Meneertje Jansen

Woensdag 22 januari 2020. Meneertje 368

Als het vrouwtje net wakker is wil ze niet meteen met mij spelen.
Ze moet dan eerst even wakker worden. Ik heb daar geen last van hoor.
Zora ik uit mijn bed spring ben ik wakker en begint mijn dag bruisend en vol energie.
Het vrouwtje is meer een krokante soepstengel en het duurt even voordat al haar spieren zin hebben om achter mij aan te rennen.
Het is dus een kwestie van goed volhouden en haar veel speelgoed aanbieden tot ze uiteindelijk helemaal wakker is.

 

Ze wil altijd eerst ontbijten en sinds kort noemt ze me Kaasknuffelaar.

Eerst noemde ze mij Knuffelbuffel
En dat klopt als een bus want ik houd enorm van knuffelen.
Zodra ze gaat zitten kruip ik op haar schoot en klem ik mijn pootjes om haar nek.
We genieten daar beiden van.
Maar we hadden het over kaasknuffelaar en dat slaat helemaal nergens op want ik heb nog nooit met een plak kaas geknuffeld.
Het vrouwtje zegt dat ik deze naam heb gekregen omdat ik vooral tijdens haar ontbijt wil knuffelen.
Eigenlijk mag dat niet maar als ze net wakker is en ze zit op de bank met haar beschuitje kaas, dan kruip ik er toch bij.
Voordat het bij haar dan doordringt dat ik er bij ben gekropen is het al te laat want als ik eenmaal zit, dan blijf ik zitten ook.
Het is tenslotte toch ook veel gezelliger om samen te ontbijten?
Tijdens het ontbijt zit het vrouwtje met haar rug tegen de zijleuning en heeft ze haar benen op de bank.
Haar bord zet ze dan boven op de leuning zodat ze er makkelijk bij kan.
Zodoende is er plek zat voor mij om op schoot te kruipen tijdens het ontbijt.

Die naam kaasknuffelaar heb ik gekregen omdat ik mijn kop tegen haar gezicht aan druk en dan vervolgens mijn snuit richting haar beschuit met kaas draai.
Vrouwtje denkt dat dit de enige reden is dat ik op zo’n moment met haar kom knuffelen maar dat is echt onzin.
Wij teckels moeten gewoon standaard alert zijn voor het geval er ergens geknoeid wordt. Het is juist super attent van mij.
Laat je alle kruimels liggen, dan krijg je ongedierte en dat moeten we niet hebben.
Daarom let ik altijd heel goed op maar dat knuffelen is ook gemeend hoor.

Dat ik op de bank zit vind het vrouwtje prima maar ik mag niet aan de kussens komen. Daarom legt ze die altijd op de leuning van de bank als zij er niet tegen aan zit.
Echt raar want ik heb net zo goed recht op de kussens.
Volgens het vrouwtje bijt ik er gaten in maar dat is bij deze kussens nog nooit gebeurd dus eigenlijk oordeelt ze onterecht.

 

Maar goed, als zij de kussens boven op de leuning wil leggen dan moet ze dat lekker doen.

 

Ik zorg heus dat ik lekker kan liggen. En zeg nou zelf, ik lig toch heel erg braaf? Mocht het per ongelijk fout gaan….het zijn gewoon simpele IKEA kussens dus kan ze gewoon nieuwe halen.

 

Nee nee, dit is niet het kussen maar een sjaal van het vrouwtje.

 

Die hing over de leuning van de keukenstoel en viel spontaan op de grond toen ik er aan rook.

 

Een sjaal hoort niet op de grond dus heb ik hem meegenomen naar de bank. Hij is heerlijk zacht en fluffie.

 

Omdat ik deze vast niet mag houden heb ik hem vast meegenomen naar de leuning van de bank. Daar liggen tenslotte de spullen die ik niet mag hebben.

 

Ik ga er, tot het vrouwtje hem afpakt, nog even heerlijk mee miemelen.
Geen idee wat dat inhoudt maar het vrouwtje noemt dat zo.

Het bankpasje van het vrouwtje moest vervangen worden en het vrouwtje zei dat er nu een foto van mij op de bankpas mocht.
Op de oude bankpas stond een foto van twee van haar cavia’s.
Dat vond ze ook een geweldige foto maar op haar nieuwe pas wilde ze wat anders.

Aangezien Anoula van Jaggies Pawprint geweldige foto’s had gemaakt voor mijn boek, was er keuze genoeg.
Ze koos een foto waar ik achter een boom zat en afgelopen zaterdag kwam die pas binnen.

 

De bankpas is heel erg mooi geworden en het grappige is dat ze deze in haar telefoon bewaart op de plek waar precies een kijkgaatje zit en daar kijk ik dan door heen.
Alsof de foto er voor gemaakt is.

 

Wat er zaterdag ook binnenkwam was een hele grote doos.
In de doos zaten twee eekhoorn nestkasten. Deze nestkasten gaan we aankomende zaterdag ophangen in ons Paradijsje.

 

We gaan dan natuurlijk ook bij mijn vriend Guus langs en dat is altijd reden voor een feestje.
Ik verlang zo naar de zomer, dan kunnen we weer heel vaak spelen en lekker genieten van de zon en ons zwembad.
Op dit moment is het nog veel te koud.

 

Dat is eigenlijk klinkklare onzin want er zit een prima verwarming in onze caravan en daarmee kun je het heel lekker warm maken.

 

Wat mij betreft dus geen enkel probleem maar het vrouwtje maakt al heel snel problemen en zegt dat haar billen ’s nachts aan de wc vastvriezen als het zo koud is.
Daarom gaan we er pas in het voorjaar weer slapen.

 

Het vrouwtje is heel benieuwd hoe het met onze nieuwe laurier heg gaat.
Deze is in maart 2019 gepoot en gaat dit jaar voor het eerst gesnoeid worden
Ze heeft ook al weer een zakje met zaadjes voor de insectentuin en die moeten natuurlijk ook gepoot worden maar nu nog niet, pas na de ijsheiligen.
Nu gaan we alleen om de eekhoorn nestkasten op te hangen en de eekhoorntjes en de vogels te voeren.
En natuurlijk op visite bij Guus.

 

Het vrouwtje heeft trouwens gehoord dat mijn boek eind van de maand zeker binnen is.
Ze gaat ze dan gelijk versturen en zo heeft iedereen het boek uiterlijk 4 februari binnen.
Gisteren hebben we alle enveloppen gecheckt en alvast overal een boekenlegger in gedaan.

 

Er zijn mensen die meerdere boeken hebben besteld. Een meneer heeft er wel vier besteld en die gaan allemaal naar België.
Oma heeft er vijf besteld en een heel aantal mensen hebben er twee besteld.
Nog een dikke week en dan is het zo ver. Mijn nieuwe boek.

 

Nu gaan we eerst even een rondje lopen.
Tenminste als het vrouwtje alle poepzakjes heeft opgerold.
Ik snuffel ondertussen wel even tot ze helemaal klaar is. Tot volgende week.

Woensdag 15 januari 2020. Meneertje 367

Meestal kookt de baas maar een enkele keer kookt het vrouwtje zelf en ik ben groot voorstander van een vrouwtje die kookt.
Voordat half Nederland over mijn mannelijke kijk op vrouwen heen valt….ik bedoel niet dat àlle vrouwen standaard moeten koken maar vooral mijn vrouwtje.
De baas is een topkok en daarom voor mij totaal onbruikbaar in de keuken.
Vanzelfsprekend gaat mijn voorkeur dus naar het vrouwtje uit en zo stonden we saampjes in de keuken voor een ovenschotel macaroni.
Het vrouwtje maakt die altijd zoals oma dat vroeger deed. Ze vind het heerlijk en het doet haar denken aan haar jeugd.

De baas houdt meer van hele gevulde volkoren macaroni met veel groente en mager gehakt. Hij lust vooral geen Smac.
En juist dàt gebruikt het vrouwtje in de ovenschaal.
Hele witte macaroni, kleine blokjes smac er in en dan gaat er een dikke laag pasta kaas op.

Dus kookt de baas, op een macaroni dag, altijd tussen de middag gevulde macaroni met een groente bite en als de baas dan werken is, kookt het vrouwtje ‘s avonds “Oma’s-Smac-macaroni.”

Terwijl de macaroni op de inductieplaat stond te borrelen pakte ze uit de voorraadkast een blikje Smac.
Ze trok het ijzeren dekseltje eraf en probeerde de inhoud op de snijplank te schudden.
Het stuk Smac had weinig zin om in blokjes gesneden te worden dus bleef hij lekker in het blik zitten.
Het vrouwtje was inmiddels lichtelijk geïrriteerd en schudde keihard met het blikje, ondertussen mopperend op het blok Smac dat zich niet wilde verroeren.
Ze schudde of haar leven er vanaf hing en tikte zelfs een aantal keer hard met het blik op de snijplank.
Al wat er gebeurde was dat het vrouwtje een rood hoofd kreeg van het schudden maar verder helemaal niets.
Ze kneep een paar keer aan alle zijkanten van het blik en deed een nieuwe poging om het stuk Smac uit het blik te krijgen.
Ik volgde al haar keukenprinses eigenschappen met volle aandacht.
Het vrouwtje zette het blikje op het aanrecht, sneed met een mes rondom de smac in het blik en pakte het blik weer vast.
Met alle kracht die ze had schudde ze heel hard en toen ineens schoot het volledige blok in volle vaart uit het blik.
Niet op de wachtende snijplank maar op de grond.

Het leek een slowmotion scene, ik hoorde ergens vertraagd Neeeeeee en daarna dingen als lóóóóós, stoóóóóp ,hiéééér, blijjjjjjjjf en meer woorden.
Echt goed te verstaan was het vrouwtje niet want ik was weg gerend met het volledige blok Smac tussen mijn tanden.
Zo fijn dat ze een hoge bank hebben gekocht waar ik prima onder pas.
Het vrouwtje riep los maar ze had moeten weten dat dit een heel eigenwijs stuk Smac was. Hij wilde bij het vrouwtje al niet uit het blik en nu wilde hij ook echt niet uit mijn bek.
Het vrouwtje lag op haar buik voor de bank en keek boos toe hoe ik, op veilige afstand van haar, een paar happen uit het blok Smac weg kauwde. Ze begon te jammeren dat ze maar éėn blikje in huis had.

Wel vervelend dat ik het stuk Smac niet rustig op kon eten want dan geniet je er meer van.
Het vrouwtje roept altijd dat ik niet moet schrokken als ik vlees eet maar nu moest ik wel omdat ze met ferme stem zei dat ik moest komen.
Tijdens kauwbewegingen is het al om bekend dat je dan minder goed hoort.
Ineens stond ik naast haar, likte langs mijn lippen, vloog in haar armen en kwispelde hard.
Het vrouwtje zei: “ik mag toch hopen dat je niet het volledige blok hebt opgegeten”.
Geen idee waar ze anders dacht dat de Smac gebleven was maar ze hoefde zich geen zorgen te maken.
Ik had niks geknoeid en ik wist zeker dat zij dit stuk uit mijn bek echt niet meer had willen gebruiken.

Daarom was het maar goed dat ik er voor gezorgd had dat we niets weg hoefden te gooien.
Het vrouwtje zei dat ik geen eten hoefde want ik had mijn vlees wel binnen.
Wat een onzin, baas zegt altijd dat Smac geen vlees is dus ik lustte heus nog wel eten.
Vrouwtje ging verder in de keuken en ik dook lekker op de bank.
Ik draaide op mijn rug en ging eens lekker uitbuiken.
Kook maar even alleen hoor vrouwtje, misschien kun je er groenten in doen, veel gezonder zegt de baas en die kan het weten.
Ik ga even heerlijk na genieten van “Oma’s-macaroni-schotel.”

 

Ik ga me, tot de baas thuis komt, maar even alleen vermaken.

 

Op die manier vergeet het vrouwtje weer dat ze geen nostalgische oma macaronischotel kon eten.

 

Ik zorg wel dat ze wat te doen heeft dan wordt ze vanzelf weer blij.

 

Je kan bijna opruimen hoor vrouwtje, nog even geduld.

Mag ik even wat vragen baas?

Macaroni met groenten zijn toch veel gezonder?

 

Zie je wel, veeeeel gezonder.

 

Wees maar blij dat je mij hebt!

Woensdag 8 januari 2020. Meneertje 366

Mijn boek is  bij de drukker en hopelijk komt hij eind van de maand terug en kunnen we mijn boek begin februari gaan verzenden.
Voordat het boek naar de drukker ging was het vrouwtje heel veel bezig met  uitzoeken welke verhaaltjes ze in het boek wilde hebben , ze moest alle verhalen omzetten van pages naar Word, foto’s uitzoeken en teksten lezen en corrigeren.  Om dat te doen zat ze veel  achter de computer.
Soms lag ik dan bij haar op de computertafel maar ook wel op mijn eigen bankje.  Deze schoof ze dan tegen het bureau aan zodat ik vlak bij het vrouwtje kon liggen. Zo kon ze me af en toe even knuffelen.

Omdat ze veel stil zat, had ze het koud en pakte ze haar elektrische minimatje.
Dat matje kreeg ze van Sinterklaas en was eigenlijk bedoeld als verwarmer op de momenten dat ze rugpijn zou hebben.
Het vrouwtje had nu helemaal geen rugpijn maar ze ging er op zitten en zei tegen de baas: “wat slim van mij hè, dit is heerlijk warm.”
Na een tijdje moest ze naar het toilet en legde de baas het matje op mijn bankje.
Mijn vrouwtje had helemaal gelijk, dit was héééééérlijk warm.
Het kleedje was net iets te kort voor mijn complete lijf maar ik paste er wel grotendeels  op.

Toen ze terug kwam moest ze lachen.
Ze zei: “lig je lekker vent?”
Nou, deze vent lag zeker lekker en ik bleef liggen ook.
Dat scheen dan weer niet helemaal de bedoeling te zijn
Het vrouwtje wilde het warme matje terug maar daar was ik het niet mee eens.
Ze had inmiddels al warme billen en nu was het mijn beurt.
Ik had het matje tenslotte van de baas gekregen dus nu was het mijn beurt om lekker warm te worden.

 

Ga maar gewoon zonder warmtekleedje op je stoel zitten hoor. Straks mag jij hem weer.

 

Je kan mij wel aankijken vrouwtje maar het is nog geen straks.

 

Hoezo het is jouw kleedje? We hebben het op sinterklaasavond samen uit gepakt.

 

Dat maakt het een gezamenlijk cadeau hoor.

 

Wacht, ik heb een goed idee: “jij geeft mij een onsje rosbief, dan mag jij weer een poosje op het warmtekleedje.”

 

Jij vind dat een waardeloos idee?

 

 

Dan moet je het zelf maar weten.

 

Ik ga even lekker slapen.

 

*Snurk* *ZZZ* *Snurk*

 

Het vrouwtje tilde mij op en droeg me naar de grote bank.

 

Ze wikkelde mij in een schapenvachtje en dat was ook wel heel lekker

 

Roep maar als we aan de koffie gaan.

 

Soms moet je even moeite doen voor een lekker plekje maar….dan heb je ook wat.

Wij hebben Oud en Nieuw niet thuis gevierd maar in een Bed & Breakfast.
Thuis was het vreselijk want ze waren al een paar dagen aan het knallen en ik vond dat steeds enger worden.
Het leek wel of er een oorlog was uitgebroken.
Ik wilde niet meer naar buiten en besloot alles op te sparen zodat ik in één keer alles uit kon plassen om daarna weer gauw terug naar huis te hollen.
Uiteindelijk poepte ik zelfs een keer in huis, zo bang was ik.
Poepen kost tijd en dat was nu echt uitgesloten.
Ik wilde zo snel mogelijk naar huis al leken daar de ramen ook uit hun sponningen te klappen.
Het vrouwtje besloot iets rustgevends te bedenken en begon de keer daarop keihard te zingen tijdens het uitlaten.
Of nou ja, ze noemde het zingen maar het was meer een soort van oorverdovend krijsen.
Volgens het vrouwtje hoorde ik dan de knallen niet zo erg.
Echt raar want die hoorde ik wel degelijk en nu waren er twee vreselijke geluiden, vuurwerk en haar gekrijs.
Waarschijnlijk heeft ooit iemand tijdens oudjaar voor zijn teckel gezongen en is zo het woord gillende keukenmeid ontstaan.
Buiten het feit dat ik er niet rustig van werd liep ze ook straal voor gek.
Als ze mensen tegen kwam moest ze natuurlijk gewoon doorzingen omdat ik anders het idee zou hebben dat het een truukje was.
Alsof ik dat al niet wist.

De baas zei tegen het vrouwtje: “zullen we lekker met Oud & Nieuw in een stille omgeving gaan zitten?” Het leek mij het beste plan van 2019 en zo togen we met Oud & Nieuw naar een boerderij in de middle of nowhere.
Wat heerlijk om eindelijk een lekkere boswandeling te maken zonder dat ik schrok.
Het duurde even voor ik het echt geloofde maar toen liep ik mee en kon eindelijk weer eens ongestoord mijn behoefte doen.
We hadden een geweldige kamer zonder televisie in de stijl van de jaren 40.
De baas en het vrouwtje genoten beiden en vonden het zo nostalgisch.
Alsof zij die periode hadden mee gemaakt.
Ze zijn best oud maar zo oud nu ook weer niet. Ze hadden wel WIFI en zo kon de baas toch lekker televisie kijken.
Voor het vrouwtje was deze rustige omgeving ook heel handig want zij moest mijn boek corrigeren dus daar had ze nu uitgebreid de tijd voor.
Ik dook tegen 23.00 uur lekker in het bed van de baas en het vrouwtje en werd wakker toen ze elkaar gelukkig nieuwjaar wenste.
Als zij elkaar kussen wil ik er standaard bij zijn, ook in 2020.
Wat een genot om elkaar, zonder Strijkers, Gillende Keukenmeiden, Grondbloemen en andere rotjes, gelukkig nieuwjaar te kunnen wensen.

Het vrouwtje belde met mijn grote mensenzus en grote mensenbroer maar kon ze amper verstaan omdat zij wel keihard geknal om zich heen hadden.
Bij ons was er alleen geluid uit de Ipad.
Ik stel voor dat we elk oud en nieuw hier gaan doorbrengen.
Dat zal helaas niet gebeuren want dit jaar moet het vrouwtje met Oud & Nieuw werken.
Dus moeten we maar heel hard hopen op een vuurwerkverbod.
Zonde van al het geld wat er aan die akelige herrie word gespendeerd.
Als mensen dan perse geld over de balk willen smijten mogen ze het wel op mijn rekening storten dan koop ik er lekker botjes, vleesjes en speelgoed van.
Die 70 miljoen is voldoende om al mijn teckelvriendjes een leven lang van lekkers en moois te voorzien.

 

Woensdag 1 januari 2020 Meneertje 365

Laat ik starten met iedereen het allerbeste te wensen voor 2020.
Dat het een jaar mag worden met veel worstjes, vleesjes, kaasjes, koekjes, lekker veel spelen en natuurlijk fijne wandelingen in het bos.

Sowieso heb ik zin in 2020 en niet in eerste instantie omdat ik in september weer jarig ben en dan nu alvast een fijne verlanglijst kan samenstellen. Daar kan je niet vroeg genoeg aan beginnen.
Maar er staat nog veel meer leuks te gebeuren.
Mijn grote mensenzus gaat trouwen, er komen weer heerlijke weken in ons Paradijsje aan en last but not least……. Mijn nieuwe boek komt uit.

Volgende week gaan de laatste bestanden naar Studio Rietveld voor verdere verwerking.
De papa en mama van Guus gaan zorgen dat alle tekst in een drukkers lay-out komt te staan en dat alle foto’s worden toegevoegd.
Als dat allemaal klaar is dan komt het nog eenmaal ter controle terug naar ons en mag ik er mijn pootkeuring aan geven.
De dag daarna gaat het, na nog eventuele correcties, naar de drukker.

De shoot voor het boek vond plaats in mijn eigen bos bij ons paradijsje.
Het was eigenlijk een hele grauwe dag en al best wel donker maar toch moest het die dag want Anoula heeft het erg druk en wij moesten er natuurlijk onverwachts tussen.
Het vrouwtje wilde perse Anoula en gelukkig had ze op zaterdagmiddag 14.00 uur nog een gaatje in haar agenda.
Degene die mijn vorige boek hebben gelezen, weten dat Anoula van Jaggies Pawprint, een fantastisch fotografe is.
Het vrouwtje was zo tevreden dat zij niet lang hoefde na te denken wie de fotografe voor mijn tweede boek moest worden.
Uiteraard neemt Anoula weer de foto’s voor de omslag van het boek voor haar rekening.
Ook wat losse prentjes voor in het boek en ze ontwerpt er ook weer een mooie boekenlegger bij.
De eerste 250 kopers krijgen er een schattige bedel aan. Dit kan een teckel zijn, een pootje, een botje of…..wacht maar af welke er bij jouw boek zit.

In deze tijd van het jaar ben je natuurlijk erg afhankelijk van het weer en dat was, voor een mooie shoot, eigenlijk helemaal niet zo heel goed.
Maar we trokken ons er niets van aan en zo reden we die zaterdagmiddag naar het paradijsje.
Anoula zou er om 14.00 uur zijn en wij gingen een uur vroeger.
We gingen namelijk voor die tijd bij Guus en zijn papa en mama langs.

Even knuffelen en bijkletsen.

 

 

Daar kregen we een telefoontje van Anoula Voerman, dat ze gearriveerd was.
Anoula had haar camera en een matje meegenomen.
We liepen ons bos in en de baas deed mijn riem af.
Anoula zei: “doe maar lekker je ding dan ga ik gewoon aan het fotograferen”.

Ik was er klaar voor.
Natuurlijk had ik mijn nieuwe halsband van   http://www.parastoer.nl/  om.
Super mooi om een halsband te hebben die er tevens als een halssieraad uitziet.

 

Zoek nou stokken baas, ik wil rennen.

 

Ik zit er klaar voor.

 

Anoula rolde haar matje uit en ging er op haar buik op liggen en de baas gooide stokken over haar heen.

 

 

Ik weet zeker dat ze heel blij was dat de baas er bij was want als het vrouwtje met stokken had moeten gooien dan was Anoula vast en zeker een paar builen en blauwe plekken rijker.

 

Bij de baas hoefde ze niet bang te zijn, die kan dat heel goed.
Na een poosje zei Anoula: “het lijkt mij leuk om een sprong te hebben dus als jullie een tak over het bospad leggen dan kan hij er overheen springen”.
De baas zocht een lage tak want anders is het slecht voor mijn rug.

 

Hij trok deze over de weg heen en toen ging Anoula weer liggen.
De baas pakte een stok vast en wierp die met een meesterlijke boog over Anoula heen.

 

Ik zette de sprint in en rende achter de stok aan en toen hoorde ik ze allemaal keihard lachen.
Geen idee waarom want ik had de stok toch echt weer gevonden.
Het vrouwtje zei: “nu ligt er een mega tak over het hele bospad en jij holt er gewoon langs”.
Wist ik veel dat ze dat wilden. Maar dat kon ik ook heus hoor.
Voordat Anoula uitgelachen was sprong ik met een sierlijke souplesse over de tak heen. Toen kreeg Anoula de slappe lach want ze was helemaal niet aan het fotograferen. Ze vond me een rasechte teckel.

En daar is geen woord aan gelogen. een raszuivere teckel met twee eigen boeken.

 

Daarna kwamen er nog een paar mooie sprongen.

 

 

In het bos werd het steeds donkerder maar Anoula zei: “we kunnen nog wel wat foto’s in de tuin maken”.
In onze Paradijs tuin is het momenteel net een bos omdat er heel veel blad ligt van de bomen.
Daarom hebben we in de tuin van de papa en mama van Guus nog wat foto’s gemaakt met een ballon.

 

 

 

De dag na de kerst kwamen alle foto’s van Jaggies Pawprint binnen.
Er waren zoveel leuke foto’s dat het vrouwtje het echt lastig vond wat ze uiteindelijk moest kiezen.
Maar samen met de baas heeft ze er wat gekozen.
Jullie krijgen er ook een paar te zien maar die komen niet in het boek.
De foto’s van het boek blijven nog even een verrassing.
Er zijn nog boeken te koop dus mocht jij er nog geen besteld hebben en er ook eentje willen….

Doe dan een email naar kaatjevanesse@gmail.com dan krijg je verdere informatie van mijn vrouwtje.

 

Woensdag 25 december 2019 Meneertje 364

Het vrouwtje is dol op kerst.
Onze kerstboom staat al een dikke maand en nog steeds hoor ik doorlopend: “doe voorzichtig bij mijn kerstboom, niet springen onder de boom….niet kwispelen onder de takken….niet met je neus tegen de ballen duwen.”
Al met al dus een beetje een paniekerig gebeuren rondom de kerstboom, terwijl er helemaal niks aan de hand is.
Tot vandaag aan toe heb ik namelijk nog geen kerstbal uit de boom gerend of gekwispeld, dus snap ik al die ophef in het geheel niet.
Vooral niet na het voorval van pas geleden.
We waren aan het spelen met mijn tennisbal.
Nu is het bij jullie vast bekend dat mijn vrouwtje haar werptechniek niet echt uitblinkt in schoonheid.
Ze heeft al eens een flostouw in mijn waterbak gegooid, een kaars van de vissenkast naar beneden gekegeld en een bal met een lompe zwaai tegen de lamp aan gegooid.
De baas heeft daar nooit last van, als hij gooit dan gaat de bal ook daadwerkelijk de richting uit waar hij heen gooit.
Vrouwtje weet ook dat ze geen werp competenties heeft en deed dus overdreven voorzichtig als ze de bal gooide.
Ik rende elk keer de bal halen die een klein stukje verderop terecht kwam.

Na een poosje had het vrouwtje geen zin meer om te spelen.
Nou, ik wel, ik kan de hele dag wel spelen.
Het vrouwtje dook in haar iPad en ik stond met de bal in mijn bek voor haar.
Omdat ze niet reageerde prikte ik met mijn neus in haar been.
Nog steeds geen reactie dus ging ik naast haar zitten op de bank en liet ik mijn bal los op haar schoot.
Ze moest lachen en wilde mijn bal al stuiterend, naar de rechterkant, de keuken in laten stuiteren.
De bal stuiterde hoog de lucht in, kwam op de punt van de tafel terecht en dat gaf heel veel effect aan de bal zodat hij met een strakke lijn naar links afzwaaide en middenin de kerstboom belandde.
Er klonk een doffe rinkel en daarna hoorde ik: “snotjanpotjes”
Ze greep mij vast zodat ik niet in het glas zou gaan lopen en samen keken we naar de vloer waarop een kerstbal lag, die in vele stukjes uit elkaar was gespat.

Het vrouwtje zuchtte en gebood mij op de bank te blijven zitten.
Ze pakte de stofzuiger, pakte de grotere stukken op en zoog daarna alle restanten van de grond.
Zonde van haar dure kerstbal, vond het vrouwtje.
Dat was ik helemaal met haar eens, heel erg zonde want van dat geld had ze voor mij een nog groter pakket bij Dogamientje kunnen uitzoeken.
Hoewel ze eigenlijk niets uitgezocht had maar een verrassingspakket had laten komen.

Ze las namelijk op Facebook, bij de teckelgekkengroep 1, dat er best speelgoed bestond wat heel lang mee zou kunnen gaan.
Het vrouwtje viel van het lachen bijna van haar stoel en zei tegen Steve van Dogamientje: “tuurlijk, dat hoor ik al zo oud als Meneertje is en het langste plezier aan een onverwoestbaar speeltje was nog geen 15 minuten.
Ze kan enorm overdrijven want normaal lukt mij dat echt wel binnen de 10 minuten hoor.
Het vrouwtje wist zeker dat zij gelijk zou krijgen en zei tegen Steve: “nou, stellen jullie maar een pakketje samen, dan zal Meneertje laten zien dat je het volledig fout hebt.”
Ze spraken een bedrag af, vrouwtje betaalde en 3 dagen later bracht de postbode een doos.
Alleen de doos was al een feestje op zich.
Het vrouwtje zei: “alles is voor jou Meneertje, leef je uit.” “Toe maar, dan kan ik Steve en Lotte vanavond foto’s laten zien dat alles kapot is.”

 

Ik trok de flappen karton open en keek onder het laagje papier wat er in de doos zat.
Het vrouwtje kiepte de doos leeg en ik snoof aan alle speeltjes.

 

Het vrouwtje knipte van alle speeltjes de kaartjes af en zei: “nou, ik zet de timer, 5-4-3-2-1…GO”.

 

Ik moest natuurlijk eerst even kijken waar ik aan wilde beginnen.

 

Wat een hoop keus, een antler, vier soorten balletjes, een blauw knaagding met de naam Zogoflex Tux, en een groene tandenborstel.

 

Ik besloot te starten met de blauwe zogoflex en een uur later was ik nog steeds als een bezetene aan het kauwen maar zat er nog geen krasje op.

 

Helemaal verliefd ben ik op mijn nieuwe speeltje en dik drie weken later is hij nog steeds helemaal heel.

 

Dit lijken beschadigingen maar het zijn lettertjes die in de zogoflex staan. Het is dus echt beresterk en ik ben er helemaal happy mee.

 

Ook het kleine balletje met de naam Orbee Tuff is geweldig. Het is een mini wereldbal. De blauwe landen was ik aan begonnen om ze te slopen maar dat had Steve ook wel gezegd. “Die slopen ze er af”  en dat klopte als een bus. Of nou ja, eigenlijk ook niet want ik heb ze er niet af gesloopt maar het vrouwtje heeft ze er af gepulkt.
Op de bal zelf kun Je heerlijk kauwen en natuurlijk mee spelen.

 

Het vrouwtje moest eerlijk aan Steve bekennen dat het een fantastisch pakket was en dat ze echt heel blij was met alle spullen.
Ze zei: “maar ik had toch een beetje gelijk want de groene tandenborstel had Meneertje wel met 5 minuten stuk.
Gelukkig kon ik die nog net uit zijn bek vissen voordat hij die door kon slikken.
Steve moest hard lachen en zei: “die tandenborstel dient ook om stuk te bijten, dat is snoep.”.

Vrouwtje heeft dus gewoon een lekkere snoep tandenborstel in de prullenbak gegooid.
Het is dat ik zoveel leuks heb gekregen anders had ik haar de aankomende week genegeerd.

Voor iedereen die langdurig wil genieten van speeltjes, ze bestaan dus echt wel…….ga eens snuffelen bij
https://www.dogamientje.be/nl

Woensdag 18 december 2019 Meneertje 363

Omdat mijn tweede boek uit gaat komen wilde het vrouwtje natuurlijk weer mooie foto’s op de omslag van het boek en wat mooie prentjes voor in het boek.
Met die foto’s gaat het wel goed komen, daarover volgende week meer.
Het probleem waar ze tegen aan liep was mijn verwilderde kapsel.
Op zich vond ik het reuze meevallen maar het vrouwtje wist zeker…ik moest geplukt.
Alma had geen plek en ze bleek niet de enige. Overal zaten ze vol tot begin volgend jaar.
Ik denk dan, accepteer het zoals het is maar nee hoor, niet mijn vrouwtje.
Toen ze Gea van: http://hondentrimsalon-kwispel.nl het verhaal van mijn boek vertelde zei Gea: ” ik werk nooit op donderdagmiddag maar kom maar want dit is ook sneu”.

 

Zo togen we donderdagmiddag naar Trimsalon Kwispel en een hele lieve dame deed open.

 

Het vrouwtje vertelde aan Gea dat ik plukken echt niet leuk vind en dat ze een snoetje mee had, om dat ik nogal grom en grauw als ze aan mijn haren trekken. Het vrouwtje niet zeker wist of ik dan zou bijten.

 

Gea vond het een mooi snoetje maar zei meteen: “we gaan eerst maar eens een band opbouwen en als het nodig is, kan het altijd nog”.

 

Hele verstandige woorden leek mij. Gea aaide me en liet mij eerst wennen aan de borstel en een pluk-mesje en dat was natuurlijk geen probleem.
Op de grond keek Buddy, haar eigen hond, ook mee.

 

Daarna deed ze pluk-bescherming om haar vingers en deed Gea een klein stukje op mijn rug. Dat leek me ook nog wel oké.

 

Daarna was het tijd voor wat knuffels en sprak ze allemaal lieve woorden tegen mij.
Dat ze mij zo knap vond en dat ik het zo goed deed en dat ze uitgebreid de tijd voor mij zou nemen.

 

Daarna ging ze verder en plukte wat stukjes bij de zijkant van mijn oren.

 

Ik keek ondertussen naar Buddy die op de grond lag te slapen.

 

Gea deed elke keer een stukje en ondanks dat het nooit leuk is als ze aan je haren trekken viel het me eigenlijk wel mee.

 

Het vrouwtje vroeg of ze toch niet beter mijn snoetje kon pakken.
Gea vond van niet en zei: “mocht het nodig zijn, dan hoor je dat van mij”.

 

Gea deed rustig aan en af en toe mopperde ik wat maar gedroeg me best aardig.

 

Gea wisselde plukken af met aaien en knuffels

 

Na twee uur waren we klaar met de helft van mijn lijf en was het tijd voor koffie.
Buddy en ik kregen beiden een overheerlijk kauwstaafje en het vrouwtje kreeg cappuccino met een kerstkransje.
Daarna mochten we even een plas doen in de tuin. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd want ik moest heel erg nodig.
Ik plaste en Buddy plaste er direct overheen. Dit leek me mijn plasplek, dus ik er weer overheen en zo hebben we een kwartier lang elkaar overtroefd in de tuin. Daarna was het tijd om verder te gaan.

 

Ze zou de binnenkant van mijn oren gaan doen en het vrouwtje gaf aan dat een snoetje nu echt geen overbodige luxe zou zijn.
Gea luisterde niet en begon te plukken en op dat moment gaf ik een hele gemene grom en draaide vliegensvlug mijn snuit naar haar toe.
Gea was nog sneller en pakte mijn nekvel vast en zei :”nee Meneertje” en bleef mijn nekvel vast houden tot ik weer naar voren keek”.
Daarna liet ze mij  weer los en plukte verder.
Het vrouwtje was zo gespannen als een ui en zei geschrokken: “pas op hoor Gea!”.
Ze had al tegen het vrouwtje gezegd dat ze zich vooral nergens mee moest bemoeien en dat leek mij een goed advies. Hoogste tijd dat Gea het vrouwtje even in haar nekvel greep, misschien dat ze dan kon luisteren.

 

Elke keer als ik mijn lip optrok deed Gea alleen haar vinger omhoog en zei verder niks meer.
Het leek mij dat ik dan ook niet zoveel hoefde te zeggen.

Ik kletste ondertussen met Buddy, die tijdens mijn gegrom eens kwam kijken wat er aan de hand was.

Tussendoor ging Gea onverstoorbaar door met plukken en af en toe kreeg ik een knuffel en zei ze dat ik echt heel braaf was.

Vier uur later was ik helemaal klaar en was mijn snoetje helemaal niet nodig geweest tijdens het plukken

Gea föhnde de losse haren eruit en zei: “klaar mooie Meneer,  je hebt nog een lekker kauwstaafje verdiend. Wat heb jij je keurig gedragen”.

Het vrouwtje ging betalen en kreeg een zakje chocolade boompjes mee die ze echt niet verdiend had hoor.
Ze had zich niet aan de regels gehouden en zich er toch af en toe mee bemoeid.
Het vrouwtje had gewoon geluk dat Gea heel lief is en ze toch wat lekkers mee kreeg.
Voor mij zat er, met een rode strik, nog een lekker kauwstaafje bij aan en ik had hem wèl eerlijk verdiend.
Het vrouwtje raakte niet uitgepraat dat ze echt bang was geweest maar dat ze vol verbazing heeft gekeken hoe Gea mij mooi maakte met een lieve en zeer standvastige hand.

Lieve Gea, heel hartelijk dank dat je, ondanks dat je nooit op donderdagmiddag werkt, een uitzondering wilde maken.
Nu kan Jaggie’s Pawprint hele mooie foto’s maken voor mijn nieuwe boek.
Uiteraard krijg jij er als dank eentje cadeau.

Trimsalon Kwispel in Veenendaal is een hele grote aanrader!
Ervaring, geduld, rust en liefde.
Ik vind het een pracht combinatie voor een Trimsalon.

En nu gaan we feest vieren want mijn grote mensenzus is jarig.
Schuif de koekjes, taart, worstjes en kaasjes maar door.

Woensdag 11 december 2019.  Meneertje 362

Tijd voor nieuws, heel leuk nieuws.
Eigenlijk voor twee nieuwtjes en ik begin met het eerste leuke nieuwtje.
Digital Pet had een wedstrijd bedacht waarbij  iedereen een foto kon inzenden.
De allerleukste foto zou dan gekozen worden en daarvan zou Digital Pet een Kerstman voor je persoonlijke kerstkaart  maken.
Ik zond ook een foto in en won. Het resultaat is heel erg leuk geworden.
Natuurlijk ga ik die aan jullie laten zien.
Is hij niet fantastisch geworden?

 

Er waren super veel inzendingen en ik won met de foto, die op de kaft van mijn eerste boek staat.
Over boek gesproken……… De meeste van jullie weten wel dat ik een boek heb uitgegeven.  De Wereld van Meneertje Jansen.

Een limited Edition met een oplage van 250 stuks die allemaal verkocht zijn.

Zelfs nu vragen mensen nog of ze dit boek kunnen kopen.

Het vrouwtje zei destijds: “op is op” en ik kan jullie verzekeren, als zij dat zegt is het ook daadwerkelijk op.

Het is nogal een eigenwijs type.

 

Maar ook al komt mijn eerste boekje niet in de herdruk, toch is er geweldig nieuws en ik mag dat eindelijk verklappen. 
Het grote nieuws waar ik het vorige week over had.
Er komt een nieuw boek uit!
Mijn tweede boek met de titel:
De Wereld Van Meneertje Jansen draait door

Er moet nog wel heel veel gebeuren voordat het boek helemaal klaar is maar het gaat er definitief komen. Het vrouwtje is op dit moment druk bezig om alle verhaaltjes en foto’s naar de papa en mama van Guus te sturen want zij gaan, als ervaringsdeskundigen, mijn vrouwtje weer helpen met mijn tweede boek.
Ik ben super trots, enthousiast en heel erg blij.  In januari zullen alle bestanden door Studio Rietveld verwerkt worden tot een perfecte  drukkers lay-out. Zodra de papa en mama van Guus klaar zijn gaat het voor controle terug naar mijn vrouwtje en mij en als wij dan tevreden zijn, gaat het naar de drukkerij.

Op 21 december komt Anoula Voerman van Jaggie’s Pawprint om weer een aantal mooie foto’s te maken voor de kaft en natuurlijk ook een paar voor in het boek. Anoula maakt geweldige foto’s dus de keuze was niet heel moeilijk.
Anoula komt naar mijn bos bij ons Paradijsje en als het heel slecht weer is dan zoeken we een binnen locatie op.
Bij mijn eerste boek heeft Jaggie’s Pawprint ook een mooie boekenlegger ontworpen en het vrouwtje heeft daar toen een leuke bedel aan gehangen.
De eerste 100 bestellers kregen er toen eentje cadeau.
Ook nu zal Anoula weer een mooie boekenlegger ontwerpen en de eerste 200 zullen er sowieso eentje als cadeautje bij het boek krijgen.

Van mijn vorige boek zijn 250 exemplaren gedrukt en dit keer zal het vrouwtje er 300 laten drukken.
Er zal geen herdruk komen dus op is, net als bij het vorige boek, echt op!
Wat wel anders gaat worden zijn de verzendkosten.
Bij mijn vorige boek dacht het vrouwtje dat het niet zo storm zou lopen en besloot zij de verzendkosten te betalen.
Dat werd uiteindelijk een heel duur plaatje want ze vlogen de deur uit en dat leverde een flink kostenplaatje op.
Vandaar dat de verzendkosten nu bij de prijs in zit.

Hoe gaat het in zijn werking?
Vanaf vandaag kan iedereen die een boek wil bestellen dat doen.
Je mag een PB sturen via Messenger of een email sturen naar kaatjevanesse@gmail.com Je krijgt dan van mijn vrouwtje verdere informatie.
Het is de bedoeling dat je het boek van te voren betaald en dat je bij het overmaken van het geld je naam en adres zet.
Dan weet mijn vrouwtje gelijk waar het heen moet.
Zodra het boek klaar is, verzend mijn vrouwtje alle boeken aan de mensen die betaald hebben.
Uiterlijk in februari heb je het boek op de deurmat liggen.

Wil jij er zeker van zijn dat je een boek krijgt, dan is het heel verstandig om een bestelling te doen.
Ik houd jullie uiteraard op de hoogte van de vorderingen van het boek.

Natuurlijk moet ik er voor mijn foto shoot netjes uitzien maar mijn vaste trimster had geen plek. Daarom belde mijn vrouwtje met mijn fokster en die wist wel een paar toptrimmers. Helaas hadden ook die geen plek. Na heel lang bellen vond het vrouwtje een hele lieve trimster waar ik donderdagmiddag naar toe mag.
Het vrouwtje is daar heel blij mee. Niet alleen voor de fotohoot maar ook omdat we  aankomend weekend  lekker naar het Hondenhotel in Vlissingen gaan.
Het schijnt heel veel te gaan regenen en dan ben ik wat sneller droog met korte haren.
Mij maakt het niet uit want ik kan mijzelf prima drogen aan het beddengoed.
In een hondenhotel mag je namelijk gewoon op bed.
We zijn er al eerder geweest en er liggen speciaal dekens voor mij.
Ook mag ik gewoon heerlijk mee het restaurant in.
Petra komt het weekend weer op de cavia’s passen zodat wij zonder zorgen een weekendje naar zee kunnen.

Vrouwtje is nog even hard aan het werk voor het boek en ik kijk natuurlijk mee. Ik corrigeer wat en doe zo nu en dan een dutje

Het is namelijk veel gezelliger om samen aan mijn nieuwe boek te werken.

Uiteraard zorg ik ook dat ze af en toe even in beweging komt.
Al dat zitten is mega slecht, dus we spelen natuurlijk ook.

Wij gaan weer verder en jullie mogen vanaf nu mijn boek gaan bestellen.
We zitten er klaar voor.

 

Woensdag 4 december 2019. Meneertje 361

We hebben een geweldig weekend gehad en gingen met de grote bus naar België.
Opa en oma gingen we als eerste halen. Kom snel, we gaan naar onze sinterklaas villa met zwembad, jacuzzi en sauna.

 

Op internet hadden we plaatjes gezien van ons weekend huis maar dat het zo mooi was, dat hadden we niet kunnen denken.
Nadat we allemaal een rondje door het huis hadden gelopen gingen we eerst een broodje eten.

 

Iedereen kreeg een stoel en jawel, ik mocht ook op een stoel aan tafel zitten. Gezellig tussen opa en het vrouwtje in.

 

Het vrouwtje zei dat dit uit veiligheidsoverweging was omdat oma anders stiekem lekkers geeft. Nou, dat kreeg ik toch wel dus ik vond het een prima zitpek.

 

Er was een heel mooi plekje met een fijne lichtinval en daar moest het vrouwtje natuurlijk een aantal foto’s maken.

 

Wat zeg je nu? Gaan we sinterklaas vieren? Gauw zet me op de grond ik doe mee.

 

We gingen Bingo doen en mijn cadeautjes tas stond al klaar.

 

Ik moest elke keer de zak, waar al het papier in ging, controleren.

 

Wie heeft het bingo lootje nu? Opa? Ik hol naar hem toe. Pak je cadeautje maar uit hoor opa.

 

Dat zijn pepernoten opa, die lust ik ook wel. Zullen we proeven of ze lekker zijn?

 

Even checken of er niet toevallig een paar pepernootjes met het papiertje van opa in de zak zijn gegaan.

 

Do als jij zo pepernootjes krijgt mag ik er dan ook een paar? Jij bent namelijk mijn allerliefste grote mensenzus.

 

Patrick, ik hoor mijn naam. Ik moet mijn cadeautje halen. Ik ben zo weer terug.

 

Ik heb een mega knabbelstok gekregen. Wat een geweldig cadeau.

 

Het is al heel laat en opa en oma gaan bed. Ik ga ze even welterusten zeggen.

 

Lieve opa en oma slaap lekker en morgen gaan we weer fijn knuffelen en spelen.

 

De tuin is mega groot en helemaal omheind dus ik kan hier heerlijk buiten rennen zonder riem.

 

Mijn grote mensenbroer en Riri zijn aan het voetballen. Dat kan ik ook wel.

 

Let maar eens op hoe goed ik daar in ben.

 

Hoppa ik heb de bal. Kom hem maar halen.

 

Pak me dan, als je kan. Hoezo het is valsspelen als je van het voetbalveld af holt?
Dat staat nergens dus dit mag prima.

 

Het weekend is omgevlogen en nu ben ik even te druk met hollen, dus kan ik de grote verrassing nog niet aan jullie vertellen.
Dat moet namelijk wel op een feestelijk moment. Daarom maak ik van Meneertje 362 een feestelijk verhaal.
Nog even geduld en dan weten jullie allemaal waar ik het over heb. Veel liefs en een hele dikke knuffel van mij.

Woensdag 27 november 2019. Meneertje 360

Als de TV ’s avonds aangaat kruip ik altijd bij het vrouwtje of de baas op schoot.
Ik lag lekker tegen het vrouwtje aan en was in diepe slaap toen ik ineens keihard hoorde blaffen.
Even dacht ik dat ik droomde maar nee, ik hoorde het ècht.
Het duurde even maar toen schoot ik overeind en keek om me heen.
Waar was deze roedel die zo enorm veel lawaai maakte?
Mijn oren waren gespitst en ineens wist ik waar het weg kwam.
Het kwam uit de televisie.

Na nog een paar keer harde blafgeluiden aangehoord te hebben, vloog ik van de bank en rende naar de televisie toe.
Ik zette mijn pootjes op de televisiekast en keek naar de druktemakers op tv.
Het vrouwtje schoot in de lach en zei: “zo jammer dat ik net te laat ben om de honden te filmen met Meneertje er voor”.
Nou, ik stond er nog steeds voor hoor.
Ik wist namelijk niet of ze nog terug zouden komen en dan wilde ik wel even laten weten dat dit mijn huis is en als er geblaft word…dat ik dat doe!
Maar ze kwamen niet terug, dus besloot ik weer op de bank te gaan liggen.

Op het moment dat ik van de kast af stapte hoorde ik de baas en het vrouwtje keihard lachen.
Het vrouwtje zei hik lachend: “hij heeft de tv uitgezet hahahahaha”
Kennelijk was ik met mijn pootje per ongelijk tegen de aan en uit knop gekomen en was het beeld in eens weg.
Ideaal toch.
Jullie houden ook niet van wafkippen en stel dat ze terug komen.
Laten we maar leuk met mijn bal spelen nu ik toch wakker ben.
Helaas wilden de baas en het vrouwtje wel verder kijken en deed de baas de televisie weer aan.
Het vrouwtje bleef maar zeggen dat ze net te vroeg was gestopt met filmen omdat dit heel grappig was geweest om te laten zien.

Onzin hoor want er valt sowieso weinig te zien, het was veel te donker in de kamer voor een goed filmpje.
Kijk maar, je ziet me amper voor de televisie staan.

 

 

Op het knutselkamertje van het vrouwtje staan allemaal cadeautjes voor de Sinterklaasavond.
Die heeft Sinterklaas er vast neer gezet omdat wij onze Sinterklaas in België gaan vieren.
Het zou natuurlijk jammer zijn als de Sint ze naar ons huis brengt en Petra met al onze cadeautjes komt te zitten.
Petra komt namelijk, net als altijd, in ons huis op de andere dieren passen.

 

Ik heb al lang geroken dat de sint ook aan mij gedacht heeft.

 

Mijn neus werkt echt enorm goed want er staan heel veel pakjes en ik had mijn tasje in notime gevonden.

 

Eerder had het vrouwtje de pepernoten al boven op de kast gezet omdat ik elke keer in de tassen sprong op zoek naar de pepernoten.
Het vrouwtje was bang dat ik met mijn nagels alle papiertjes kapot zou maken en dat vind Sinterklaas natuurlijk niet leuk.

 

Ik zou me daar niet zo druk om maken want we hebben de pakjes toch al, dus kunnen we toch vast beginnen met uitpakken?
Het vrouwtje zegt dat dit absoluut niet mag en dat we pas tijdens onze sinterklaasavond alle cadeautjes gaan openen.
samen met opa, oma, mijn grote mensenzus & aanstaande man en mijn grote mensenbroer en zijn lieve vriendin.
Kijk, dit is mijn tas.

 

Er zitten 6 cadeautjes voor mij in de tas.
Drie pakjes ruiken heel lekker en drie pakjes ruiken naar niks.

 

Het liefst wil ik nu iets uit mijn cadeautas halen.
Dan pak ik op sinterklaasavond toch gewoon wat minder uit?
Ik vind dat heus niet erg hoor.
Het vrouwtje zegt nee en dus moet ik hopen dat ze een keer vergeet om de knutselkamer deur te sluiten.
Ze vergeet wel eens wat maar ik vrees het ergste als het om de sinterklaas cadeautjes gaat.
De badkamerdeur is ook nooit mee open sinds ik in de douche een plas heb gedaan.
Terwijl dat juist ook heel erg slim was van mij.
Scheelt haar wandelen in de regen.
Nog een klein filmpje van de sint cadeautjes.

 

 

Als afsluiter nog een heel leuk geheimpje.
Ergens in december komt er een héééééél leuk nieuwtje.
Maar jullie snappen het vast…..dat ga ik mooi niet verklappen.

Zoals ik moet wachten op mijn cadeautjes zo moeten jullie nog even wachten op het leuke nieuws.
Zullen we samen op het wachtbankje gaan zitten?
Nog heel even geduld. Laten we er samen een bak koffie bij nemen met pepernoten.

Woensdag 20 november 2019 Meneertje 359

Als het vrouwtje op de midden etage van ons huis gaat rommelen speel ik altijd op haar bed.
Voor het bed staat een poef zodat ik er makkelijk op en af kan.
En…..niet alleen staat de poef om die reden voor het bed. Nee, het vrouwtje is ook nogal lui en heeft geen zin om elke keer mijn zakdoek van de grond te vissen.
Boven speel ik namelijk altijd mijn sabbel zakdoek op het grote bed en die valt er heel vaak per ongelijk af.
Dan waarschuw ik haar en in het begin kwam ze altijd naar me toe en raapte hem op.
Ideaal want dan kon ik mooi verder spelen.
Na een periode van oprapen kwam het vrouwtje wel naar mij toe maar raapte ze mijn zakdoek niet meer op.
In plaats daarvan klopte ze heel enthousiast op de poef en zei dan met een iets te hoog stemmetje: “poefje, kom dan op het poefje”.

Uiteraard deed ik dat maar pakte dan niet mijn zakdoek maar sprong ik weer snel terug op bed om naar de plek te racen waar mijn zakdoek was gevallen, keek dan over de rand en begon weer aanwijzigingen te geven waar hij gevallen was.
Het vrouwtje is zeer hardnekkig en bleef op de poef kloppen en enthousiast roepen.
Daarna klopte ze op de grond en kroop richting mijn zakdoek.
We gingen kennelijk hondje spelen en dat leek me heel erg leuk.
Ik holde achter haar aan en daarna weer snel terug naar de poef om op bed te springen.
Vrouwtje keek achterom om te kijken waar ik was maar ik stond boven haar, om vanaf het bed, toe te kijken hoe zij kruipend bij de zakdoek was aangekomen.
Ze moest lachen toen ze mijn hoofd over de rand van het bed zag kijken en probeerde mij te lokken.
Dat leek mij volslagen onzin want ze zat al naast de zakdoek dus dan kon ze die net zo goed even zelf aangeven.
Ik begon te kwispelen en hard te blaffen. Goed zo vrouwtje, pak hem maar, braaaaaf.
Maar dat was toch iets te voorbarig geroepen want ze bleef gewoon voor de zakdoek zitten en pakte hem echt niet op.
Het vrouwtje tilde mij van het bed en zei: pak maar mooi zelf”.

Dat was ook een enorm leuk spel, mij optillen en dan rende ik terug naar bed en gooide de zakdoek weer aan de andere kant van het bed naar beneden. Kom maar kruipen vrouwtje, hij ligt hier aan deze kant.
Helaas wilde het vrouwtje dit spel niet spelen en zei dat ze enorm druk was.
Dus bleven we een poosje oefenen met de poef en toen zei ze: “en nu moet je het echt zelf doen want ik moet de hobbykamer stoffen.
Omdat het vrouwtje echt niet meer kwam besloot ik een poosje te gaan slapen en dat is op het grote bed zo heerlijk.
Ik kruip dan onder het dekbed en val vaak binnen no time in slaap.

Het vrouwtje was druk en nadat ik was uitgeslapen had ik even haar hulp nodig, dus riep ik met een zachte piep om hulp.
Ze hoorde mij niet, dus ik begon harder te piepen.
Het vrouwtje riep vanuit de knutselkamer dat ik via de poef mijn zakdoek zelf moest oprapen.
Ik besloot mijn piep nog wat harder te maken en ik hoorde, zonder dat ze kwam kijken, vanaf de knutselkamer alleen: “Poef Meneertje, Poef”.

Was ze nu daadwerkelijk cowboytje aan het spelen?
En probeerde ze mij neer te schieten terwijl ik hulp nodig had?
Mijn harde piep zette ik nu om in blaffen en wederom hoorde ik dat ik mijn zakdoek zelf maar moest pakken.

Nou, ik wist zeer zeker dat ze dat helemaal niet wilde en blafte steeds harder.
Ze kwam er aan gelopen en zei: “wat sta jij nu te doen in het trapgat?”
Super gevaarlijk, ga daar eens snel weg.

Ja precies, super gevaarlijk, ik waarschuwde niet voor niets.

Het vrouwtje keek naar beneden en begon vertrouwd te zuchten.
Ze liep een stukje naar beneden en viste mijn zakdoek van de trap.

Terwijl ze naar boven liep en onze hoofden op gelijke hoogte waren zei ze: “Meneer Jansen, die zakdoek waait echt niet spontaan van het bed de trap af”, je hebt hem er gewoon vanaf geneusd”.
Dat was echt raar want dat kon ze helemaal niet weten. Ze was namelijk aan het werk in de knutselkamer.
Toevallig liet ik hem los op het bed en toen wapperde mijn zakdoek spontaan vanaf het bed, door de gang, het trapgat in en voor ik het wist lag hij een eind naar beneden.

Vrouwtje geloofde er geen bal van maar discussiëren helpt toch niet.
Dank je wel voor het pakken van mijn zakdoek vrouwtje ga jij maar even verder zuchten.
Ik roep je wel als ik je weer nodig heb.

Woensdag 13 november 2019 Meneertje 358

Eerder kreeg ik helemaal nooit wat maar gelukkig is daar de laatste maanden wel verandering in gekomen.
Ik deel nu elke avond, voordat ik mijn laatste rondje ga wandelen, een plakje kaas met de baas of het vrouwtje.

Natuurlijk heb ik al pepernoten geproefd en ook al eens een keer op zondag een bakje yoghurt mogen leeg likken.
Jullie snappen dat ik dit heerlijk vind en vanaf heden probeer ik ook elke keer of er nog wat te halen valt.

Ik schooi niet hoor, ik ga gewoon heel lief naast het vrouwtje zitten en leg af en toe mijn poot op haar schoot om even te laten weten dat ik er ben.

Je weet namelijk nooit of ze in gedachten is en mij niet ziet.
Het zou echt jammer zijn als ze iets lekkers met mij zou willen delen en dat vergeet.
Wat ook wel eens wil helpen is een zoen geven, mijn koppie scheef houden en wat kwispelen.

Maar soms helpt helemaal niets en dan eet ze heel asociaal alles zelf op zonder mij ook maar één kruimel te geven.
Daardoor ben ik veel beter gaan opletten hoe ik toch zo hier en daar wat lekkers zou kunnen bemachtigen.

Het vrouwtje had als avondeten hutspot met worst en dat rook zaliggggggg.
Ze at met haar bord op schoot en ik zat naast haar, heel verliefd naar haar bord te kijken.
Vrouwtje zei dat ik niet zo moest schooien omdat ik toch niets van haar bord kreeg en ik mijn eigen eten had.
Dat eigen eten dat wist ik heus wel maar dat rook bij lange na niet zo lekker als het bord van mijn vrouwtje.
Na een poosje was ze klaar en zette haar bord op de salontafel.
Ze brengt nooit haar bord gelijk weg en dat deed ze nu ook niet.
Vrouwtje deed nog even een spelletje op de IPad en had haar volle aandacht bij het bedenken van een mooi woord voor Wordon.

Ik liep langzaam richting mijn teckeltrap en liep quasi nonchalant naar beneden.
Achteraf begreep ik dat ik beter had kunnen springen want op het moment dat ik heel langzaam liep waren de ogen van het vrouwtje op mij gericht.
Echt vals want ze deed alsof ze druk was met haar woorden spelletje.

Ik ging op mijn achterpoten staan en snoof eens goed waar de exacte coördinaten van het bord zich bevonden.
Daarna liep ik rond de tafel en sprong op mijn kleine bankje die tegen de salontafel aan staat.
Ik keek naar de keuken en af en toe keek ik even vluchtig naar het vrouwtje maar zij was echt druk met haar IPad.
Daarom zette ik twee pootjes op de salontafel en rekte mijn lijf zoveel mogelijk om bij het etensbord te komen.
Mijn neus kwam bij lange na niet bij het bord dus klom ik geluidloos op de salontafel en probeerde vanaf een plek uit het midden van de tafel mijn neus uit te rekken en net toen ik met het puntje van mijn neus het bord raakte, begon het vrouwtje hard te lachen en zei: “dat dacht ik niet Meneer Jansen”.
Ik keek haar aan en vervolgens keek ik naar buiten.
Het vrouwtje begon steeds harder te lachen en toen ik vijf minuten later pas weer naar haar keek, zag ik dat er een traan over haar wang biggelde.
Ga jij nu maar verder met Wordon vrouwtje, weet je wat een mooi woord is? Delen!, tik dat maar in.
Helaas stond ze op en bracht haar bord naar de vaatwasmachine.

Dit keer niet een heel lang verhaal want wij zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de Teckel PechPot.
Mensen moeten dan een lootje kopen en kunnen daarmee hele mooie prijzen winnen.
De eerste prijs is zelfs drie dagen vakantie en niet zomaar ergens…. nee, naar de Dolomieten!
Ik heb van mijn zakgeld ook drie lootjes gekocht want ik wil ook wel naar de Dolomieten.
Op 3 december is de trekking en dan horen 39 mensen wat ze gewonnen hebben.
De opbrengst van de pot is voor zielige hondjes maar ik ben ook heel erg zielig hoor.
Ik krijg namelijk bijna geen pepernoten terwijl er toch een hele grote pot op de keukentafel staat.
Straks maar weer eens proberen te knuffelen met het vrouwtje, wie weet levert het wat lekkers op.

Woensdag 6 november 2019 Meneertje 357

We begonnen de vrije week van het vrouwtje echt geweldig.
Lekker met een bedje op de bank want het vrouwtje was ziek.
Wat is er nu lekkerder dan ziek zijn en zalig onder je dekbedje liggen soezen?
De dag dat het vrouwtje ziek werd, kwam ze niet beneden, alleen om mij uit te laten omdat de baas aan het werk was.
Het vrouwtje had de dag erna zulke hoge koorts dat de baas mij naar opa en oma bracht zodat het vrouwtje kon slapen zonder dat ze naar buiten hoefde.
Heerlijk hoor genieten bij opa en oma.
Zaterdag was ze nog steeds ziek en maakte de baas een bedje op de bank en toen kon het feest beginnen.
Voordat het vrouwtje er in kon gaan liggen lag ik al lang en breed met mijn pootjes omhoog onder het heerlijke donsje.

Zeg nou zelf? Dit is toch heerlijk? Af en toe even eruit voor een koekje, een hapje eten en een slokje drinken.
Het vrouwtje wilde niks, zelfs geen pepernoten. Maar gelukkig had de baas wel gewoon koffie met lekkers.

Ik genoot met volle teugen en het vrouwtje vast ook want die sliep de hele dag.

Wat gaan we doen baas? Naar buiten? Heb je gezien hoe donker het is? Het regent ook, dus laat mij maar lekker knus bij het vrouwtje blijven onder het warme dekbed.

Helaas had ik geen keus en de baas is nogal sterk, dus voor ik het wist had ik mijn riem om.

Blijf liggen vrouwtje, ik ben zo weer terug. Even snel plassen en dan kom ik lekker opdrogen bij jou.

Helaas was het maandag klaar met bedjes op de bank. Zo jammer. Het vrouwtje zegt dat als maar liggen helemaal niet goed voor je is.
Nou, daar ben ik het niet mee eens hoor. Liggen is zalig.

Nu moet ik overdag weer gewoon alleen liggen op mijn kraaiennest.

Gelukkig kan ik ’s avonds wel kiezen bij wie ik wil liggen en vandaag ga ik lekker bij de baas.

Ik ga even slapen maar ik moet jullie eerst nog even snel vertellen van mijn heldendaad.

Ik heb het vrouwtje namelijk beschermd en verbaas me nog steeds, over hoe het af liep.
We liepen in ons parkje waar we wel vaker naar toe gaan als we gaan wandelen.
Ons parkje ligt aan een grote sloot en er is een plek waar mensen kunnen gaan zitten op een bankje aan het water.
Aan beide kanten van het pad is er gras en zijn er grote bomen.
Toen we het park in liepen was er nog niets aan de hand en snuffelde ik rustig rond maar al snel zag ik een hele gevaarlijke man.
Hij was af en toe moeilijk zichtbaar door de bomen waar bij zich achter verscholen hield.
Maar vanaf dat moment had ik hem scherp in het vizier, hier was iets totaal niet pluis.
Mijn vrouwtje is nogal naïef en daarom is het maar goed dat ik er ben om haar te beschermen.

De man stond muisstil terwijl hij voorzichtig bukte en een grote stok van de grond pakte.
En nee, ik ben niet gek, het was geen leuke stok om mee te spelen maar een soort moordwapen.
Mega gevaarlijk en met die stok zou hij mijn vrouwtje heel hard kunnen slaan.
Het vrouwtje had, zoals altijd, totaal niets in de gaten en liep rustig voor mij uit.
Alles gebeurde in een fractie van een seconde en pas toen schrok het vrouwtje zich helemaal rot.

De man stond met zijn rug naar mij toe, maakte met zijn karate stok een grote sla beweging en dat was het teken dat ik keihard begon te blaffen.
Zowel het vrouwtje als de man schrokken zichtbaar.
Het vrouwtje werd rood en de man keek zeer boos naar mij.
Je kan wel boos kijken maffe Ninja maar ik zag heus wel dat je mijn vrouwtje neer wilde neer knuppelen met die stok.
Het vrouwtje probeerde eerst mij stil te krijgen maar toen ik niet wilde stoppen om de aanvaller af te schrikken, schreeuwde ze boven mijn geblaf uit, een excuus naar de man.
In plaats dat ze blij was met mijn reddingsactie vond ze het nodig om haar excuses te maken.
Daarna liepen we in een soort snelwandel tempo weg van de gevaarlijke man, terwijl het vrouwtje mopperde dat hij zijn hengel van schrik wel in de sloot had kunnen gooien en dat alle vissen nu weg waren gezwommen.

Tja, misschien moet je ook niet zo hard schreeuwen, daar schrikken vissen van hoor.
Ze zei: “ik gunde je het voordeel van de twijfel maar in het vervolg gaat de plantenspuit weer gewoon mee”.

Ga jij lekker voor gek lopen ik ga even slapen.

Woensdag 30 oktober 2019 Meneertje 356

Vrouwtje zegt dat ik verantwoordelijk ben voor een enorme uitbreiding van de plastic soep, die onze wereld al heeft.
Dit zegt ze omdat ik nooit in één keer poep.
Ik ga zitten, poep een beetje, vrouwtje stopt dat in een zakje en knoopt het zakje dicht.
We lopen dan een stukje verder en daar poep ik weer een beetje.
Zo loopt ze regelmatig met drie plastic zakjes in haar hand te wandelen.
Het vrouwtje begint dan altijd te zuchten en zegt: “neem de tijd en poep nou eens in alle rust, zodat alles in één zakje kan”.
Alsof je rustig kunt poepen terwijl zij staat te kijken en becommentarieert hoe ik bezig ben om vakkundig mijn kunstwerk tegen een boomstam aan te plakken.
Het vereist vakmanschap om te zorgen dat mijn boodschap niet naar beneden valt maar netjes tegen de boom aan blijft zitten.
Het vrouwtje vind het raar dat ik zo poep maar als elke hond dat zou doen, zou er nooit meer iemand in de poep trappen.

Sowieso is het heel bijzonder dat ik de schuld krijg van de hoeveelheid zakjes die zij gebruikt.
Van mij hoeft ze mijn poepjes niet op te ruimen met plastic zakjes hoor.
Ze kan toch prima een schepje meenemen tijdens de wandeling?
Daar past genoeg op en kan ze aan het einde van de wandeling al mijn poepjes in één keer in een zakje doen of…… ze neemt het mee naar huis, gooit het in de wc en trekt het door. Hoe geweldig zou dat zijn? Dan heb je geen enkel zakje meer nodig. Zo goed voor het milieu.
Maar nee hoor, liever schuift ze de schuld in mijn denkbeeldige schoenen.
Ik kan haar wel vertellen dat ik mijn poepgedrag niet ga aanpassen omdat zij te eigenwijs is om creatief te zijn.

Het vrouwtje heeft gezegd dat ik nóóóóóóit meer op een trui of vest van haar mag liggen.
Echt zo jammer want die liggen verrukkelijk.

Heel flauw dat één zo’n kleine vergissing gelijk zulke desastreuze gevolgen heeft.
Zo mooi was dat vestje nu ook weer niet en fel rood is zó 2005.

Dus waarom ze nu zo boos was dat er een gat in was gekomen snap ik echt niet.
Het was ook absoluut geen opzet.
Ik lag heerlijk te sabbelen op haar vest en voor ik het wist zat er een gat in.
Dat sabbelen doe ik wel vaker maar er vallen nooit gaten in haar vesten of truien.
Dus kunnen we best concluderen dat het vest hoog nodig toe was aan vervanging.

Het vrouwtje vond van niet en zei toen ze het zag: “wat heb je nou gedaan?”
Ze pakte het vest van mij af en keek naar het gat.
“Wat zonde riep ze, écht heel zonde”. “Wat een mega gat ook”.
Ze kan overdrijven hoor. Het was helemaal niet zo’n enorm gat. Haar hoofd paste er niet in.
Ze liet het vestje aan de baas zien en zei: “kijk nou wat hij gedaan heeft”.

Ja vrouwtje dat was al wel duidelijk maar met zeuren gaat het gat niet dicht dus laten we daar vooral mee stoppen. Als je perse dat vest nog aan wilt kun je misschien trendsetter worden.
Je hebt tenslotte ook spijkerbroeken met gaten en die koop je zelfs met een gat erin dus waarom dan geen leuke gaten in vesten en truien?
Ik wil je met liefde helpen hoor.

Jammer genoeg kan ze totaal niet genieten van mijn perfect ontwikkelde creatieve brein.
En ze kan veel zeggen maar niet dat ik niet creatief ben.
Ik was ondertussen lekker bij de baas op schoot gaan liggen.
Hij bakert mij altijd en dat is genieten.
Het leek mij een prima moment om even lekker bij de baas op schoot een dutje te gaan doen.
Kon het vrouwtje even in alle rust in haar eigen sop gaar koken.

Altijd als het vrouwtje boven gaat rommelen wil ik mee maar tegenwoordig wil ik héél graag mee.
Op haar knutselkamertje staan namelijk allemaal tassen en in die tassen zitten cadeautjes voor ons Sinterklaas weekend.
Nu heb ik al lang geroken welk tasje van mij is en het vrouwtje zette deze helemaal achteraan.
Nu kan zij wel denken dat verstoppen helpt maar ik heb mijn ogen heus niet nodig met mijn perfect ruikende neus.
Ik sprong in één van de cadeautjes tassen en liep over alle pakjes linearecta naar mijn verstopte tasje.
Het vrouwtje tilde mij van de tassen af en zei: “dat dacht ik niet ondeugd, niemand mag stiekem gluren dus ook jij niet”.
Uiteraard zal ik niks verklappen maar wat ik 100% zeker heb geroken zijn pepernoten.
Hopelijk kan ik daar één dezer dagen nog eens aan snuffelen.

Woensdag 23 oktober 2019 Meneertje 355

Momenteel heb ik weer wat nieuws en de baas en het vrouwtje vinden dat niet echt geweldig.
Tja, je kan in het leven ook niet over alles hetzelfde denken want ik vind het namelijk wel heel erg leuk.
Waar we zo verschillend over denken?

Nou…….over mijn blaffen.
En heus, ik kon al heel lang blaffen hoor en deed dat uiteraard ook.
Maar tot nu toe deed ik dat als mensen aanbelde, natuurlijk voor het WafKipHekje van ons Paradijsje, naar grote honden en als mensen mij onverwachts wilde aaien.

Tegenwoordig blaf ik ook naar mensen die op straat gewoon voorbij lopen en zich vervolgens helemaal rot schrikken.
Lachen hoor.
Maar het vrouwtje is nogal een zuurpruim en vind dat echt niet om te lachen.

In het begin zei ze elke keer: “niks aan de hand Meneertje, goed volk”.
Nou is dat heel raar want ze kent die mensen helemaal niet, dus heeft geen idee of het écht goed volk is maar buiten dat, maak ik dat ook erg graag zelf uit.
Het zullen prima mensen zijn maar daarom mag ik er heus tegen blaffen.
Dan weten ze, mochten het toch boeven zijn, dat ik niet over mij heen laat lopen.
Het vrouwtje zei tegen de baas dat ze het helemaal zat was om mij buiten elke keer te corrigeren en tig keer “NEE Meneertje, stop met blaffen” te zeggen.
Ik had er geen last van maar kennelijk is de adem van mijn vrouwtje een stuk minder lang dan de mijne.

Zo kwam het dus, toen ik buiten een blaf op zette, dat er ineens twee harde waterstralen tegen mijn neus vlogen.
Ik schrok me een hoedje.
Zwaar gepikeerd keek ik haar aan, dít hadden we niet afgesproken!

De plantenspuit is voor binnen, niet voor buiten.
Weet je hoe idioot het staat als je met de plantenspuit gaat wandelen?
Wat moeten al die mensen wel niet denken?
Helaas heeft mijn vrouwtje totaal geen decorum gevoel en zo tikte ze elke keer, als er iemand in de verte aankwam, zonder wat te zeggen tegen de plantenspuit aan.
Alsof ik niet wist dat ze die vast had, tsssssk. Voorlopig kon ze een knuffel wel vergeten, was ze mal geworden.
Mij te mishandelen.
Als de dierenbescherming dit had gezien dan had ze voor straf heel lang geen pepernoten mogen eten.
Waar zijn die als je ze nodig hebt?
Gelukkig hoorde ik de baas zeggen dat hij mij echt niet ging uitlaten met een plantenspuit.
Goddank is er nog enig verstand in ons huis.

Maandag kwam er trouwens hele gezellige visite.
Er kwamen twee collega’s van het vrouwtje en die kende ik beiden en ook de twee kindjes die meekwamen.

Roos en Fennek zijn super leuk en willen altijd met mij spelen.
Bij binnenkomst was ik al laaiend enthousiast maar de kindjes gingen eerst de cavia’s voeren.
Ze hadden een zakje met paprikareepjes meegenomen.
  

Ik sprong hard om ze heen. Ze moesten opschieten want ik wilde samen met Roos en Fennek met mijn tennisbal spelen.

Nadat de cavia’s hadden gegeten kreeg het vrouwtje hele mooie zelfgemaakte kunstwerken.
Twee tekeningen en ook van strijkkralen een teckel, mijn naam en een cavia.

En toen was het eindelijk tijd om te gaan spelen.
We gingen met tennisballen naar buiten en dat is altijd super gezellig.
Daarna moest ik uit en mocht Roos mij vasthouden.
Ze wist gelijk dat ze ook wel een hond wilde en ook een paard.
Na een poosje wandelen was het tijd om boven te gaan knutselen.

Ik was in eerste instantie mee naar boven maar het vrouwtje zei: “ga jij maar een poosje beneden slapen op de bank”.
En dat was prima want ze hadden toch geen tijd om mij aandacht te geven.
De kindjes gingen een mooi bed voor hun knuffel maken en het vrouwtje en haar collega’s gingen een spel doen.
Toen ik wakker werd mochten Roos en Fennek de cavia’s eten geven en ik kreeg eten van het vrouwtje.
Jammer dat leuke dagen zo snel voorbij vliegen.
Gelukkig komen er nog hele leuke weekenden aan.

Het vrouwtje gaat straks met oma shoppen voor ons Sinterklaas weekend.
Dit jaar gaan we niet naar Centerparcs maar naar een hele luxe villa met een binnenzwembad, een whirlpool, sauna en allerlei andere dingen waar ze niet over uit gepraat raken.
We gaan in een hele grote bus naar België, de baas gaat de bus besturen en eerst gaan we opa en oma halen, dan rijden we naar Rhenen om mijn grote mensenbroer en zijn vriendin op te halen en daarna vertrekken we naar België.
Mijn grote mensenzus en haar aanstaande man komen zelf omdat zij vanuit Amsterdam anders enorm om moeten rijden.
Ik kan me er nu al op verheugen.

Woensdag 16 oktober 2019 Meneertje 354

Als het vrouwtje de cavia’s schoonmaakt, ga ik altijd op onderzoek uit in de voorraadkast.
De voorraadkast is een kast die onder de trap zit en waar allerlei spullen voor de cavia’s staan maar ook wc papier, schoonmaakmiddelen etc etc.
Eigenlijk zou het de naam rommelkast moeten hebben, het is namelijk de verzamelplek van heel veel rommel.
Ik ben dol op die kast want er valt van alles te beleven.

Er staat niks netjes in de kast en het is een vergaarbak van alles en nog wat
Boodschappentassen, emmers, een plaid, een krat met boodschappen.
Zodra de kast open gaat sta ik er in. Je kan helemaal naar links lopen in de kast.
Vrouwtje zegt altijd gekscherend dat het de uitdragerij van Malle Pietje is.
Genieten vind ik het, lekker veel onderzoeken zonder dat ik rotzooi maak want dat is het daar al volop.

De deur van de kast ging open en het vrouwtje pakte de zak hooi, de caviabrokjes en allerlei andere dingen die ze nodig had om de cavia’s te verschonen.
Terwijl ze voorbereidingen trof begon ik enthousiast te piepen in de kast.
Het vrouwtje zei: “we gaan nu niet spelen moppie, ik ga poetsen”.

Wie had het over spelen? Ik niet, ik wilde helemaal niet spelen en zette mijn zachte piep om in een luidkeels piepen.
terwijl het vrouwtje de cavia’s in de kartonnen “wachtdoos”” zette hoorde ik haar zeggen: “echt niet Meneertje, haal die fluit uit je neus, ik ben nu druk”.

Het werd dus tijd voor een serieus gesprek en ik begon keihard te blaffen.
Dat werkte en het vrouwtje stond op en kwam bij mij kijken in de kast.
Wat is er dan vroeg ze? Ik wees met mijn neus naar de eerste plank.

Ze snapte het nog steeds niet dus zette ik mijn poten op haar werktas en strekte mijn neus helemaal naar boven.

Toen schoot ze in de lach en zei: “owwww dát wil jij hebben!”.
Het had even geduurd maar eindelijk had het vrouwtje door wat ik bedoelde.

Op de plank lag mijn zakje snackjes, die ik van de mama van Guus had gekregen voor mijn verjaardag.
De mama van Guus koopt veel lekkerdere snackjes dan mijn vrouwtje dus ik was blij dat ik ze ontdekt had in de kast.
Ze roken heerlijk en ik begon heel hard te kwispelen.
Vaak werkt dat beter dan dat ik het op een blaffen zet.
Nu ik zo dicht bij mijn lekkernij was leek me dit de beste tactiek en ik kwispelde niet alleen met mijn staart maar met mijn hele lijf.
Het werkte en het vrouwtje zei dat ik er twee mocht hebben maar dat dan de kast echt dicht ging.

Ik liep achter haar aan naar de caviakast en keek in de hoge kartonnen “wachtdoos” die op de grond stond.
Hunter, Precious en Bijoux, die in de doos zaten, keken naar mij.
De cavia’s zijn er inmiddels aan gewend dat ik over de rand kijk en blijven gewoon zitten.
Echt jammer want het is super grappig als ze alle kanten uit vliegen.
Het vrouwtje schepte ondertussen hun etage leeg en ik ging even een dutje doen want verder viel er weinig te beleven.

Toen het vrouwtje klaar was zei ze: “wil je met de maan spelen?”.
Bij mijn vrouwtje kijk ik grotendeels nergens meer van op maar nu stond ik toch echt even met mijn oren te flapperen.
Spelen met de maan? Geen idee wat ze bedoelde maar als er wat te spelen valt, dan ben ik van de partij.
Ze pakte een bal en ineens ging het licht in de bal aan en zag je de maan.
De bal was geel verlicht en toen tikte ze een keer tegen de maan aan en werd hij blauw.

Daar wilde ik wel mee spelen en holde achter de bal aan die het vrouwtje over de bank heen en weer rolde.
Wat een mooie maan-bal was dit.

Ik duwde de maan-bal van de bank af en ging er mee spelen op de grond.
Al rennend achter de maan-bal kwam ik bij de schone caviakast uit en neusde de bal onder de kast.
Ik snoof een paar keer onder de kast en probeerde, al liggend op mijn zij, de maan-bal onder de caviakast vandaan te vissen maar daar kon ik echt niet bij.
Het werd tijd om het vrouwtje te waarschuwen dus begon ik, met mijn neus onder de kast, te blaffen.
Super handig voor het vrouwtje, dan weet zij ook gelijk waar ze zijn moet.
Het vrouwtje zei: “pak maar even een tennisbal hoor, ik ben nu even wat anders aan het doen”.
Ik zette het op een nog harder blaffen want ik wilde geen tennisbal maar deze maan-bal.
Het vrouwtje begon te zuchten en hengelde, met veel gesteun, mijn maan-bal onder de kast vandaan.
Goed zo vrouwtje, I love you, to the moon and back.

Woensdag 9 oktober 2019. Meneertje 353

Het vrouwtje had het zich voorgenomen, déze teckel gaan we niet verprutsen!
We gaan er géén schooihond van maken, géén teckel die om aandacht piept en vooral géén teckel die gaat blaffen als zijn bal of bot ergens onder ligt.
Geen idee wat ze in gedachten hadden, toen ik hen uitkoos als gouden mandje.
Hoe zou, vooral het vrouwtje, dit vorm willen gaan geven?
Zou ze werkelijk het idee hebben gehad dat ze dit vol zou kunnen houden?
Ik heb echt geen flauw idee want ik vind het persoonlijk enorm idiote regels.
Blaffen is juist zo handig als je ergens niet bij kunt.
En heus….ik start eerst met zachtjes piepen en als dat niet werkt met wat harder piepen.
Als dat allemaal niet het gewenste resultaat oplevert, zet ik een ‘maandagmorgen’ alarm in en als dàt nog geen zoden aan de dijk zet, dan pas ga ik keihard blaffen.
Ze zijn tenslotte geen twintig meer en als je wat ouder bent, dan doen je oren het minder goed en kan ik maar beter hard blaffen.
Zij willen toch ook graag dat ik met mijn botje of bal kan spelen?
Die laatste twee regels gingen eigenlijk op de dag van mijn komst al fout maar die eerste…….die hebben ze heel knap, héél erg lang volgehouden.

Die ging pas fout vanaf het moment dat ik oorontsteking kreeg.
Het vrouwtje vond mij heel zielig en dat was natuurlijk ook zo.
Als je oorpijn hebt is dat heel erg zwaar en behoor je verwent te worden en…..dat was wat ze deed.
Ze nam een kop koffie en ik kreeg, zoals gewoonlijk, mijn eigen koekjes.
Het vrouwtje nam een handje pepernoten en ik wilde daar het mijne van weten.
Ik ging naast haar zitten, snoof eens aan haar hand, schudde een keer met mijn zere oren en zette daarna een hele zielige blik op.
Het vrouwtje zei: “ach arme vent, heb je zo’n oorpijn?”
Mijn blik zette ik ondertussen kracht bij met een verdrietig piepje en toen ging de deur, waar al het gezonde verstand is opgeslagen, open.
 

Ze zei: “wil je ook een pepernootje?”.
Dat wilde ik wel en zette het op een kwispelen.
Ze nam een pepernoot tussen haar duim en wijsvinger en zei: “kijk eens, die is voor jou”.
Wat was die heerlijk, ik wilde samen delen en dook met mijn snuit in haar hand.
Voor ik het wist had ik nummer twee en nummer drie ook te pakken.

En toen ineens zei ze: “owwwww sukkel, wat heb ik nou gedaan?”
Het leek mij heel duidelijk, ze deelde heel sociaal haar pepernoten met mij.
Ze probeerde de deur van het gezonde verstand weer dicht te gooien maar ik zette er mijn poot tussen en begon te blaffen.
Kom maar met nog meer pepernoten want ik ruik heus dat je er nog meer hebt en ik vind ze heerlijk.
De baas keek met opgetrokken wenkbrauwen naar het vrouwtje en zei: “veel sterkte”.

Vanaf dat moment zat ik met elk koffie moment, strak naast haar.
In de keuken werkte ik elke keer snel mijn eigen koekjes naar binnen en dan rende ik alvast vooruit naar de bank om daar te schooien om pepernootjes.
Het vrouwtje heeft gezegd dat het echt klaar is maar ik geef me niet zo maar gewonnen hoor.
Ze gaat een hele pittige dobber aan mij krijgen en ja, dat heb ik heus over voor een paar pepernootjes.

Het weekend ben ik trouwens ook enorm verwend.
De baas en het vrouwtje gingen een weekend naar Duitsland en ik mocht bij opa en oma logeren.
Daar hoef ik totaal geen moeite te doen voor lekkers.
Het was er echt heerlijk en ik heb genoten van alle aandacht en al het lekkers.
Ik ben samen met opa en oma bij oom “die in zijn eigen wereld woont” geweest.
Eigenlijk reageert oom op bijna niks maar hij is dol op mij en ik op hem.
We kwamen binnen in het huis waar hij woont en hij zei tegen oma: “zet Meneertje maar op mijn schoot”.
Dat deed oma en hij ging mij heel lief aaien en kusjes geven.
Oma stuurde foto’s naar het vrouwtje en dat vond het vrouwtje heel erg mooi om te zien.

Op maandag kwamen de baas en het vrouwtje weer thuis en kwamen ze mij ophalen.
Natuurlijk was ik dolblij om ze weer te zien maar daarna ging ik snel verder spelen met de ballon die opa voor mij had opgeblazen.
Oma vertelde dat ik zo goed had gegeten.
Elke dag meerdere keren had gepoept en ook veel stinkpoepies liet.
Het vrouwtje keek naar oma en zei: “wat heeft hij gegeten dan?”
Oma schoot in de lach en zei: “allerlei lekkers en elke dag een stukje gekookte kip, want daar houdt hij zo van”.
Niemand kent mij zo goed als oma, ik houd van eitjes, gekookte kip en lekkere koekjes.
Het vrouwtje moest ook lachen en zei: “hij heeft ook een fijne vakantie gehad hoor ik al”.
En zo was het maar net.

Toen we thuis kwamen en we aan de koffie gingen wilde ik mijn eigen koekjes niet, ik holde naar de bank en ging alvast op de pepernoten wachten.
Het vrouwtje begon nog met woorden als; “mmmmmm, kijk eens wat jij een lekkere koekjes hebt”.
Nou, als jij ze zo lekker vind, dan neem je ze toch zelf. Geef mij dan maar je pepernoten.
Ik vraag aan sinterklaas een eigen zak met pepernoten want dat delen met het vrouwtje verloopt nog niet echt heel soepel.

Ik ga eerst even bijslapen. Roep maar als er koffie is.

Woensdag 2 oktober 2019 Meneertje 352

Iedereen denkt dat ik heel bekend ben maar mijn baas is dat ook hoor.
Daar kwam ik achter toen ik vorige week met mijn baas en het vrouwtje door ons bos bij het Paradijsje liep.
Er kwamen achter ons mensen aangefietst en het vrouwtje zei, zonder om te kijken, “die hebben 100% zeker een teckel bij zich”.
Dat klopte als een bus. Voor in het mandje bij de mevrouw zat een teckel en die maakte allerlei geluiden.
Kennelijk was hij dol enthousiast. Hoe wist het vrouwtje nu dat ze een teckel bij zich hadden? Zulke rare geluiden maak ik echt niet hoor.
De meneer en mevrouw stopten en toen zei de mevrouw: “dat is toch Meneertje Jansen”.
Het vrouwtje schoot in de lach en zei: “jazeker is dit Meneertje Jansen”.
De mevrouw ging verder met haar verhaal en zei: “mijn vriendin heeft ook een teckel en zei van de week tegen mij “ik kwam een man tegen met een teckel die losliep, bijzonder toch, gewoon netjes mee lopen in een bos, en dat voor een teckel”.
Toen zei ik tegen mijn vriendin: “liep die teckel met een man met een sik?”
Jaaaa riep mijn vriendin. Dus toen zei ik: “dat moet Meneertje Jansen zijn”.
Het vrouwtje moest hard lachen maar die wordt niet herkend hoor. Mijn baas en ik wel.

Dat mensen mij herkennen is helemaal niet erg maar als de dokter je bij naam kent dan betekend het, dat je er net iets te vaak komt.
En dat was nu precies wat er afgelopen donderdag gebeurde.
Toen het vrouwtje opstond rook ze dat mijn oren stonken en zag ze mij elke keer schudden.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik enorme pijn had maar dat wil dan nog niet meteen zeggen, dat ik dan ook naar een dokter wil.
Grotendeels doen die je dan nog erger pijn en dat is iets waar ik absoluut geen behoefte aan had.
Het vrouwtje dacht daar anders over en belde met de Sterkliniek.
Om 16.50 uur konden we komen.
Het vrouwtje zei: weet je wat, dan halen we voor die tijd even een snoetje”.
Ik had geen idee waar ze het over had en we reden naar de dieren winkel.
Met mijn neus dook ik in allerlei lekkere botten en het vrouwtje zei: Ja hoor knul pak die maar.
Daarna zette ze me op de toonbank en kwam er een medewerker van de dierenwinkel en die ging kapjes over mijn snuit passen.
Dat waren geen snoetjes maar muilkorven.

Het vrouwtje zei dat dit echt even beter was omdat ik de dierenarts niet moest bijten en ze toch echt aan mijn oren moest zitten.
Nu hoefde het vrouwtje mij niet in de houtgreep te nemen en zou het allemaal minder vervelend zijn.
Makkelijk kletsen als jij niet degene bent die pijn heeft en op de foltertafel hoeft.
Bij de dierenarts wist ik het goed gemaakt, ze ging maar alleen naar binnen en haalde maar iets voor mijn oren op.
Als verpleegkundige kon zij prima vertellen dat ik stinkoren had en dat ik iets voor de pijn moest hebben.
Het vrouwtje tilde mij op, deed de deur van de Sterkliniek open en een stem vanachter de balie zei: Heyyy dáár hebben we Meneertje Jansen.
En dat bedoelde ik aan het begin van dit verhaal, zodra die mensen je gaan herkennen dan kom je er veel te vaak.
Vrouwtje ging mij wegen en ik woog precies 4200 gram. Wat mij betreft konden we weer naar huis.

We zijn geweest dus het lijkt mij onnodig hier verder nog te blijven zitten.

Toch bleven we wel in de wachtkamer en kwam de dokter ons niet lang daarna halen.

Het vrouwtje tilde mij op de behandeltafel en zei: “hij heeft stinkoren, ze zijn rood, huid lijkt geïrriteerd en hij flappert veel met zijn oren heen en weer.
Nou, was dat nou zo moeilijk? Dat had toch ook zonder mijn aanwezigheid gekund.
Het vrouwtje deed mijn muilkorf om en zei: “het komt goed lieffie”.
De dokter keek met een otoscoop in mijn oor en zei: “och vent, dat ziet er lelijk uit.

Het deed vreselijk zeer.
Als ze naar mijn oren keek, voelde ik al rillingen door mij heen gaan en dat werd er niet beter op toen ze mijn oor optilde om er in te gaan kijken.
Volgens mij trok ze keihard aan mijn oor en probeerde ze hem van mijn hoofd te rukken.

Het duurde uren en eerst keek ze in mijn rechteroor en net toen ik dacht dat ik klaar was moest ik draaien.

Mijn linkeroor was aan de beurt en ik jankte het uit.
Vrouwtje zei: “het is normaal een drama king maar nu heeft hij wel echt heel veel pijn.
Ze liet de dokter gewoon aan mijn oren trekken en keek toe.

De dokter bleef heel lief glimlachen maar eigenlijk was ze super vals want ze probeerde volgens mij, met de otoscoop door mijn trommelvlies heen te prikken.
Het vrouwtje zei elke keer; ” het komt goed knul, bijna klaar.
Nou echt niet. Het was nog Laaaaang niet klaar.

Mijn andere oor zag er ook ontstoken uit. De dokter zei: “ik zal hier de eerste keer zalf in zijn oren spuiten en dan moet jij dat een volledige week doen en over een dag of 10 terug komen voor controle.
De assistente ging de zalf halen en ik sprong, terwijl ze wegliep, zo bij het vrouwtje in haar armen.
De dokter schoot in de lach en zei dat het bijna klaar was en dat mijn pijn dan snel een stuk minder zou zijn.
Toen ze klaar was deed ze mijn muilkorf af en pakte ze een zakje met heerlijk ruikende koekjes.
Jullie snappen dat ik die niet aanpakte, ik was enorm boos op de dokter. Zo maar met een dikke stang mijn zere oor in.
De dokter opperde nog dat ik het koekje waarschijnlijk liever op de grond wilde opeten.
Nou, ik wilde hier helemaal niks meer en rende naar de deur van de spreekkamer.
Het vrouwtje nam mijn koekje mee voor thuis en nadat we betaald hadden, tilde ze mij in de auto.
Terwijl ze mijn autoriem aan het vastmaken was viste ik het koekje uit haar hand en at hem snel op.
Zo, dat hoefde de dokter mooi niet te weten maar deze koekjes waren heerlijk.

Als troost kreeg ik een beertje.
Normaal koopt ze nooit geen knuffels voor mij maar nu kreeg ik er eentje omdat ik super zielig was.

Ik verbaas mij er elke keer weer over hoeveel van die prutrommel er in een klein knuffeltje gaat.

Maar ik laat me niet klein krijgen en pulk net zo lang, tot alles er uit is.

Dit theedoosje kan ook terug in de kartonbak.
Karton moet je netjes versnipperen.

Ik heb de Douwe Egberts punt trouwens netjes voor je uitgeknipt.
En ja momenteel mag ik alles want ik ben nog steeds zielig.
Het vrouwtje zal blij zijn als ze niet meer hoeft te zalven want ik ben heel boos op het vrouwtje als ze dat doet.
Elke morgen als ze thuis komt van een nacht werken kom ik mooi niet knuffelen maar verstop me gelijk want ik weet heus dat ze, voor ze gaat slapen, net als de dokter, een extra gat in mijn trommelvlies probeert te maken.
Doe nog maar een paar koekjes en pepernoten want ik voel dat ik die nodig heb.

Woensdag 25 september 2019 Meneertje 351

Ik was natuurlijk al jarig geweest maar mijn vriend Guus en zijn papa en mama had ik nog niet gezien en die kwamen natuurlijk feliciteren toen we vrijdag in het Paradijsje aankwamen.

 

Eerst gingen we uitgebreid knuffelen en toen rook ik lekkers.
Nu is dat niet zo moeilijk, want de mama van Guus ruikt standaard naar heel veel lekkers. Ze moet dat verstoppen zodat het vrouwtje het niet ziet.
Ik steek altijd mijn neus in haar broekzakken en vis dan zelf het lekkers eruit, ze moet daar altijd heel erg hard om lachen en dan gaat het vrouwtje zuchten. Van de zomer kwam ze en zei ze tegen het vrouwtje, terwijl ik het op een keihard piepen zette nadat ik net wat snoepjes had gekregen van haar “nee hoor, ik heb niks meer”, en keerde haar broekzakken binnenstebuiten om het te laten zien aan het vrouwtje. Het vrouwtje ging de caravan in om drinken te pakken en zag door het keukenraampje nog net hoe mijn neus in het decolleté van de mama van Guus verdween. Ze zei: “doe jij eens niet zo raar en haal je neus……” en toen moest ze ineens heel hard lachen, toen ze zag dat ik een heerlijk kauwstaafje uit haar decolleté viste. Ze zei: “jullie zijn beiden vreselijk”. Niks van waar hoor, ik houd van de mama van Guus, dat is de liefste vriendin van de wereld.

 

Natuurlijk was mijn vriend Guus er ook. We holden keihard rondjes door de tuin. Altijd zo leuk als hij er weer is.

 

Kom kijken Guus, hier klimt de eekhoorn elke keer de boom in. Ik heb al een paar geprobeerd om hem te pakken maar hij is vliegensvlug. Jij kan hem misschien wel pakken.

 

Kijk, hier liggen ook allemaal walnoten terwijl dit toch echt een dennenboom is. Walnoten zijn super duur dus als we zorgen dat we de eekhoorn pakken kan het vrouwtje dat geld mooi omzetten in botjes en koekjes voor ons.

 

Vrouwtje zegt dat er geen eekhoorns komen als wij zo lopen te wafkippen. Ook helemaal prima want het is mijn tuin en daar mag alleen jij komen.

 

Je mama roept want ik krijg van haar een verjaardagscadeau.

 

Zie je Guus, het is echt niet voor jou, ook niet als je netjes gaat zitten. Misschien kunnen we het straks wel samen delen want de verpakking ruikt zalig.

 

Guus wil helpen uitpakken maar de mama van Guus zegt dat ik beter even bij haar op tafel kan komen zitten.

 

Sorry vrouwtje ik moet even op tafel van de mama van Guus. Je eigen cadeautjes uitpakken is namelijk het allerleukste. Ik kom het zo laten zien hoor Guus.

 

Jaaaaaa, super lekkere kauwstaafjes en de mama van Guus zei dat deze gewoon open mocht omdat we nog een beetje verjaardag vieren. Het vrouwtje riep al gelijk: “eentje hoor, echt eentje”. Jullie snappen, als je vervelend doet, dat je dan gewoon niet op mijn extra feestje mag komen. Guus en ik kregen beiden twee lekkere kauwstaafjes, zo was ik gewoon nog een keer jarig, heerlijk. De mama van Guus pakte er ook nog eentje voor het afscheid. Ik krijg altijd wat lekkers door ons tuinhekje heen als ze naar hun eigen Paradijsje gaan.

 

Zaterdag kwamen alle vier de kinderen op visite en bleven ze bij ons eten. Normaal ga ik altijd braaf slapen tijdens het eten maar mijn grote mensenzus kwam precies toen het eten klaar was omdat mijn grote mensenzwager eerst moest voetballen. Mijn grote mensenbroer en grote mensenschoonzus waren er al een poosje dus die had ik al uitgebreid geknuffeld maar eten of niet,  ik moest eerst knuffelen met de andere twee. Het vrouwtje riep dat ze snel aan tafel moesten komen omdat het anders koud zou worden.
Ze is meervoud toch? ‘Ze’ is ook wel ‘we’, dus dat was ook voor mij bedoeld.

 

Het rook heerlijk, dus dat liet ik me geen twee keer zeggen.
Er stond geen extra stoel klaar maar omdat de baas stond kon ik prima op zijn stoel. Op gestaan is plaats vergaan hoor.

 

Het vrouwtje zei tegen de baas: “niet gaan zitten, Meneertje zit op je stoel”.
Wie weet viel er voor mij ook nog wat te scoren want er lagen garnalen en kip op de plaat. Anders eventueel de aardappelsalade of wat patatjes.

 

Helaas kreeg ik niks maar het was wel super gezellig dat ze er allemaal waren. Mijn grote mensenzus ging in ons huis slapen omdat zij een feest hebben in Veenendaal. Tegen 20.00 uur was iedereen weer verdwenen en ging het vrouwtje binnen opruimen en de baas ging in de tuin aan de slag.

 

Daarna was het tijd voor wat drinken en een overheerlijk dutje bij de baas.

 

Niks zo lekker als uitbuiken bij de baas.

 

Mag ik trouwens vertellen van het hekje, of heb je dat liever niet?

 

De baas was bezig in de tuin en het vrouwtje was bezig om de caravan te stoffen. echt saai natuurlijk maar soms moet ook de caravan weer schoon.
Op een gegeven moment kwam het vrouwtje uit de caravan en de baas zei: “hoor dat blaffen in de verte, dat lijkt precies Meneertje”.
Niet heel veel later zei hij: “waar is hij eigenlijk?”
Zijn blik ging naar het hekje en toen schrok hij zich een hoedje.
Hij had het hekje niet goed afgesloten.
Geen probleem wat mij betreft. Het kwam mooi uit want er waren heel veel bezoekers die langs ons park kwamen vanwege de Airbone Herdenking op de hei.
Die wisten de weg niet, dus dat kon ik ze mooi vertellen en ik blafte er aan de weg vrolijk op los.
Het vrouwtje greep haar telefoon wat echt mega onzin is want ik heb geen mobieltje dus ze kan me wel appen maar dat had weinig opgeschoten.
De baas was een stuk verstandiger en zette het op een rennen en zag me bij de entree van het park keihard blaffen.
Hij stopte bij de slagboom en floot een keer. Dat geluidje herkende ik direct en ik rende gelijk naar hem toe.
De baas pakte me op en zei: “je mag toch niet weglopen?” Dat had ik ook niet gedaan, het hekje stond open en dat was niet mijn schuld hoor.
Maar als jullie toch toe zijn aan een pauze kunnen we dat het beste met koffie en koekjes doen.

 

Vrouwtje zegt dat het seizoen een beetje op het einde loopt.
We mogen natuurlijk ook best in de winter in het Paradijsje zijn maar het vrouwtje wil er alleen maar zijn als ze buiten kan leven. Dus sluiten wij in de wintertijd het water af en dan kan je er niet meer logeren.

 

Echt jammer want ik ben nog helemaal niet toe aan het einde van het seizoen. ik wil nog heel lang mooi weer. Volgende vrije week gaan de baas en het vrouwtje naar een hotel in Duitsland en mag ik logeren bij opa en oma.
Daar verheug ik me natuurlijk ook heel erg op. Een heel weekend lang alle aandacht alleen voor mij.
Maar…daarna kunnen we pas weer het volgende vrije weekend en dan is het al weer 18 oktober.
We gaan dan sowieso nog wel een weekend maar de hele vrije week zullen we er wel niet meer naar toe gaan.

 

Dan moeten we, tot volgend jaar april,  afscheid nemen van de insektenhotelletjes……..

 

……van alle eekhoorntjes en vogels. De boomklever is er al helemaal onderste boven van.
Totaal onnodig want we zullen er regelmatig zijn om alle dieren te voeren, de vochtvreters te legen en even te kijken of alles goed gaat.

 

De insektentuin is juist zo mooi in bloei en dan wil je toch nog helemaal geen afscheid nemen?

 

Lekker rennen om de caravan met een ballon of achter mijn tennisbal aan.

 

Ik hoop op nog heel veel nazomer weer.

 

Geniet van het leven, dat doe ik ook.
Op naar een hele mooie herfst met heel veel zon en daarna een winter met een dik pak sneeuw. Heerlijk.

Woensdag 18 september 2019 Meneertje 350

Zaterdagmiddag ging ik, nadat het vrouwtje haar ontbijt op had, met de baas en het vrouwtje mee naar het dorp.
Er was een babyjongetje geboren en dus gingen we een kraamcadeautje kopen.
We liepen in het dorp en jullie raden nooit wie ik daar zag.
Jawel de koekjesmevrouw! Zij heeft een rolstoel waarmee ze zelf kan rijden.

’s Morgens was ik met de baas al bij oma geweest en had ik haar gezien en in de middag zag ik haar weer in ons dorp.
Gelukkig heeft het vrouwtje altijd mijn potje met koekjes mee zodat ze er twee aan de koekjesmevrouw kon geven.
Zij wil mij namelijk altijd koekjes geven en we willen natuurlijk niet dat zij verdrietig wordt omdat er geen koekjes zijn.
Laten we in het vervolg elke zaterdagmiddag naar het dorp gaan.

Zondag ochtend ben ik samen met de baas en neef naar het Paradijsje gegaan en zijn we om 10.00 uur begonnen aan een wandeling van 16 km.
Ik vond het geweldig en liep bijna het hele eind zelf. We hebben heel veel loslopende dieren gezien en ik was heus niet bang.
Zelfs niet voor een grote wilde stier.
Neef had een rood t-shirt aan en de baas grapte al, dat hij hoopte dat neef heel hard kon lopen.
Halverwege de tocht gingen we lunchen en kreeg ik water en wat lekkers.
Na een uurtje op het terras liepen we weer verder en ik had een stok in mijn bek en die liet ik niet meer los.
Om 13.30 uur kwamen we pas weer terug van de lange wandeling.
We bleven nog lekker een uurtje in het Paradijs. Ik heb die tijd heerlijk geslapen op het grasveld.
Toen we om 15.00 uur thuis kwamen was het vrouwtje al uit bed en aan het ontbijten.
Dat was super fijn want dan kon ik zo in haar armen springen om haar te knuffelen.

Daarna gingen we naar mijn grote mensenbroer om zijn verjaardag te vieren.
Hij vierde zijn verjaardag in zijn eigen huis op zondag terwijl we maandag pas jarig waren.
Iedereen wilde zijn nieuwe huis zien dus gingen we in sessies.
Mijn grote mensenzus en haar aanstaande man waren er natuurlijk ook.

Ik ben dol op mijn familie dus het was heel gezellig.
We bleven ook eten en natuurlijk kreeg ik ook lekkers.

Voor mijn verjaardag ging het vrouwtje hartige teckelkoekjes maken.
Ze had enorm plakkerig deeg en daar sneed ze allemaal teckels uit.

Deze deed ze op de bakplaat, strooide er kaas op en schoof de bakplaat in de oven.
Voor mij had dit niet perse gehoeven want het was best veel werk en ik had ook best één grote koek met kaas gelust, dat had enorm veel tijd gescheeld.
Het vrouwtje inschrijven voor heel Holland bakt hoeft ook niet want de teckels zagen er heel apart uit nadat ze gebakken waren.

Ze smaakten wel lekker dus in het vervolg gewoon een grote koek met kaas de oven in en smikkelen maar.

Maandagochtend was ik natuurlijk jarig maar moest, met cadeautjes uitpakken, wachten tot het vrouwtje thuis kwam van haar werk.
Het duurde eeuwen maar eindelijk hoorde ik de voordeur opengaan en haar zingen: “er is er één jarig hoera hoera”.

Ik knuffelde haar snel en sprong toen tegen haar op, toe vrouwtje geef snel mijn cadeautjes, ik ruik lekkers.

Filmpje:

Ik kreeg een cadeautje met neusjes, een cadeautje met botjes, nog een pakje met een grote bot en nog twee met hele mooie stevige dure speeltjes.

Eerst maar het zakje botjes openen.

ik mag er eentje pakken?

Leg je de rest ook even hier neer?

Hoezo ik mag er maar eentje? Het zijn mijn botjes toch?
Je word maar één keer drie jaar hoor
Ik ging heerlijk kluiven en het vrouwtje ging naar bed.

Toen ze ’s middags wakker was en de woonkamer binnenkwam rende ik naar haar toe.
Ze wilde wel even met mij spelen en ik haalde de bal.
Het vrouwtje zei: “pak maar je mooie oranje nieuwe bijtstok met piep of het groene apport werp geval.
Ik snapte er niks van, dus ging het vrouwtje zoeken waar ze lagen maar ze kon ze nergens vinden.
Op dat moment belde de baas van zijn werk en zei: “je hebt zeker al ontdekt dat Meneertje zijn nieuwe speeltjes volledig gesloopt heeft!”

Volgens de verkoopster van de winkel was dit echt heel sterk en dat klopte ook echt.
Het kostte me zeker een kwartier per speeltje.
Het vrouwtje zei tegen mij, nadat de baas had opgehangen, “wat hoor ik nou? heb je die dure speeltjes alle twee al helemaal kapot gemaakt”?
“ik had net zo goed een briefje van twintig euro in de prullenbak kunnen gooien”.
Wat een raar vrouwtje heb ik toch. Je kan toch helemaal niet leuk spelen met een briefje van 20 euro?
En trouwens we hebben de foto’s toch nog?
Oké, alleen van de oranje maar de groene leek er best op hoor.
Kijk, hier zie je hem heel duidelijk.

Bijna weer weekend en het word mooi weer dus gaan we lekker naar het Paradijsje. Weer een beetje na-vakantie-gevoel pakken. Ik heb er zin in.

Woensdag 11 september Meneertje 349

De vakantie zit er op en ik moet er heel erg aan wennen om weer thuis te zijn.
Niet meer elke dag zwemmen in de zee, rennen op het strand en de hele dag 100% aandacht voor mij.
Natuurlijk gaan we wel de weekenden naar ons Paradijsje en dat is super leuk maar toch is allemaal samen vrij zijn en de hele dag door leuke dingen doen wel het allerleukste.

De laatste dag in ons hutje aan zee was trouwens helemaal niet leuk.
Donderdagavond was ik heel stil en het vrouwtje dacht dat ik misschien te veel zeewater had gedronken of spierpijn had van het rennen.
Toen ze vrijdagochtend wakker werden kwam ik niet begroeten en toen gingen er al voorzichtig alarmbelletjes rinkelen.
Ze probeerden van alles maar ik had er niet echt heel veel zin in.
Wisten zij veel maar ik had enorm veel pijn.
Echt wandelen wilde ik ook niet, dus zette de baas mij in de tuin en ik moest gelijk poepen.
Daarmee was niks aan de hand en drie tellen later zat er allemaal bloed aan mijn achterkant.
Toen gingen de alarmbellen pas echt af en reden we naar onze dierenarts in Julianadorp.
Volgens het vrouwtje een hele aardige en kundige man.
Nou, hij heeft mij verschrikkelijk veel pijn gedaan.
Ik vind het helemaal geen fijne man, het is een slager.
De dokter bekeek mijn achterkant en zei: “ik zie het al, Meneertje zijn rechter anaal klier is ontstoken”.
Hij was net geknapt dus de ergste pijn was eraf maar het gaatje was volgens de dokter te klein.
Blijf van mijn gaatje af, ik vind hem groot genoeg.
Ondanks mijn tegenstribbelen maakte de dierenarts mijn rechter anaal klier groter en drukte hem leeg.
Jullie snappen dat ze me op Texel konden hoorde gillen.
Hij knipte zo een stuk van mijn bil af althans, zo voelde het.
Nadien spoot hij Betadine in de enorme oorlogswond en kreeg ik een antibiotica kuur mee.
De dokter wilde mij nog een koekje geven maar die kon hij wat mij betreft mooi in zijn eigen anaal klier steken.
Woest was ik op hem.
Het vrouwtje zei tegen de dokter: “ik neem het koekje wel mee, wie weet bedenkt hij zich later nog”.

Thuis in ons huisje mocht ik wel op de bank maar moest ik op een onderlegger liggen omdat er bloed, Betadine en allerlei ander vocht uit mijn opengehakte anaal klier liep.
Gelukkig had ik mijn troost-beer mee want ik was ook boos op de baas en het vrouwtje.
Mij zomaar open laten snijden waren ze helemaal mal geworden.
Op de terugweg naar huis vond ik het koekje van de dokter en die was toch wel heel erg lekker.
Misschien kon de dokter mij nog wat extra koekjes geven want één koekje voor zo’n enorme operatie was echt veel te weinig.

Eenmaal weer thuis in Veenendaal moesten de baas en het vrouwtje gelijk aan de slag met spullen uitpakken en opruimen.
Ik wilde graag naar het Paradijsje maar dat kon niet want we kregen allerlei visite.
Het vrouwtje had mijn fietsmand van de fiets afgehaald en wilde de bekleding wassen.
Ze haalde de bekleding uit de mand en maakte met een doekje de mand schoon.
Toen ze terug liep lag ik al lekker op de zachte stof.
Als troost had ik nog wel een week langer in ons huisje willen blijven maar helaas moest de baas weer werken.

Het vrouwtje moest er om lachen maar zei dat ik er echt uit moest want de bekleding moest in de wasmachine.

Dat kan niet hoor vrouwtje, zie je niet hoe enorm veel pijn ik nog heb?
Je zegt dat dit allang over is?

Oké, maar ik ben wel doodmoe van die grote ingreep hoor.
Hebben ze bij jou wel eens een stuk van je bil afgehakt, gesneden en geknipt?
Nou dan, laat me maar lekker liggen dan.

Vrouwtje zegt dat ik me ook af en toe alleen moet vermaken maar dat wil ik helemaal niet.
“Baas, pak je mijn tennisbal even van de kast af?”
“Ligt hij daar niet?”
“Mag ik dat zelf even bekijken?”.

Gewoon blijven piepen, dan reageert er uiteindelijk vanzelf wel iemand en de baas zei: “nou piepneus, kijk zelf dan”.

Even zien, nee, ook niet in de plant.

Achter de printer ligt hij ook niet hoor.

Wil je mij even naar het vissenkastje tillen. Ik denk dat hij daar op ligt.

Huh, wat zeg je nou???
Ze liggen nog in de auto?
Belachelijk, je laat mijn tennisballen toch niet in de auto liggen?

Dan zul je mij toch zelf moeten vermaken hoor want ik wil vandaag alleen maar met mijn tennisbal of met één van jullie spelen.
Vrouwtje, zullen we anders het kaasspel nog een keer doen?
Dat vond je zo leuk en daar moest je op vakantie heel hard om lachen.

Wacht, ik vertel de anderen even wat ik bedoel: Elke avond nemen de baas en het vrouwtje één plakje kaas en ik mag altijd een plakje delen met het vrouwtje.
Ik ben dol op kaas dus weet altijd precies wanneer dat moment aanbreekt en ren dan mee naar de keuken.
Op vakantie zei de baas: “Meneertje breng je ook een plakje naar mij”.
Het vrouwtje maakte hele rare keelgeluiden en gaf mij, al hik-lachend, een hele plak kaas in mijn bek en zei: ‘breng maar naar de baas moppie”.
Binnen 3 seconden was de complete plak verdween en stond ik enthousiast kwispelend bij het vrouwtje.
Doe nog maar een plakje voor de baas.
Ze lachte nog steeds keihard maar helaas was het spel toen al afgelopen.
Tijd voor een nieuw kaasspel toch?

Straks dan? Dan gaat de baas eerst even uitrusten van zijn werk en dut ik even mee.

Maandag ben ik, samen met mijn grote mensenbroer jarig.
Zondag vieren we het bij mijn grote mensenbroer en maandag vieren we mijn verjaardag.
Twee dagen vol koekjes, snoepjes, botjes en allerlei lekkers.
Een heel groot feest, ik heb er zin in.