Columbus 35

Maandag 28 februari 2022. Columbus 35

Poep en Hagelstenen.
Tip: voor de mensen die nu aan hun ontbijt zitten….eet eerst even en ga daarna pas mijn verhaaltje lezen.

In Veenendaal ligt er overal hondenpoep.
Op de grasvelden, in de struiken en zelfs op de stoep.
Het vrouwtje vraagt zich regelmatig af waarom mensen het niet netjes opruimen.
Er staan heel veel hondenprullenbakken waar je gratis zakjes kan pakken en waar je het nadien ook in weg kan gooien, hoe makkelijk wil je het hebben!
Mijn vrouwtje loopt altijd met tig zakjes en als ik zou willen, dan kan ik per wandeling wel tien keer poepen zonder dat ze het hoeft achter te laten.
Opruimen is helemaal niet moeilijk maar kennelijk zijn er veel mensen die hun hond overal laten poepen en het geen enkel probleem vinden dat zelfs de stoep vol ligt.
Vooral als het donker is dan heb je grote kans dat je er in gaat staan.
Dat is wat er laatst dan ook gebeurde.
Ik wilde mijn geurvlag achterlaten op een drol van een andere hond maar ben er toen per ongelijk met 1 poot in gaan staan.
Nou vond ik dat persoonlijk niet zo heel erg, dat slijt vanzelf, maar mijn vrouwtje ging kokhalzen toen ze het in de gaten kreeg.
Maar…..het duurde wel even voordat ze dat ontdekte.
Als het had geregend dan had ze het meteen gezien want dan moet ik bij binnenkomst altijd afdrogen maar nu was het droog en rende ik zo naar binnen.
Ik holde mijn banktrap op en begon te graven op het bankkleed.
Daar zaten inmiddels allemaal vlekken op.
Toen ze de vlekken zag wist ze meteen hoe laat het was en pakte ze mij met het kleed en al op en moest ik in bad.
Ietwat overdreven want ik had er echt niet in liggen rollen maar het vrouwtje was vastberaden dat ik helemaal in bad moest en dat ik moest weken.
Ze pulkte met doekjes de poep tussen mijn teen-kussentjes uit en was ondertussen aan het mopperen op hondeneigenaren die geen poep opruimen.
Alsof dat helpt, want ze horen het toch niet maar goed vrouwtje had het kennelijk nodig om te brommen.

Toch mag het vrouwtje er niks meer van zeggen want vorige week heeft ze zelf mijn poep ook niet helemaal opgeruimd.
Ze noemde dat moment de Walk of Shame.
Het was donker en we hadden een hele lange wandeling gemaakt.
Ik had overal geplast maar nog niet gepoept en we liepen ondertussen al weer terug naar huis.
We eindigde in een straat vlak bij ons huis en daar is geen gras en zijn er ook geen struiken.
Mij om het even, als je moet, dan moet je.
Ik hurkte tegen de binnenkant van een kleine muurtje aan.
Dat muurtje hoort bij een hoekhuis en is de afscheiding tussen de straat en het garage pad.
Het mooie aangelegde pad bestaat uit kasseien en loopt richting de carport van het huis.
Mijn vrouwtje wilde mij daar eerst nog weghalen maar toen ze zag dat ik al begonnen was verschool ze zich zo ver mogelijk bij mij vandaan.
Ze wilde namelijk niet dat de bewoners haar zouden zien want ze vond het tamelijk gênant dat ik bijna op de oprit ging zitten poepen.
Toen ik klaar was werden haar ogen groot en fluisterde ze: “oh jemig, je hebt allemaal dunne ontlasting.”
Ze pakte een paar zakjes en probeerde tevergeefs, vanaf de zijkant van het muurtje, mijn poep weg te krijgen.
Van een kleine vlek werd het nu een hele grote uitgesmeerde vlek.
Een deel liep via de kasseien naar beneden.
Het vrouwtje ging rechtop staan, grabbelde in haar jaszak naar een pakje zakdoeken en liep wat dichter naar de plek toe.
Op dat moment flitste de sensorlamp van de oprit aan en stond het vrouwtje vol in de schijnwerpers met een hand vol zakjes en zakdoekjes.
Alsof ze een misdaad had begaan knielde ze snel en probeerde als een bezetene met de papieren zakdoekjes de sporen weg te poetsen.
Ik vond dat het allemaal lang genoeg had geduurd en besloot dat we naar huis gingen en trok aan de riem.
Terwijl ik het vrouwtje bijna omver trok, probeerde ze op haar hurken alle vieze doekjes in verschillende zakjes te frommelen.
Daarna stond ze op en liepen we snel naar ons huis.

Mijn neefje zien we heel erg vaak en dat vind ik ook heel erg leuk.
Meestal kom ik even snuffelen maar verder laat ik hem met rust want ook al is hij al groot, hij kan nog niet met mij spelen.

 

Otis lacht heel veel en groeit als kool.
Toen hij pas op visite was zei het vrouwtje: “hé, je hebt één blote voet, waar is je sok?”
Ze keek op de grond maar ze kon hem niet vinden.

 

Het vrouwtje vroeg waar ik was.

 

Geen idee waarom ze mij moest hebben want ik lag gewoon heerlijk op het plekje achter de leuning.
Ga maar weer lekker knuffelen met Otis, dan ga ik even lekker relaxen.

 

Van het vrouwtje mocht dat maar ik moest wel eerst de sok van Otis terug geven.
Ik had hem onder mijn poot verstopt en ook al is het een piepklein sokje, ze zag hem toch.
Best raar dat ze de sok perse terug wilde want die wilde hij heus niet meer aan, de sok was namelijk drijfnat.
Het vrouwtje had gelukkig boven nog en paar sokken voor Otis liggen.
Nou, dan kon ze deze wel weer terug geven want ik vond dit sokje zo leuk om mee te spelen en ze weet heus dat ik er echt geen gaatjes in bijt.
Helaas ging de natte sok drogen op de verwarming en kreeg ik de sok niet terug.

 

Dan maar weer rustig hier wachten tot Otis zijn volgende sok uit trappelt.

 

Niks zo veranderlijk als het weer, en dat bleek….het regende pijpenstelen, het vroor, het hagelde en er was zon.
Ik had nog nooit van hagel gehoord en in eerste instantie bleef ik heel hard blaffen.
Het leek namelijk of er doorlopend op ons raam werd geklopt.
Niet 1 keer maar achter elkaar en het vrouwtje reageerde daar in het geheel niet op.
Dus moest ik waarschuwen dat er iemand voor de deur stond en dat de bel het mogelijk niet deed.
Het vrouwtje riep dat ik mocht stoppen met wafkippen en zei: “kom eens kijken Columbus.”
Ik holde naar mijn uitkijk-eiland en terwijl ik nog steeds blafte zei het vrouwtje: “stttt, kijk het is niemand, het is hagel.”
Er kletterde allemaal hele grote stenen op het raam en ik keek hoe de wereld in 10 minuten wit werd.

 

Toen er geen hagelstenen meer vielen zei het vrouwtje dat we snel naar buiten moesten omdat anders alles weg was.
Ik had dit nog nooit gezien, wat was dit nou weer.

 

Ik snuffelde wat, likte er aan , proefde er een paar en zette het vervolgens op een kwispelen.
Dit was leuk.

 

Onze patio lag vol met witte hagelsteentjes.

 

Ik hou van hagelstenen.

 

Daarna gingen we wandelen.

 

Op het eerste deel van de wandeling lagen er nog best veel hagelstenen.

 

Helaas was dat na een poosje wandelen niet meer.
Ze verdwenen langzaam als sneeuw voor de zon.

 

Zo jammer.
Nou dan kon ik me weer gaan bezighouden met mijn dagelijks dingen, rondkijken of er toevallig vriendjes aan kwamen, wat stokken proberen te eten en vooral elke grasspriet minutenlang besnuffelen.

 

Toen we weer thuis kwamen waren mijn pootjes en buik kleddernat en droogde het vrouwtje mij af.
Dat had niet gehoeven want kijk maar, dat kan ik heus heel goed zelf.

 

Het vrouwtje is weer aan het werk dus ging ik samen met de baas naar ons Paradijsje,
Lekker in de zon buiten koffie gedronken en gerommeld in de tuin.

 

Ergens in april gaan ze de stoep schoonspuiten, mag de grote party tent uit en kunnen we lekker de hele dag buiten zijn.
Voor mij gaat het mijn eerste echte seizoen worden in ons Paradijsje maar ik heb er zin hoor.

 

Ik ben met de baas ook nog samen naar mijn hei geweest en daar mocht ik ook een poosje los lopen en ik luisterde weer heel erg goed.

 

Terug van de hei lekker in ons chalet geslapen terwijl de zon op mijn snoet scheen.
Kon het maar altijd weekend zijn.