Meneertje 406

Woensdag 21 oktober 2020 Meneertje 406

De oude computer doet het weer.
Van mij had dat persoonlijk niet gehoeven hoor, ik overleef het prima zonder computer.
Het vrouwtje is echter enorm verslaafd en die vind het een ramp als ze niet achter een groot scherm kan internetten.
Daarom ging de computer vorige week naar de Hardeschijf-Dokter en die besloot dat er een transplantatie moest plaats vinden.
Het was nog even spannend of de kruisproef lukte met een nieuwe harde schijf maar toen er een positieve reactie kwam van de dokter, besloten ze het er op te wagen.
Het vrouwtje was enorm zenuwachtig want als hij het niet zou redden moest er een nieuwe computer komen en dat is best een prijzig plaatje.
De Hardeschijf-Dokter zou ons bellen als de computer na de operatie weer bijkwam.
Het duurde een hele dag maar toen kwam eindelijk het verlossende telefoontje dat de operatie naar wens was verlopen en dat ze hem weer konden ophalen uit het Computer Ziekenhuis.

Dat was tegen geen dovemansoren gezegd en zo zat het vrouwtje een uur later weer vol genoegen achter het scherm blij te zijn.
Ze zei dat hij super snel was en zolang de harde schijf niet zou worden afgestoten, hij weer een aantal jaren mee zou kunnen.
Wel fijn dat ze nu weer aan mijn verhaaltjes kan werken zonder te zuchten dat het schermpje van haar telefoon veel te klein is voor hele lange lappen tekst.
Echt onzin hoor want er zijn heel veel mensen die niet eens een computer hebben en alles op hun telefoon doen maar het vrouwtje vind het gewoon lastig om toe te geven dat ze daar te oud voor is.
Zelf zou ik wat rustig aan doen met een net geopereerde computer maar daar trok het vrouwtje zich niks van aan.
Na een hele tijd vond ik het welletjes geweest en eindelijk ging ze met mij spelen.

 

Nou ja, ze ging op de bank zitten en zei: “kom je spelen?”
Bij het zittend spelen had ik al wat vraagtekens maar goed, eerst proberen en dan oordelen toch?
Ik had mijn kleine gele balletje gepakt.

 

Ze gooide de bal een paar keer op de bank maar daar vond ik natuurlijk niks aan. Ik wilde er keihard achter aan rennen en dat kan echt niet op de bank. Ik stond op de grond en kwispelde hard maar het vrouwtje zei dat ze mij inmiddels kent en geen zin had in balletjes onder tafels en stoelen uit te vissen.
Ze kreeg een allerlaatste kans om leuk mee te spelen.

 

Jullie snappen al dat ze zo eigenwijs is als een betonplaat en ze bleef de bal, vanaf de hoek waar zij zat, naar het einde van de bank gooien.

 

Kennelijk had ze mijn boodschap niet begrepen en daar gingen we dan per direct actie op ondernemen. Ik sprong van de bank en liet de bal los. Omdat ze niet van plan was om op te staan begon ik te blaffen.

 

Nog steeds was er geen actie dus probeerde ik het balletje in de printer te proppen.

 

Dat werkte. Ineens stond ze naast me en zuchtte hard.
Ze gooide de bal een paar keer weg.
Volgens alle boekjes totaal onverantwoord om te reageren op gepiep en geblaf maar dat is klinkklare onzin.
We doen hier niet aan opvoed boekjes.
Teckels zijn toch niet allemaal hetzelfde?
Bij mij helpen strenge regeltjes niet.
Dus nu ze toch van de bank was gekomen wilde ik lekker op de grond spelen met haar en de bal.

 

Helaas is haar concentratieboog niet echt enorm dus in no-time zat ze weer met haar luie gat op de bank.
Jammer heel jammer. Ik heb nog een poosje geprobeerd om haar weer van de bank af te krijgen maar ze deed of ze mij niet hoorde.
Ik weet heus dat ze dat wel deed hoor.
Uiteindelijk dook ik lekker op haar schoot om een dutje te doen tot het tijd was voor mijn kaasje.

 

Wij hebben namelijk een kaasklok.
Althans, het vrouwtje is heilig overtuigd dat ik een kaasklok heb.
Ik heb mijn mand eens grondig na geplozen maar ik zie een zogoflex, drie balletjes, een piepkip, een ring met een veter eraan maar absoluut geen kaasklok.
Nu heeft het vrouwtje wel vaker van die rare waanbeelden in haar hoofd dus we laten het maar zo.
Aan de wand hangt best een klok maar dat is gewoon een witte simpele klok.
Was dat maar een kaasklok want dan had ik die allang van de wand gegeten.
Ik ben namelijk dol op kaas.

 

Elke avond rond 23.00 uur krijg ik een plakje kaas.
De baas of vrouwtje willen dat nog wel eens vergeten omdat ze dan druk zijn met internetten of met televisie kijken.
Het gebeurd echt regelmatig dat ik ze moet helpen onthouden dat het al lang tijd is voor mijn kaasmomentje.

 

Ik ga dan naast het vrouwtje zitten en ga haar zeer indringend aankijken.
Als ze daarop niet reageert dan druk ik een paar keer stevig met mijn neus in haar zij, tegen haar arm of tegen haar been.
Als dat niet helpt kruip ik op schoot, ga rechtop tegen haar aanstaan en leg mijn snuit voor haar ogen.
Op dat moment ziet ze niks meer en dan moet ze wel regeren.

 

Pas geleden was dat weer het geval en toen hoorde ik, je kaasklok is stuk schat want ik heb nog een half uur.
Echt belachelijk want het is altijd tijd voor een lekker plakje kaas.
Ik begon zachtjes te piepen en omdat ze niet opstond werd mijn geluid steeds harder.
De baas zei: “nou geef hem alsjeblieft dat stukje kaas dan kan ik deze documentaire rustig verder kijken en verstaan wat ze zeggen.
Kijk, dat waren pas verstandige woorden.
Het vrouwtje mekkerde nog even dat het nog geen 23.00 uur was maar liep toch maar naar de koelkast.
Ik rende blij kwispelend achter haar aan en sprong tegen haar been.
Schiet op vrouwtje anders moet ik gaan blaffen en dat is echt niet leuk voor de baas hoor.
Ze pakte een plakje kaas en liep mopperend richting de bank.
Ik stond daar al lang boven op en likte langs mijn baard.
Het duurde eeuwen voor ze zat en al die tijd rende ik van links naar rechts op de bank.
Kaas is toch zoooo lekker.

Om 23.30 uur moet ik mijn laatste rondje uit en als de baas dan zegt dat we nog even gaan plassen, spring ik heel snel bij het vrouwtje op schoot.
Ik klem mijn pootjes dan om haar nek want ik heb om 23.30 uur totaal geen zin meer om te gaan wandelen.
Helaas helpt het nooit en pakt de baas mij toch altijd om mijn riem aan te doen.

 

Zielig kijken ook niet. Het leven is zwaar.

 

Krijg ik dan bij terugkomst nog een stukje kaas?
Afijn, om een lang verhaal heel erg kort te maken……Nee dus. Het werd een snelle plas.
Daarna konden we vast nog wel een poosje spelen met de bal want dan heb ik weer energie voor tien.