Maandag 9 mei 2022. Columbus 44

Bos………, jullie weten dat ik er dol op ben maar afgelopen 4 mei heb ik wat verschrikkelijks overgehouden aan het bos.
Niet een klein beetje vreselijk maar zo erg dat ik naar de dierenarts moest.
Volgens het vrouwtje viel het allemaal wel mee maar als je naar de dierenarts moet is het bij voorbaat erg en hoeft ze dat niet te bagatelliseren.
Het was 17.30 uur en we hadden net het avondeten op toen het vrouwtje zei: “wat ben je toch elke keer aan het doen bij je billen?”
“Ik zie je er de hele tijd fanatiek aan knabbelen en bijten.”
Ze tilde mij van de grond en zette mij op het aanrecht, deed mijn staart omhoog en tuurde naar mijn billen.
Het was flink rood en geïrriteerd want door de jeuk had ik er al een behoorlijke tijd aan geknaagd.
Omdat mijn vrouwtje het niet goed kon zien pakte zij de enorme loep-bril erbij en zei na een poosje turen, ai ai!
Kijk, dat klonk niet goed, ik houd er niet van als iemand “ai ai”  zegt.
Hier kon alleen maar ellende van komen.
Het vrouwtje tilde mij van het aanrecht en zei dat ze haar tekentang ging pakken.
Toen ze hem had moest ik terug op het aanrecht en zette ze opnieuw haar speciale bril voor splinters op.
Normaal gebruikt ze die voor de baas en pakt dan een naald en haalt dan houtsplinters uit zijn vingers.
Gelukkig had ze bij mij geen naald gepakt.
Ze tilde mijn staart op en tuurde wederom een hele tijd naar mijn achterste.
Het vrouwtje deed een poging maar ik zette het op een krijsen en wilde weg van het aanrecht af.
De baas was niet thuis en dus kon ze mij niet helpen want mij goed vasthouden en een teek verwijderen dat lukte niet.
Het vrouwtje zette mij van het aanrecht en belde de https://www.dierenkliniek-kerkewijk.nl/
Ze vroeg aan de assistent of we onmiddellijk konden langs komen want ik had een nog niet volgezogen teek maar hij was wel half mijn anus in gekropen en ze kon er met haar tekentang niet bij.
De assistente zei dat er nog een plekje open was om 19.10 uur en het was pas 17.45 uur maar nu ik wist dat er een teek zat wilde ik hem echt eruit hebben en ik bleef proberen de teek er af te bijten.

Het vrouwtje zei: “we gaan wandelen tot het tijd is, dan heb je wat afleiding.”
En zo liepen we heel lang tot we de auto in konden op weg naar de dierenarts.
Natuurlijk moesten we nog even wachten tot we aan de beurt waren maar toen riep Gaëlla ons.
Ik had haar nog nooit gezien maar zij mij wel.
Gaëlla werkte inderdaad nog niet heel lang bij onze dierenpraktijk maar was wel bij de operatie van mijn hoektanden, dus zij had mij al slapende gezien.
Persoonlijk leek mij slapen een goede start want nu ik begreep dat de teek half in mijn anus zat werd het toch een soort mini operatie.
De dokter rommelde even in een laatje en ging toen bij mijn billen staan.
Het vrouwtje pakte mij stevig vast en Gaëlla keek waar de teek precies zat.
Ook zij gaf aan dat de teek op een hele nare plek zat en dat ze het ging proberen en rommelde aan mijn billen.
Ik probeerde uit de armen van het vrouwtje weg te komen want tangetjes in mijn anus leek mij bijvoorbaat een reden tot vluchten.
Opeens begon ik heel hard en lang te gillen en toen zei de dokter, het is klaar hoor Columbus die lelijke teek heb ik verwijderd.
Persoonlijk had ik het gevoel dat de volledige tekentang nog in mijn anus was achter gebleven maar dat was gelukkig niet het geval.
De dokter zei dat ze het wondje nog even ging ontsmetten.
Ik had door mijn vele pogingen om de teek te verwijderen allemaal kleine wondjes gemaakt bij mijn billen.

 

Ze strooide een grote hand met koekjes op de behandeltafel en terwijl ik at ging zij het wondje reinigen.
Toen de dokter klaar was kwam ze mij aaien en zei dat ze me toch heel stoer vond.

 

Ik was zeker wel stoer maar ik wilde nog wel graag wat koekjes om het te verzachten en die kreeg ik.

 

Heel veel koekjes kreeg ik als beloning en toen waren we weer hele dikke vriendjes.
We gingen naar huis want het vrouwtje wilde op tijd binnen zijn als de dodenherdenking begon.

 

Dodenherdenking heeft te maken met alle slachtoffers die er zijn gevallen tijdens de oorlog.
Dat staat helemaal los van het volgende verhaal maar er kwam een heel bijzonder postuum eerbetoon aan Meneertje Jansen.
Meneertje was de vorige teckel die bij mijn baas en vrouwtje woonde.

Hij had een lange periode een column in de krant ‘Het Verhaal’.
Tevens zijn er twee boekjes in kleine oplage gedrukt met gebundelde verhaaltjes.
Meneertje overleed veel te vroeg en daarmee stopte uiteraard ook zijn column in de krant.
Voor de baas en het vrouwtje was dat vreselijk verdrietig en ze zijn hem nooit vergeten.
Maar dat ook anderen hem niet vergeten zijn bleek pas geleden.

Het vrouwtje kreeg via mijn site een Messenger berichtje van Jeanet.
Deze mevrouw woont in Eureka, een kleinschalig woonproject voor ouderen.

 

Jeanet deed een oproep voor haar beneden buurman Bert, die op zoek was naar het eerste boekje van Meneertje.
Hij had zelf deel twee en wilde dolgraag ook het eerste boekje hebben.
Jeanet vroeg of het vrouwtje haar kon helpen met de zoektocht naar het eerste boekje.

Mijn vrouwtje had zelf geen boekjes meer om weg te geven maar ze vond het zo’n bijzondere vraag dat ze besloot om een oproep te doen onder de lezers van mijn teckelsite.
Binnen een half uur bood Marjan Kossen haar boekje aan en konden we Bert blij maken.
Het vrouwtje vroeg of hij het leuk zou vinden als ze het boekje zelf langs zou komen brengen.
Bert vond dat super leuk en zo toog ze op zaterdag gewapend met het boekje naar zijn huis.
Ze belde aan en een vriendelijke meneer stond in de gang en hij vertelde zo blij te zijn dat hij eindelijk het eerste boekje kreeg.
Hij kende de verhaaltjes van Meneertje Jansen uit de krant en volgde deze trouw.
Bert vond het heerlijk om de eigenwijze streken van Meneertje te lezen.
Hij praatte honderduit en kende al mijn familieleden, hij kende hun namen en noemde allerlei anekdoten op en zocht er vaak de juiste bladzijde bij.
Een echte diehard fan van Meneertje.

Hij had het allerlaatste verhaaltje van Meneertje uit de krant geknipt en bewaard.
Bert vertelde dat er tijdens de lockdown in 2020, er ineens in de hal van Eureka een hele stapel boekjes van Meneertje Jansen lagen.
Deze waren er door de redactie van ‘Het Verhaal’ neergelegd als lief gebaar tijdens de lockdown.
Een moeilijke tijd voor iedereen maar zeker voor de oudere medemens.
Bert zag de stapel boekjes maar moest eerst de hond uit laten en toen hij terug kwam lag er nog slechts één boekje.

 

Het had zo moeten zijn, deze was voor hem en hij begon direct te lezen.
Hij las tot diep in de nacht.
De volgende dag pakte hij het boekje weer en kon niet meer stoppen tot het uit was.
Bert had er zo van genoten dat hij nu ook deel 1 wilde hebben.
Hij deed veel moeite maar het liep allemaal op niets uit.
In 2020 had Bert drie keer een advertentie in de Dorpspraet gezet zonder resultaat.
Daarna hing hij bij de Spar en bij de Jumbo een kaartje met een oproep voor het boekje.
Bij de Jumbo hing het kaartje bijna een jaar op het prikbord maar helaas had niemand het boekje voor hem.
Ook zocht hij op de snuffelmarkt ten gunste van Eureka en Bert had inmiddels de hoop op gegeven.
Hij had het hele verhaal aan zijn boven buurvrouw verteld en de rest is geschiedenis.
Dankzij Jeanet en Marjan is het twee jaar later alsnog gelukt om deel 1 te bemachtigen.

 

Het vrouwtje vroeg of Bert er problemen mee had dat het vrouwtje foto’s zou maken voor de krant.

 

De buurvrouw kwam ook binnen en wilde ook best op de foto.

 

Toch heel bijzonder dat zo’n klein gebaar iemand zo blij kan maken.

 

Zo’n trouwe fan is toch echt een prachtig eerbetoon aan Meneertje Jansen.
Meneertje is al bijna anderhalf jaar niet meer onder ons maar heeft postuum toch nog een verhaaltje in de krant gekregen.
Het vrouwtje weet zeker dat hij daar ergens boven vol trots staat te kwispelen.

 

En ik kan ook weer kwispelen want mijn teek is weg en het is tijd voor koffie.
Koffie met heel veel koekjes.

Aanbevolen artikelen

4 Reacties

  1. Wat een mooi verhaal weer.
    Ja die teken zijn nare beesten en moeten helaas weggehaald worden.
    En fijn dat het boekje van meneertje weer goed terecht is gekomen.
    Het blijft ook een mooie herinnering aan een lieve jongen

  2. Wat een vreselijke plaats om een teek te hebben! Gelukkig heeft die lieve dierenarts het goed behandeld en ben je dat vreselijke beest kwijt!! Die koekjes waren natuurlijk toch wel fijn en nu ben je het vergeten! En wat een leuk verhaal over de boekjes over Meneertje! Wat geweldig dat iemand zo lief was het boekje af te staan! Veel lieve groeten

  3. Wat een vervelende plaats voor een teek !
    Dat zal best even pijn gedaan hebben.Gelukkig dat het vrouwtje het ontdekt heeft.
    Mooi verhaal over dat boekje .Lief van jullie om bij deze man op bezoek te gaan !

Laat een antwoord achter aan Cora Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *