Eindelijk tijd voor een verhaaltje. Vrijdag avond bleven we nog thuis want de baas moest ’s avonds nog werken en zaterdagochtend moest hij met een vrachtwagen zijn zus en zwager verhuizen. De baas ging met een grote vrachtwagen dus alles kon ik één keer mee. Daarom was de baas al vroeg weer terug en konden we eindelijk naar het paradijsje vertrekken. Het vrouwtje had alles al klaar gezet dus het was een kwestie van de auto pakken en gaan. We kregen van zus en zwager nog een klein verrijdbaar tafeltje en die zou een mooi plekje krijgen in het paradijsje.
Fotoverhaal, klik op de pijl voor de volgende foto
Er zit een handige mand onder en daar kan ik mooi mijn speelgoed in doen maar vrouwtje zegt dat de mand voor tijdschriften is. Jammer want ik wil heel veel speelgoed meenemen en die moeten ook netjes worden opgeborgen toch?
We vertrokken met mijn bench, speelgoed, vlees, levensmiddelen en een hele grote tas met kralen. Maandag zou Corine, een lieve collega van het vrouwtje, op visite komen en ze wilden samen mooie dingen maken met kralen voor het jaarfeest op hun werk.
Corine ken ik al, die is namelijk al wel eerder bij ons geweest maar daarover later meer want ik moet eerst een heel weekend vertellen.
We togen dus met een auto vol spullen naar het paradijsje.
Vlak bij het park stapte het vrouwtje en ik uit, zodat ik ook nog even kon plassen en poepen.
De baas reed vast naar het paradijsje.
Zo doen we dat altijd dus ik wist al dat wij het laatste stuk heerlijk gingen lopen.
Toen het vrouwtje en ik aankwamen had de baas de auto al uitgepakt.
Terwijl ik rondjes om de caravan heen holde zette de baas en het vrouwtje alle spullen op hun plek.
Daarna ging het vrouwtje de bedden opmaken en kon ik ondertussen eens mooi de muis opgraven in het gras.
Het mocht niet van de baas maar elke keer als hij niet keek, groef ik er weer een stukje uit.
Ik stopte mijn neus in de uitgegraven holletjes en wroette me dan een weg onder het gras door.
De baas zei: “houd daar eens mee op, je lijkt wel een varkentje”.
Niks mis mee, dit varkentje vond zijn titel prima en nam nog eens een hap uit het gras en zo werd het gat groter en groter.
De baas riep de hulp van het vrouwtje in en zei: “kijk eens of hij naar jou luistert”.
Nu gingen zowel de baas als het vrouwtje met me aan de slag om me duidelijk te maken dat dit niet de bedoeling was.
Zodra ze in het zicht waren deed ik ook niks maar als ze weer wat anders gingen doen besloot ik direct verder te gaan met mijn graafwerk.
Terwijl de baas en het vrouwtje druk bezig waren met de binnenboel op orde maken was ik druk bezig met de grasinspectie.
De baas keek uit het keukenraam en riep nog een keer dat ik niet mocht graven.
Ik ging braaf op mijn billen zitten en terwijl de baas braaaaaaaaf riep, was ik al weer begonnen aan de volgende archeologische opgraving.
De baas zei tegen het vrouwtje dat hij een hekje ging zetten zodat ik niet meer het gras kon omploegen.
Hij zette daad bij woord en pakte uit de schuur een stuk gaas en legde dat netjes uit op het gras.
Ik riep nog dat er mogelijk hele mooie schatten verstopt lagen maar er hielp geen moedertje lief aan, het hek ging er komen.
Het waren een soort stokjes met een net er tussen.
Het leek mij een slap geheel maar de baas was tevreden en zei dat het een ideaal systeem was.
Binnen een kwartier stond er een hek om het gras heen en was de baas tevreden over zijn mooie afrastering.
Op zich niet zo’n prestatie want zo groot is het grasveld nu ook weer niet maar desalniettemin waren het baasje en het vrouwtje er zeer opgetogen over.
Eerlijk is eerlijk het was wel een stevig hek.
Ik heb nog even geprobeerd om een duif weg te jagen die op het gras was geland maar ik kon er niet meer bij.
Dat is het enige jammere maar verder is de tuin groot genoeg, dus er valt voldoende te beleven.
Morgen verder met dit verhaaltje
