We gaan heel erg vaak naar het bos en dat is echt geweldig. Van het weekend zijn we heerlijk met de sneeuw naar het bos geweest en we liepen niet ons vaste rondje.  Ons vaste rondje duurt precies een half uur en dan kan ik alles zelf meelopen. De baas en het vrouwtje hadden zin in een eind wandelen en dan is een half uur erg kort. We liepen dus op een heel ander stuk waar de baas en het vrouwtje de weg zelf ook niet kende, Via een steile beklimming kwamen we op een hele hoge berg uit. Een prachtig uitzicht en er was niemand te zien, het leek alsof we alleen op de wereld waren. We hebben heerlijk boven met de sneeuw gespeeld en met mijn bal.  Daarna besloten we beneden te gaan kijken, om eens te kijken waar we uit zouden komen.

Fotoverhaal, klik op de pijl voor de volgende foto

We gingen niet via het normale pad maar via een geul afdalen.
Super steil maar de baas en het vrouwtje durfden dat best.
De geul lag onder heel veel sparrenbomen en die hadden de sneeuw tegen gehouden.
Het steile pad naar beneden was dus bijna sneeuwvrij en niet glad.
Beneden lag er heel veel verse sneeuw en daar had nog niemand gelopen, dat was echt genieten.
De baas en het vrouwtje keken eens goed rond en kwamen toen tot de conclusie dat ze waren afgedaald in een natuurgebied waar ze niet mochten lopen.
Er was nergens een weg heen en beneden was alles afgebakend met schrikdraad.
Gelukkig ben ik altijd dichtbij de baas of het vrouwtje want die besloten snel terug te lopen.
Snel? Een steile geul en snel?
Omdat er geen andere weg was betekende dat we via de zelfde geul omhoog moesten en terug was stukken zwaarder dan naar beneden.
Op de weg omhoog moesten we halverwege even uitrusten.
Niet voor mij hoor maar voor het vrouwtje, die had weer eens een beroemde opvlieger maar ook de conditie van een opblaasbed.
Vrouwtje stond, in een t-shirt in de sneeuw, haar opvlieger weg te hijgen en te puffen.
Opvliegers zijn reuze handig, de baas en ik moeten toch ergens onze pootjes aan opwarmen toch?
Toen het vrouwtje was uitgepuft liepen we verder en hadden we een half uur gelopen.

Vrouwtje is heel stipt en ik werd afgedroogd en mocht in de draagzak bij het vrouwtje.
Ga maar lekker slapen hoorde ik haar zeggen.
Ben je mal, ik wil niks missen hoor.
Het liefste zou ik alles zelf willen lopen maar dat schijnt niet goed te zijn.
Mijn spieropbouw moet gecontroleerd gaan zodat ik geen rugklachten krijg.
Ze hebben een opbouwschema en daar houden ze zich stipt aan.
Maar slapen ging ik echt niet doen hoor, ik bleef mooi kijken terwijl we verder wandelde.
De laatste tien minuten mocht ik nog even zelf lopen en toen moesten we echt naar huis.

Vandaag kwamen we weer in ons bos maar nu lag er al lang niet zoveel sneeuw meer.
jammer hoor.
We deden ons vaste rondje want de baas moest vanmiddag weer gaan werken en dan gaan we geen uren wandelen.
In de verte kwam er een hond aan, die aan de lijn liep en vrouwtje deed mij ook aan de riem.
De meneer riep vanaf een afstandje dat zijn hond aan de lijn zat omdat ze loops was.
Ja duhhhh…….. ik ben ook loops, dacht je soms dat ik op schaatsen was?
De meneer kwam dichterbij met Bella.
Ik snuffelde even aan haar en toen liep ik weer verder.
Bella vond mij reuze interessant en deed alle moeite om bij me te komen maar mijn riem was al weer los en ik liep stoïcijns verder.
Bella trok nog flink aan haar riem maar ik had al geen oog meer voor haar.
Vrouwtje merkte op dat mijn drang nog niet echt in werking was.
Wat voor drang? Hamdrang? Koekjesdrang? Ik heb enorme drang hoor.
Na een poosje stond er ineens, vanuit het niets een zwarte bouvier naast ons.
Een vriendelijk kwispelend dier maar in geen velden of wegen een baas te ontdekken.
De bouvier snuffelde aan mij en liep weer door en wij ook.
Een korte tijd later hoorde wij onafgebroken fluiten en roepen.
Een dame met lichte paniek kwam ons tegemoet lopen en was al meer dan 25 minuten haar hond kwijt. Ze vroeg:” hebben jullie soms een zwarte boef gezien”?
Ik stond met mijn mond vol tanden en dat is in mijn geval best, knap want ik ben flink aan het wisselen.
Een boef? Was er een boef losgebroken en die liep in het bos?
Ineens begreep ik het, het was de zwarte bouvier die we straks waren tegen gekomen.
Vrouwtje vertelde dat wij een loopse teef waren tegengekomen en dat het misschien wel mogelijk was dat de boef daar achteraan was gegaan.

Onvoorstelbaar, want zo knap was ze ook weer niet maar goed, smaken verschillen natuurlijk.
Wij gingen meezoeken naar de zwarte bouvier, wij hadden hem voor het laatst op het grote pad gezien.
En ja hoor, na nog wat speurwerk en heel hard en vaak Zygo roepen, loeihard fluiten en schreeuwen kwam er eindelijk in de verte een zwarte vlek aan.
Het vrouwtje van Zygo was heel erg blij en boos tegelijk.
Zygo mag nu nooit meer los in het bos.
Eind goed al goed.
Ik mag, zolang ik netjes volg, wel los. Doe ik dat niet, moet ik ook aan de lijn.
De tijd zal het leren.

Aanbevolen artikelen

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *