Maandag 14 maart 2022 Columbus 37

 

Het vrouwtje heeft van mijn grote mensenzus en mensenbroer wat dingetjes bewaard waarmee zij als baby hebben gespeeld.
Omdat mijn neefje nu tandjes krijgt dook het vrouwtje op zolder achter de schotten en zocht in de bewaardoos.
Ze kwam naar beneden met een felgekleurd ding in haar handen.
Het vrouwtje zette een grappig klein rupsje op de leuning van de bank, maakte er foto’s van en stuurde die naar mijn mensenzus.

 

Ze schreef dat in de bijtring een paar tandjes zichtbaar waren van Do en van Joeri en dat Otis zijn tandjes er ook nog best bij konden.
Ik kwispelde vriendelijk naar de rups en ging op mijn achterpoten staan om hem eens goed te bekijken.
Wat een lieve kleurtjes en wat een schattig fluffie was het.
Voorzichtig zette ik mijn neus tegen zijn buik en prikte er een paar keer in.

 

Het vrouwtje zei: “nee Columbus, die is niet voor jou maar voor Otis.”
Terwijl ik mijn bek opende hoorde ik mijn vrouwtje haar keel heel hard schrapen terwijl ze mij strak aan keek en haar hoofd schudde.
Ik besloot mijn hoofd de andere kant uit te draaien want met die rare kuch geluiden komen er allerlei aerosolen vrij en dus leek mij naar rechts kijken, uit veiligheidsoverwegingen, een heel verstandig besluit.
Na een tijdje draaide ik mijn hoofd weer richting de flufrups en terwijl ik mijn bek in slow motion opendeed hoorde ik opnieuw wat rare schraap geluiden uit de keel van het vrouwtje komen.
‘Ik zou me laten testen vrouwtje want dit klinkt alles behalve gezond hoor.’
Mijn hoofd draaide ik opnieuw naar rechts en ik bleef muisstil als een standbeeld zitten.
Het vrouwtje schoot in de lach en toen ik mijn hoofd weer richting de rups draaide was hij weg.
Jammer hoor want in deze bijtring-rups hadden ook nog best wat tandjes van mij gepast.

Er is trouwens nog een baby geboren, een nieuw buurjongetje en hij heet Milan.
Kinderen vind ik nog steeds niet geweldig maar baby’s wel.
Melissa stopte toen ze ons zag aankomen en zette de maxicosy met Milan op de grond.
Ik rende naar haar toe.
Tommie en Melissa wonen bij ons beneden en ik ken ze goed want zij zijn de baasjes van Noula, mijn hondenvriendinnetje.
Maar nu hebben ze een mensenbaby gekregen en Melissa zei: “kom je kennis maken met Milan?”

 

Belangrijk om eerst de grote mensen te begroeten en dan pas de baby.

 

Nadat ik Melissa heel veel knuffels had gegeven liep ik voorzichtig richting de maxicosy, de kleine Milan was aan het slapen.

 

Natuurlijk mocht ik even aan hem snuffelen, aan zijn buik, zijn sokken en aan zijn haren.
Het is een heel lief babyjongetje.

 

Ik dacht dat Otis klein was maar vergeleken met Milan is mijn neefje een enorme reus.

 

Hij brabbelt al hele verhalen en dat is super leuk.
Ik houd elke keer mijn kop scheef als ik hem op filmpjes hoor kletsen.
Het vrouwtje krijgt elke dag een filmpje en foto’s.
Dan kijken we samen hoe groot hij al is.

 

Afgelopen woensdag moest ik samen met het vrouwtje naar de dierenarts voor nacontrole van mijn gebit.
Tijdens het trekken van mijn boven hoektanden hadden ze namelijk ontdekt dat mijn onder hoektanden helemaal naar binnen stonden.
We moesten binnen een paar weken proberen om mijn hoektanden in de juiste positie te krijgen door te oefenen  met een golfballetje en door ze voorzichtig naar buiten te buigen.
Als het na een aantal weken niet goed zat dan moest ik een beugel en ik wist al dat ik die niet wilde.
Wat mij betreft hoefde we niet op nacontrole want ik had er geen last van maar het vrouwtje was vastberaden dat de dokter dit zelf moest bekijken en had al een afspraak gemaakt.
De baas ging werken dus leek het mij handig om een andere keer af te spreken maar ze zei dat we ook prima saampjes konden gaan.
En zo zaten we om 15.00 uur in de wachtkamer bij de sterkliniek.

 

De assistente kwam heel enthousiast naar mij toe gelopen en zei: “hey Columbus, ben je er weer?
Eerder vond ik het heel erg leuk bij de dierenarts maar na mijn operatie wilde ik er niet meer heen.
Dus ook geen joviale contacten meer met de assistentes.
Ik begon heel hard te blaffen en de assistente deed een stap terug.
Het vrouwtje legde haar uit dat ik sinds mijn operatie niet meer zo relaxt in de wachtkamer aanwezig ben.

 

De assistente liep weer weg en ik hield alles scherp in de gaten.
Na een poosje kwam dokter Wilma naar buiten en zei dat ik mocht komen.

 

Het vrouwtje droeg mij naar binnen en zette mij op de onderzoekstafel.
Wilma ging eerst even met mij kletsen en mij aaien.

 

Als ze maar wist dat ik mooi niet ging kwispelen.

 

Wilma zei dat we niks gingen doen alleen even tandjes kijken en dat ik daarna een koekje kreeg.

 

Ze bekeek alle twee mijn hoektanden en zei: “het zit niet helemaal perfect maar goed genoeg om niet aan de beugel te hoeven.”
Kijk, dat was goed nieuws want ik had geen zin meer in nog zo’n gemene prik in mijn bil.
We kregen het advies dat we thuis nog wel een aantal weken door moesten gaan met oefenen.

 

Daarna kreeg ik een overheerlijk koekje en gingen we snel weer naar buiten.
Het vrouwtje zei dat ik een hele grote vent was.

 

Thuis ging ik gelijk een poos slapen en belde het vrouwtje de baas om te vertellen dat ik geen beugel hoefde.
Mijn gebit voldoet misschien niet aan het schoonheidsideaal maar als je er geen last van hebt is dat het aller belangrijkste hoor.
Eind goed al goed.

 

Zaterdagavond gingen we na het eten wandelen en liepen we naar Zazu.
Daar hebben ze heerlijk ijs.
Natuurlijk mocht ik ook een lepeltje proeven.

 

Helaas kreeg ik maar 1 lepeltje.
Ik had ook best een eigen bekertje gelust.

 

Gelukkig komen wij er wel vaker want ik ben dol op ijs.
Kom maar op met de zomer!

 

Volgende week is er trouwens geen verhaaltje want dan hebben we geen tijd om te schrijven.
Ik vertel jullie maandag 28 maart hoe dat komt.
Dus even geduld maar dan ben ik weer terug.

Aanbevolen artikelen

3 Reacties

  1. Oh wat fijn en goed dat je geen beugel hoeft. En je mensenneefje zo groot is. En ik zou daar ook op mijn hoede zijn die gemene prikken en een klein lepeltje ijs tja dat moet overgedaan worden . Koos zou zeggen tssssss
    dat beetje. Maar komt goed kleine reus
    . Ga maar lekkerm rennen en naar de babytje’s kijken.

  2. Hoi vriendje Columbus, wat fijn dat je geen beugel hoeft,ga ook niet graag naar de dierenarts, mijn vrouwtje werkt er ,en komt steeds met andere luchtjes thuis,dat is meer dan genoeg,wat krijgt je neefje te eten zeg,hij is hard gegroeid, poot van Dirk Sientje ligt nog in bed😘

  3. Ja dan zie je goed hoe groot Otis al is.
    Gelukkig geen gekke dingen in je mond ,hopelijk blijft het goed gaan.
    Het wordt alweer beter weer dus meer tijd voor het paradijsje
    Ik wacht rustig af op je volgende verhaal, ik ben benieuwd

Laat een antwoord achter aan Marjo Blom Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *