou lak aan, dit was de deurbel en aangezien die nogal een zacht geluid maakt is het voor mij heel belangrijk om hard te blaffen zodat de baas of het vrouwtje weten dat er iemand heeft aangebeld.
Na nog een paar keer een waarschuwing zei het vrouwtje: “blijffff, ik ga even alleen naar de deur”.
Ze opende de deur en wilde mij tegen houden maar ik stond al bij de voordeur en blafte steeds harder.
Het vrouwtje zei nu wat boos: “stttt, stop met wafkippen”.
Ze zag door het raampje onder in de deur dat de postbode al weg was en ze deed de deur open.
Ze kan de voordeur sowieso zonder gevaar openen want ik kan helemaal niet zonder hulp naar buiten.
Dat komt omdat er voor onze deur zomers een hordeur zit.
Onze voordeur gaat naar binnen open maar de hordeur naar buiten.
Het vrouwtje begon te zuchten en zei; “nou, lekker dan, we kunnen er niet bij.”
Ik zag een enorme doos voor de deur staan maar die stond vlak voor de hordeur.
Deze kon nu dus niet open en het pakket was te zwaar om die weg te duwen.
Ik blafte inmiddels keihard maar het werkte niet.
Er zat dus niets anders op dan één van de buren te bellen zodat die het pakket weg konden zetten zodat de hordeur open kon.
Gelukkig hebben wij een heleboel leuke buren dus de doos was zo weg getild en toen kon het feest beginnen.
Althans dat was mijn bedoeling.

Echt stom want ik had het cadeau toch alvast voor de baas uit kunnen pakken?
Helaas is mijn vrouwtje alles behalve praktisch ingesteld en stelde mijn behulpzaamheid niet op prijs.
De deur naar de gang ging dicht want het duurde nog eeuwen alvorens de baas van zijn werk naar huis zou komen.
Toen de baas eindelijk, heel laat in de avond, thuiskwam had hij helemaal geen zin om de doos uit te pakken en zei: “ik pak het morgen wel uit, nu lekker televisie kijken.”
Echt jammer want ik had heus nog zin gehad om die doos te versnipperen.

Pas de volgende dag ging de doos open en mocht ik de doos hebben.
Op dat moment had ik nog geen idee wat er in zat maar daar kwam ik wel achter, toen ik na een hele tijd op mijn uitkijk-eiland ging liggen.
Belachelijk gewoon, ik was totaal niet blij met de inhoud.
De inhoud van de doos was helemaal niks voor de baas, het was iets om mij te pesten.
Zo ontzettend kinderachtig.

 

Als ik de baas en het vrouwtje was dan had ik me niet zo laten kennen maar het is nu officieel vastgesteld, het zijn watjes en ze zijn aartslui.
Al mijn professionele oefenen volledig voor niks.
Uren getraind om mijn spectaculaire acties te verbeteren en weken bezig geweest om alles zo te ‘fine tune-en’ dat elke actie eigenlijk gelijk raak was.
Dit alles werd door de inhoud van de doos volledig te niet gedaan.
Diep diep teleurgesteld was ik.

Jullie hebben geen idee wat voor tijd het mij heeft gekost om mijn zogoflex speeltje precies tussen de muur en de verwarming te krijgen.
Vanaf mijn uitkijk-eiland boven de verwarming kreeg ik het al een tijdje voor elkaar om mijn zogoflex op de verwarming te gooien.
Daar kon ik niet bij en dan kwam of de baas, of het vrouwtje deze aanreiken omdat ze bang waren dat ik op de verwarming zou vallen.
Ze waren daar niet blij mee maar ze deden het wel omdat ze nu eenmaal geen zin hebben om dure operaties bij de dierenarts te betalen.
Ik kan mijn pootjes breken of nog erger….mijn rug.
Omdat mijn speeltje elke keer netjes tussen één van de twee banen van de centrale verwarming viel, had ik mijn speeltje vaak in een paar seconde terug.
Weliswaar met een hoop gezucht maar dat moet je gewoon op de koop toe nemen.

 

Na langdurig oefenen kreeg ik het voor elkaar om mijn zogoflex tussen de muur en de verwarming te gooien.
Door de zwaarte zakte hij een stuk naar beneden en bleef daar toen muurvast steken.
Ik begon te blaffen en het duurde zeker een kwartier voor het vrouwtje in de gaten had waar het speeltje was.
Ze zei elke keer: “nee schat hij ligt echt niet op de verwarming, ga maar zoeken”.
Nou, ik hoefde niet te zoeken hoor, ik wist precies waar hij was en bleef blaffen en naar de verwarming kijken.
Uiteindelijk zag ze na grondig speurwerk waar hij was en toen begon ze te steunen en zei dat het niet te geloven was.
Knap hé vrouwtje, ik kon het zelf ook bijna niet geloven en vond het zelf ook een geweldige actie.
Met heel veel gewurm en gefrommel met een houten lepel, kwam de zogoflex los van zijn plek en viel op de grond.

Binnen een paar minuten zat hij weer vast tussen de muur en de verwarming en toen begon het vrouwtje echt héééél hard te zuchten, steunen en kreunen.
Ze zei dat ze spijt had dat ze geen goudvis had genomen.
Wat mij betreft konden we die best gaan kopen maar eerst moest mijn zogoflex los gewrikt worden.
Pak de pollepel maar vrouwtje, daar ging het net heel goed mee.
Zo waren we allemaal tevreden met de situatie, althans, dat leek mij.

Helaas heeft de baas de inhoud van de doos gebruikt en kan er nu helemaal niets meer op de verwarming vallen, laat staan tussen de muur en de verwarming.
Vreselijk jammer en het staat nog stom ook, zo’n plaat op de verwarming.
Maar goed, we bedenken wel weer wat anders.
Zullen we dan nu die goudvis gaan halen die je zo graag wilt hebben?

 

We mochten gelukkig weer naar oma in het verzorgingshuis.
Natuurlijk was de koekjesmevrouw er ook en ze bedankte gelijk voor de eekhoorn, die ze via “knuffel in een doosje” had gekregen.
Bij oma moet je binnen een mondkapje op maar buiten hoeft dat niet.

 

Vrouwtje dacht grappig te zijn maar ik kan er niet om lachen.

 

Oma moest wel heel hard lachen maar dat was om de baas.

 

Na het bezoek gingen we naar het Paradijsje om te wachten op alle kinderen en opa en oma. Ze kwamen vaderdag bij ons vieren.

 

Opa en oma kwamen al met de lunch en dat was erg gezellig.

 

Wat ben je aan het doen oma? Je moet toch met mij knuffelen?

 

Ik kom wel naar je toe.

 

Dit is toch veel leuker?

 

*Knuffel* *Kusss*

 

Nu ga ik weer even bij opa zitten.

 

Opa, had jij al koffie gehad?

 

Je lust toch wel een tweede kopje?

 

Langzaam maar zeker kwam er steeds meer bij om te knuffelen.

 

Mijn grote mensenzus zie ik niet elke week dus moest ik heel hard huilen toen ik haar zag.

 

Lekker kriebelen Do.

 

Niks zo fijn als familie weekenden. Eindelijk kan het weer.

Aanbevolen artikelen

5 Reacties

  1. Wel slim van het baasje en vrouwtje, nu heb je een hele brede vensteruitkijkpost
    En dan ook nog een heerlijk knuffelweekend ,met iedereen die jouw graag knuffelt.
    Alles wordt weer een klein beetje normaal.
    Nog even geduld en we gaan steeds meer leuke dingen doen.

  2. Je houd je baasjes wel bezig en dan ook nog zo verwend worden met al dat geknuffel. Vrouwtje vind heel leuk wat oma doet. Zo mooi dat diamant painting maar dat wordt wel een hele grote.
    Wij gaan even weer beetje bakken in de zon. We moeten wel goed bij kleuren.
    Groetjes van Tommy, Daisy en Waldi

Laat een antwoord achter aan Marjo blom Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *