Meneertje Jansen

Woensdag 25 maart 2020. Meneertje 377

De baas stond op het balkon en ging de ramen wassen.
Geen idee waarom want het was helemaal nodig om schone ramen te hebben.
Sinds het corona virus is uitgebroken, valt er weinig te kijken.
Er zijn namelijk niet echt heel veel mensen op straat.
Echt jammer want het is super leuk om naar ze te blaffen.
Het was ook helemaal niet handig dat ramen gewas.
Mijn hele raam was door alle waterdruppels heel erg wazig en het leek alsof het keihard geregend had.

 

Ineens viel er wel wat te blaffen.
Vlak voor mijn ogen verscheen er een heel leuk wollen geval die ik heel graag nader wilde onderzoeken.
Ik begon hard te blaffen en te kwispelen.
De baas haalde hem expres voor mijn ogen heen en weer.
Dat was een leuk spel.
Het vrouwtje zei dat ik niet hoefde te gaan wafkippen omdat ik de raamwisser niet kreeg.

 

Sinds het Corona virus is uitgebroken mag je best naar buiten om even te wandelen of boodschappen te doen maar mag je niet met te veel mensen bij elkaar zijn.
In het bos zijn best veel mensen maar in mijn bos loopt bijna niemand.
Dus togen we naar het Paradijsje.

 

De baas en het vrouwtje wilde heel graag van alles in de tuin doen en hij was vorige week de hele woensdag vrij, dus dat was super leuk.
Mijn baas maakte de dakgoten van de caravan en de schuur schoon en het vrouwtje ging de hoezen soppen van de lounge set en van de kussenbak.

 

Ik nam de honneurs waar vanaf het voetenbankje op het lekkere warme vest van het vrouwtje.
De zon scheen en uit de wind was het zalig toeven.

 

De baas had zijn korte broek al weer aan.
Natuurlijk dronken we lekker koffie met luxe koekjes in het zonnetje.
Na de koffie gingen zij weer aan het werk en viel ik heerlijk in slaap.

 

Na een middag schoonmaken was het tijd voor mijn bos.
Helemaal niemand kwamen we tegen en dat is geweldig.

 

De baas zocht twee stokken en toen kon het feest beginnen.

 

Ik ben razendsnel en rende elke keer hard achter mijn stok aan en bracht hem dan heel snel terug om weer achter de volgende aan te rennen.

 

Er zijn heel veel bomen omgekapt.
Waarschijnlijk waren dat zieke bomen maar met de takken is niks mis hoor, die waren prima om mee te gooien.

 

Al kwam mijn tak tussen een berg andere takken terecht, ik wist precies welke de baas gegooid had.
Ik rende keihard heen en weer en als ik dan bij de baas terug kwam en hij gooide niet snel genoeg een stok, dan zette ik het op een blaffen.

 

Volgens het vrouwtje wafkip ik met een erg schel geluid.
Ze vind dat niet fijn omdat ik dan alle dieren in het bos afschrik.

 

Echt onzin want het is mijn bos dus mag ik zo hard blaffen als ik zelf wil.

 

Na een hele poos hing mijn tong ver uit mijn bek en zei het vrouwtje dat het tijd was om terug te gaan..

 

Ik had er nog lang geen genoeg van want ik had lang geslapen, dus kon ik nog wel een paar uur rennen.
Gelukkig bleef de baas stokken gooien tot aan het ruiterpad.
Daar moest ik aan de riem.

 

Natuurlijk nam ik mijn stok mee.
Dat doe ik altijd maar als we eenmaal bij het Paradijsje aankomen dan verdwijnt op één of andere duistere wijze mijn stok.
Ik mag hem namelijk niet hebben om op te kauwen maar de baas zegt altijd: “als we naar het bos gaan dan nemen we hem weer mee.”
Het rare is dat mijn stok dan nooit te vinden is.

 

Gelukkig heeft het bos altijd weer een hele grote lading nieuwe stokken dus maakt het ook eigenlijk niks uit.

 

Toen we terug kwamen was het een stuk frisser buiten en gingen we allemaal naar binnen.
De baas ging koken en het vrouwtje en ik zaten gezellig op de bank.

 

Zo fijn dat we al een beetje aan het seizoen zijn begonnen.
Wat mij betreft kunnen we niet vaak genoeg naar ons Paradijsje gaan.
Ik kan niet wachten tot ze de bedden gaan opmaken want dan gaat het écht weer beginnen.

 

Ik hoop maar dat het Corona virus snel weg gaat want door dat stomme virus kunnen opa en oma aankomend weekend niet mee naar ons hutje aan zee.
Wij gaan wel want of we nu daar zijn of in ons eigen huis, dat maakt niet uit en we kunnen dan wel lekker naar mijn eigen strand.
Op mijn strand is het altijd rustig.
Zelfs in de zomer zijn er niet zo veel mensen.
Wij gaan lekker wandelen en spelen en hééééél misschien wel zwemmen in zee.

Ook al heb ik heel veel zin in dit weekend, ik ben wel verdrietig dat opa en oma niet mee kunnen.
Gelukkig heeft het vrouwtje al tegen opa en oma gezegd dat ze van de zomer, als we twee weken naar zee gaan, mogen komen.
Dan blijven ze een paar dagen logeren.
Eigenlijk nog wel net zo leuk want als het mooi weer is kunnen we ook weer lekker in de tuin zitten.

Probeer, ondank alles, toch wat van elke dag te maken.
Maak er een feestje van met worstjes, kaasjes en koekjes.

Woensdag 18 maart 2020 Meneertje 376

Er is van alles aan de hand in de wereld en het Corona virus is nu ook in ons land.
Daarom kunnen we opa en oma niet zo vaak zien maar gelukkig kan ik het niet overbrengen en kan ik lekker wel naar opa en oma toe.
Ook mag ik gewoon uitgebreid knuffelen en dat vind iedereen fijn.
Afgelopen vrijdag en zaterdag was ik bij opa en oma omdat onze tuin van het Paradijsje werd klaar gemaakt voor het nieuwe seizoen.
De baas en het vrouwtje gingen al heel vroeg naar ons Paradijsje en ik kon niet mee omdat ik dan in de weg zou lopen.
Het hekje kon nu gewoon open blijven en hoefde niemand op mij te letten.
Wat mij betreft helemaal prima want al die apparaten maken enorm veel herrie en bij oma krijg ik sowieso veel meer lekkers.

Er werd keihard gewerkt. Kobus en Daan deden de heg en de baas reed alle losse rommel weg met de kruiwagen.
Het vrouwtje ging naar het tuincentrum met een plantenlijstje van de hovenier zodat ze deze later konden poten.

Na uren werk kon er een waterpas boven op de heg worden gelegd.
De mini plantjes, bolletjes en stekjes zijn allemaal gepoot.
Wat is het allemaal weer super netjes voor elkaar.

Het vrouwtje liet filmpjes van de tuin zien aan opa en oma en vroeg of ze het leuk vonden om te komen kijken. Nou dat wilde ze wel natuurlijk.
Ik reed met opa en oma naar ons Paradijsje en het vrouwtje zei: “als we allemaal afstand houden is er niets aan de hand”.

Zo gebeurde en dus konden we heerlijk genieten van de tuin.
Oma vertelde dat ik de weg herkende en hard begon te piepen toen ze het dorp in reden.
Dat dorp ligt nog best een eindje van ons Paradijsje maar ik herken heus alle bochtjes er naar toe en het bospad al helemaal.

Dank je wel voor het oppassen oma.
Ik ga straks weer met de baas en het vrouwtje mee naar huis en dan is het heel erg jammer dat je mij geen knuffels meer kan geven.
Ook geen worstjes en koekjes, dus mocht je nog wat in je zak hebben zitten dan wil ik die best hebben hoor.

Iedereen draagt zijn steentje bij in deze moeilijke tijden.
Ze zeggen dat je weerstand goed blijft als je veel beweegt.
Daar kan ik dan weer heel goed bij helpen.

Dus………rennen maar.

Oma heeft heel veel met mij gespeeld en nu mag ze lekker rusten en genieten van het voorjaarszonnetje.

Jij hoeft ook niet te rennen hoor opa, maar de baas wel.

Probeer mijn bot maar af te pakken baas.

Ik hou van heel hard rennen.

jaaaaa, daar zijn de mama en papa van Guus.

Ze mogen geen zoen aan de baas en het vrouwtje geven maar wel aan mij hoor.

Ik ben zo blij dat ik ze zie.
De mama van Guus zei dat ze heel blij was dat ze mij wel mocht knuffelen en dat ze mij heel hard gemist heeft.
Natuurlijk had ze heel veel lekkers bij zich.

Pssst, heb je nog meer koekjes bij je? Het vrouwtje blijft vanwege de Corana heel ver bij je vandaan, dus die kan nu toch niet goed opletten.

Op zondag wilden mijn grote mensen broer met zijn vriendin en mijn grote mensen zus met haar verloofde gezellig langs komen en omdat we ook die dag in het Paradijsje waren kwamen ze allemaal naar de Veluwe. Zo leek het of we er al logeerden maar dat was nog niet het geval.
Het vrouwtje zegt dat het echt nog te koud is. Gelukkig kwamen ze wel allemaal ook al was het frisjes.

Ik vind het geweldig als ze er allemaal zijn en knuffelde ze om en om.

Kom, we gaan aan tafel en ja, ik wil op schoot want het is nu veel te koud op de grond.

Ook al is het nog geen zomer, we hebben de spits van het nieuwe seizoen afgebeten.
Ik kan niet wachten tot we er weer gaan logeren.
Het vrouwtje ook want de baas heeft het vogelhuisje opgehangen en gelijk kwamen er pimpelmeesjes kijken dus ze hoopt vurig op een nestje kleine pimpelmeesjes.

Woensdag 11 maart 2020. Meneertje 375

Het is bijna zover, vrijdagavond mag ik lekker bij opa en oma logeren.
Altijd een groot feest om een nachtje bij opa en oma te mogen slapen.
Misschien heeft oma nog wat kookworst over van de trouwdag van de baas en het vrouwtje.
Gelukkig weet het vrouwtje niet dat ik daar altijd heel veel lekkers krijg.
Wel zegt het vrouwtje dat ik na een logeerpartij dat ik altijd vreselijk moet afkicken.
Dat afkicken zou helemaal niet nodig zijn als ze hier ook iets scheutiger zouden zijn met al het lekkers.
De baas en het vrouwtje gaan vrijdagavond weg en zaterdag gaan ze al heel vroeg naar het Paradijsje want dan komen de hoveniers onze heg snoeien.
Laten ze alles maar snel in orde maken want ik ben heel erg toe aan een nieuw seizoen vol luieren in de zon, genieten van mijn zwembad, spelen met mijn vriend Guus en wandelen in mijn bos.

Het vrouwtje was afgelopen week een dag lang heel bezorgd.
Ze zei tegen de baas dat ze geen idee had wat er met mij was maar dat er wel iets moest zijn.
Ik wilde niet eten, zelfs geen koekjes.
Af en toe is het zo mega onhandig om een vrouwtje te hebben die verpleegkundige is.
Ze had al in mijn oren gekeken, er aan geroken, in mijn bek gekeken, aan mijn buik gevoeld maar kon niet zo gauw iets vinden.
Urenlang lag ik op mijn uitkijkeiland, naar buiten te staren en een beetje te piepen en regelmatig stond ik bij de voordeur en wilde dan naar buiten.
Het vrouwtje dacht dat ik misschien een blaasontsteking had en lette goed op of ik kleine plasjes deed maar dat deed ik helemaal niet.

Ik trok haar naar het grasveld, stak mijn neus in het gras en bleef stokstijf staan terwijl ik de lente op snoof.
Ze zei: “ga maar plassen lieffie”.
Stttt, ik sta hier te genieten van het voorjaar, wil je mij niet storen.
Soms duurt het eeuwen voordat het kwartje valt maar uiteindelijk kreeg ze het door.
Ze zei: “je bent helemaal niet ziek, je ruikt een loops teefje.”
Sta ik hier voor gek met mijn pollepel om urine op te vangen.
Daar had ze gelijk in want ik vond het persoonlijk ook volslagen krankzinnig om te gaan wandelen met een pollepel maar ik kijk bij het vrouwtje helemaal nergens meer van op.
Als je met een plantenspuit gaat wandelen kan er ook prima een pollepel bij.
Voor mijn part nam ze de fruitschaal mee uit wandelen als ze mij maar rustig liet snuiven en snuffelen.
Wat een heerlijk grasveld, elke grasspriet rook zalig.
Het vrouwtje vond het welletjes en zei: “we gaan gewoon terug naar huis want je bent net nog uitgebreid naar buiten geweest en we blijven niet aan de gang.”
Ze ging maar alleen naar huis, ik stond hier prima en wilde lekker op het grasveld blijven snuffelen.
Zoals altijd moest het vrouwtje haar zin doordrijven en dus pakte ze mij op en droeg me naar huis.
Het vrouwtje deed mijn riem af en hing die op het haakje, daarna deed ze haar schoenen uit en begon toen te zuchten.
Ik was zachtjes aan het piepen op de deurmat en gaf aan dat ik hoognodig naar buiten moest.
Ze zei: “je kan piepen tot je een ons weegt maar het is klaar, we gaan pas over vier uur weer naar buiten.”

En jawel om vier uur mocht ik dan eindelijk uit.
Misdadig gewoon, ik had heus aangegeven dat ik echt eerder uit moest maar ze was niet te vermurwen.
Het was jammer dat ik niet hoefde te plassen anders had ik als wraak tegen de voordeur aan geplast.
Maar goed eindelijk was het dan vier uur.
We liepen onze normale route en toen we terug kwamen bij het grasveld naast ons huis wilde ik niet meer verder.
Het vrouwtje zei: “we gaan niet weer een uur aan de grassprieten vastgekleefd zitten Meneer de Koekenpeer.
Je bent uit geweest en we gaan nu terug naar huis.
Ik deed of ik naar huis liep maar sloeg toen linksaf en begon aan de wandeling die we ’s avonds altijd lopen.
Dat mocht van het vrouwtje, ze zei dat ze best nog wel een stuk wilde lopen maar dat we niet wazig naar de grassprieten gingen kijken.
Jullie snappen dat we aan het eind van het rondje wederom uitkwamen bij mijn grasveld en ik snoof nog even snel een heerlijk geurtje op en toen ineens zat ik op de arm van het vrouwtje.
Het vrouwtje was er klaar mee, ik nog laaaaaaaang niet maar we zijn het zelden eens.
Binnen plofte ze op de bank en ik keek vanaf mijn uitkijk eiland naar buiten en piepte zachtjes.
Het vrouwtje zei dat het een hele lange avond ging worden en dat ik die fluit uit mijn neus mocht halen want we gingen nog lang niet uit.
Jan en Bertus kwamen op visite en dat is fijn want dan konden die mooi met mij wandelen.

 

Bertus wil jij met mij wandelen?

 

Hoezo jullie hebben zelf honden genoeg om uit te laten?
Ik moet nodig hoor.

 

Wil jij dan met mij uit Jan?

 

Zullen we dan maar gaan spelen met mijn favoriete speeltje?

 

Ik zie hem heus wel.

 

Nu Jan en Bertus weer naar huis zijn, zullen we dan nu uit gaan?

 

Woensdag 4 maart 2020. Meneertje 374

Vandaag zijn de baas en het vrouwtje 32 jaar getrouwd.
Ik dacht, dat wordt een hééééél groot feest, dus ik zat al vol verwachting klaar en keek waar de slingers waren.
Die hingen er niet en het vrouwtje ging die ook niet ophangen.
Ze zoenden elkaar en zeiden: “waar blijft de tijd.”
Dat vroeg ik mij ook af, waar bleven de koekjes want het was al lang tijd en tenslotte ook feest.
Het duurde niet lang voor ik in de gaten kreeg dat er echt geen familie feest ging komen.
Echt stom want ik vind 32 jaar getrouwd zijn echt wel reden tot een mooi feest met koekjes, taartjes, worstjes en stukjes kaas.
Gelukkig hoorde ik van het vrouwtje dat opa en oma straks wel komen.
Zij vieren altijd alle feestjes en zó hoort dat ook.
Als opa en oma er zijn is het standaard feest, daar hoef je echt niet zoveel jaar voor getrouwd te zijn.
Oma heeft altijd koekjes bij zich en staat al in de gang klaar met een paar lekkere koekjes.
Daarna doet oma haar jas uit en mag ik heel langdurig met oma en opa knuffelen tot het vrouwtje de koffie klaar heeft.
Van het vrouwtje krijg ik dan altijd mijn drie mini koekjes bij de koffie en als ik die op heb zegt oma altijd: “van mij heb je nog niks gehad hé schatje?”
En als oma dat zegt dan is het zo.
Ja, wel in de gang maar nog niet bij de koffie hoor.
Ik kan niet wachten tot ze er zijn.

Het vrouwtje kwam vorige week thuis uit haar werk en zei tegen de baas: “de rook om mijn hoofd is verdwenen.”
De baas begreep er niets van en keek vol vraagtekens naar het vrouwtje.
Het vrouwtje vervolgde haar verhaal en zei: “de auto wilde niet starten op mijn werk en toen hij het uiteindelijk wel deed kwam er heel veel witte rook”
“Niet een klein beetje, nee onvoorstelbaar veel rook, de hele auto was omgeven door een dik gordijn van witte rook.”
Omdat er in de auto geen waarschuwing-lampje ging branden, besloot het vrouwtje gewoon naar huis te rijden.
Het vrouwtje schoot in de lach en zei: ” volgens mij denkt de volledige A12 dat er een nieuwe paus is gekozen.”
De baas kon er niet om lachen en belde met de garage waar onze auto vandaan komt.
De garagehouder wist nog niet wat het was maar wat hij wel zeker wist, dat witte rook niet heel veel goeds betekende en dat de minst erge schade rond de € 1500,00 zou kosten en in het allerergste geval, een hele nieuwe motor, rond de € 5000,00 zou kosten.
Toen de meneer van de garage een dag later terug belde, hoefde ook het vrouwtje niet meer te lachen.
We rijden nu in een leenauto en de garage gaat een nieuwe motor in de auto zetten.
Ik vind de leenauto best heel erg leuk want ik hoef nu niet op de achterbank te zitten omdat mijn autostoel in onze eigen auto zit.
Los op de achterbank vind het vrouwtje levensgevaarlijk dus dat was geen optie.
Daarom mag ik elk ritje voorin bij het vrouwtje op schoot zitten en dat is geweldig.

Deze vrije week van het vrouwtje is echt heel saai.
Het vrouwtje moet binnenkort examens doen en is veel aan het leren en heeft niet heel veel tijd voor mij.
Echt jammer en omdat ze zich daarover schuldig voelt gaat ze elke keer met mij naar buiten om met een tennisballetje te spelen.
Dat is ook terecht want ik kan er ook niks aan doen dat zij moet leren.
Het is ook goed om je af en toe even te ontspannen en natuurlijk veel te knuffelen met mij en dat kan prima tijdens het leren.
Eigenlijk is het stiekem wel oké dat het vrouwtje zich schuldig voelt want ik krijg elke dag een mooie grote ballon en normaal krijg ik die af en toe.
Ik ben dol op punch-ballonnen en kan daar uren mee spelen.
Omdat ik doorlopend op het tuitje van de ballon kauw, loopt hij na een aantal uren leeg en zo komt het dat ik elke dag met een ander kleurtje mag spelen.
Ballonnen zijn niet alleen heel erg leuk speelgoed maar ook erg feestelijk.
Ik ga nog even met mijn gele feest ballon spelen tot opa en oma er zijn, dan kunnen we lekker taart en koekjes eten en toch een beetje vieren dat de baas en het vrouwtje 32 jaar getrouwd zijn.

Woensdag 26 februari 2020. Meneertje 373

Onze cavia’s worden heel erg verwent.
Ze krijgen allerlei kruiden, elke dag heel veel soorten groenten, stokjes met blaadjes er aan, knabbel stokjes en elke avond een extraatje.
Gelukkig zijn het enorme gil biggen en zodra het vrouwtje iets voor ze gaat pakken dan maken ze lawaai voor tien.
Ik vind het fijn dat ze zo hard gillen want dan weet ik precies wanneer zij wat krijgen, en…….als dat zo is, dan wil ik ook wat.
Dat lijkt mij persoonlijk het meest eerlijke.
Elke avond eet het vrouwtje samen met ons allemaal een stuk fruit.
De cavia’s zijn dol op fruit en rennen allemaal ongeduldig voor het plexiglas heen en weer tot ze wat krijgen.
Het vrouwtje liep naar de fruitschaal en nam er een grote appel af.
Ze pakte een schoteltje en een schilmesje en ging op het voetenbankje van de baas zitten.
Dat voetenbankje staat vlak bij de caviakast zodat ze heel makkelijk wat aan de cavia’s kan geven terwijl ze verder schilt of pelt.
Ik was in diepe slaap toen alle drie de cavia’s hard begonnen te fluiten en dat werkt prima als wekker.
Natuurlijk was ik gelijk alert en ik holde van de bank naar het vrouwtje want ik wilde natuurlijk direct zien wat voor lekkers we kregen.
Het rook niet echt naar mijn favoriet maar als de cavia’s het krijgen wil ik het ook.
Het vrouwtje schilde de appel en deed een stukje appel in haar mond.
Ze zei: “oei, een klein beetje zurig deze appel.”
Het vrouwtje deelde schilletjes aan de cavia’s en zij begonnen alle drie te knisperen en te knoeperen en aten alsof ze nooit in hun leven meer iets zouden krijgen.

Ik zat naast het vrouwtje op het voetenbankje en ze zei: “dit wil jij niet moppie, deze appel is echt zuur.”
Ze pakte weer een schilletje voor Affection, dat is net een versnipper-machine.
Die pakt het schilletje aan en terwijl je naar haar kijkt zie je het schilletje razendsnel naar binnen gaan.
Cavia’s eten altijd met de snelheid van een fabrieksmachine maar Affection spant de kroon.
Al snel begreep ik dat ik echt niks kreeg en begon te blaffen.
Ik wil ook vrouwtje, ik óók.
Het vrouwtje sneed een klein blokje appel af en gaf het aan mij.
Ik nam het aan en bleef toen stok stijf zitten.
Wat een smerig stuk fruit was dit. Bah.

 

De cavia’s hadden niks in de gaten maar die eten zo snel dat ze überhaupt niet proeven wat ze eten.
Het vrouwtje bleef naar mij kijken en ik keek naar haar.
Ze zei: “nou alsjeblief dan, jij wilde toch perse een stukje? Ga maar kauwen”
Dit stuk appel was echt heel vies en daar ging ik zeer zeker niet op kauwen maar ik besloot vooral niets te laten merken en keek rustig voor me uit.

 

Ik hoorde een raar gorgelend geluid uit de keel van het vrouwtje komen en ik vroeg me af wat er te lachen viel want hier was helemaal niks lolligs aan.
Het speeksel in mijn mond was volledig in het stukje appel getrokken en de rest van mijn tong voelde aan alsof ik vier maanden niet gedronken had.
Ik besloot mijn onderkaak iets te laten zakken zodat er iets frisse lucht bij de zure appel kon komen.
Toen begon het vrouwtje te huilen en als een paard te hinniken.
Ze probeerde een zin te maken die moest duidelijk maken dat ze het stukje appel op mijn tong zag liggen.
Nou nou, wat een humor.
Pas maar op dat jij je niet verslikt in die zure appel want eten en lachen is echt geen optie.

Voor mij was de lol eraf en ik sprong van het voetenbankje.
Onderweg verloor ik het stukje appel.
Zo jammer maar als het eenmaal op de grond ligt kun je het niet meer eten.
Ze zeggen wel eens dat je van de grond kunt eten, nou bij ons thuis niet hoor.
Het vrouwtje pakte lachend het stukje appel op en zei: “ik had je gewaarschuwd dat hij zuur was”

Ik heb een nieuwe halsband van Parastoer. In december had het vrouwtje er eentje besteld en had 24 cm doorgegeven. Dat kon ook prima maar als ik dan mijn nek wat dikker maakte, dan was het toch net iets te strak. Zo jammer want ik vond het wel een hele stoere band.

 

Het vrouwtje vond dat ook en bestelde daarom dezelfde band alleen iets groter.

 

Mijn andere band is dus nog maar twee maanden oud en zonde om deze te laten verstoffen in een kastje. Dus gaan we deze verkopen.

 

Kijk, dit is ‘m. Er is vast een kaninchen met een nekopvang van 23 cm. Dan past deze band van 24 cm perfect. Dus wil jij hem kopen voor de helft van de prijs? Mail dan gerust.

 

De sleutelhanger die bij de nieuwe halsband zat is echt fantastisch. Het vrouwtje heeft deze aan de sleutels van het Paradijsje gedaan. Zo weet iedereen dat dit mijn sleutels zijn. Kom maar op met de zomer.

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 19 februari 2020. Meneertje 372

Omdat het de laatste periode heel erg slecht weer was, zijn we weinig lange wandelingen gaan maken.
Het vrouwtje en de baas wilden wel wandelen maar ik vond een snelle plas meer dan genoeg.
Volgens het vrouwtje is het super goed om een frisse neus te halen.
Ik weet niet wat zij een frisse neus noemt maar ik vond het meer een algehele amputatie van je oren.
Door de harde wind wapperden mijn flappers er bijna af en zonder oren zou ik niet meer kunnen luisteren.
Ik ga er toch van uit dat ze dit een probleem zouden vinden maar nee hoor.
Volgens het vrouwtje doen mijn oren het toch niet en deed ze op de bank mijn halsband om.

 

Ik besloot gewoon op mijn rug te blijven liggen maar ze tilde mij op en zette me op de grond neer.
Ik rekte me uit en liep richting de voordeur.
Het vrouwtje zei dat ik een grote brave jongen was.
Dat leek mij ook en ik sloeg voor de deur links af, rende terug de kamer in en sprong bij de baas op de stoel.
De baas lach dubbel maar het vrouwtje zei: “de baas gaat je niet redden, we gaan gewoon een eind wandelen”.

 

Ik zette mijn, dit-ga-je-niet-menen-blik op en keek haar doordringend aan.
Maar ze meende het wel degelijk en zei: “kom op, we gaan plassen”.
Ik drukte mijn rug steeds strakker tussen de leuning en de baas in maar het vrouwtje had er lak aan en tilde me op.
Ze zei: “als je niet zelf gaat lopen dan draag ik je wel, want lopen gaan we.”

 

Ze kan wel standaard denken dat ze gaat winnen maar dan kent ze mij nog niet.
De hoogste tijd voor een mooie competitie.
Het vrouwtje zette mij bij het grasveld op de grond, ik plaste snel en ging toen als een sjiek standbeeld staan en bewoog geen spier meer.
Ze schoot in de lach en zei dat ik zo als wassen beeld in het museum zou kunnen pronken maar dat ik daarvoor nog écht niet beroemd genoeg was.
Het vrouwtje stond een eind verderop en zei met een hoog stemmetje: “kom dan, kom bij het vrouwtje”.
Ik keek stoïcijns voor me uit en was niet van plan me door wat of wie dan ook van mijn plek te laten krijgen.
De buurman en buurvrouw, die beneden wonen en in hun tuin aan het roken waren, schoten beiden in de lach.
Het vrouwtje moest ook lachen en liep maar mij toe.
Ze tilde me van de grond, droeg mij een stukje verder en besloot me daar weer op de grond te zetten.
Het vrouwtje zei: “toe maar schat, we gaan nog even plassen”, ik keek naar de stam van de boom en hoorde de buren steeds harder gaan lachen.

Ik snapte wel dat ze mijn vrouwtje hard uitlachte want dit sloeg toch nergens op.
Mij een beetje van plek naar plek tillen terwijl ik al lang besloten had dat ik verder niks ging doen.
Uiteraard had ik mijn plannetje klaar en besloot dat ik richting boom ging lopen.
Tevreden met haar overwinning liet het vrouwtje mijn looplijn vieren en toen rende ik keihard terug richting de buren, die inmiddels dubbel gevouwen over hun tuinhekje hingen.
Net toen ik dacht dat we echt richting huis gingen lopen tilde het vrouwtje mij weer op en liepen we een heel eind weg van huis.
Het waaide keihard en ik hoorde haar nog net iets triomfantelijks zeggen als: “zó, ik win dit keer.”
Nou ze won helemaal niks want ik wilde hier toevallig best lopen want ik moest nog steeds poepen.

Na een lange tijd snuffelen hoorde ik het vrouwtje zeggen dat ze het koud had en graag terug naar huis wilde.
Rustig vrouwtje ik moet eerst een goed plekje zoeken om mijn behoefte te doen.
Toen we thuis kwamen stond het haar van het vrouwtje in standje Storm Dennis en zei de baas: “Meneertje had dus toch wel zin in een lange wandeling?”
Het vrouwtje zei helemaal niets maar keek met een rare blik en haar verwaaide haren naar de baas en ik hoorde hem zeggen: “oké oké, ik snap het al”
Zo handig dat je elkaar ook prima begrijpt als je niets zegt.
Ik zei ook niets maar had best zin in een stukje kaas en besloot bij de koelkast te gaan kwispelen.

Helaas begreep ze die hint dan weer helemaal niet maar ik was door de frisse buitenlucht wel weer helemaal vol energie en greep mijn Zogoflux.
Wat een fantastisch speeltje en hij is nog steeds helemaal ongeschonden en dat is heel erg bijzonder.

 

Ik kauw er namelijk flink op en normaal gesproken gaat alles dan heel erg snel stuk.
In december bestelde het vrouwtje een verrassingspakket bij https://www.dogamientje.be/nl
De doos zal vol met heel veel speeltjes waarvan dit er ook eentje was.
Alles is nog heel maar ik was op slag helemaal verliefd op de Zogoflux en dat ben ik nog steeds.
Je kan er leuk samen mee spelen, de baas en het vrouwtje gooien hem dan weg en ik ren er achter aan.
Als ik er alleen mee moet spelen dan kauw ik er op.
Ik hoorde het vrouwtje, tegen Steve van Dogamientje zeggen, dat ze mij niet gaat vertellen dat er ook wat in kan.

 

Geen idee waar dat precies over ging maar ik hoorde de baas pas tegen het vrouwtje zeggen dat hij smeerpaté had mee genomen.
Het vrouwtje zei dat hij dit beter niet kon doen omdat het nu een leuk speeltje was en zij haar meubels niet smerig wilde hebben.
Ze houdt niet van smerig en ik snap ook niet dat de baas iets heeft gekocht met de naam smerig.

 

Ik ga nog even lekker op mijn mooie Zogoflux kauwen en hopelijk besteld het vrouwtje een oranje voor in ons Paradijsje.
Genieten jullie nog even van wat foto’s want als ik los mag hollen dan maakt het mij niks uit of het waait of regent.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 12 februari 2020. Meneertje 371

Het vrouwtje is BIG geregistreerd.
Geen idee wat het betekend maar het heeft vast iets te maken met het feit dat ze knort als ze lacht.
Elke twee jaar moet ze examens doen om geregistreerd te blijven en kennelijk waren die twee jaar al weer om en moest ze weer alle protocollen oefenen voor dit jaar.
Ze haalde van boven een grote Curver bak en deed deze open.
In de bak zaten allemaal materialen die ze een jaar of 15 geleden in elkaar geknutseld had om daar mee te trainen.
Ik zag hoe ze een kartonnen doos tevoorschijn haalde met een fles er aan vast.
Wat een geweldig stuk speelgoed, die wilde ik wel hebben.
Ik begon hard te blaffen maar het vrouwtje zei dat ik mocht stoppen met wafkippen en dat ik haar oefendoos niet kreeg.

 

In korte tijd lag het aanrecht vol waarbij de doos een man moest voorstellen die een verblijfskatheter moest krijgen.
Nou is tekenen en boetseren niet echt de competentie van mijn vrouwtje maar als deze doos met fles een man moest voorstellen, dan ging er iets echt helemaal fout.
Volgens het vrouwtje gaat het niet om mooi maar om functioneel.
Ik vind een doos met een fles er aan ook enorm functioneel maar niet als hij op het aanrecht moet blijven liggen.
Daar kon ik namelijk super leuk mee spelen.

 

Ik wilde het graag van dichtbij bekijken en sprong tegen het vrouwtje haar been op.
Kom, til me op dan kan ik even op onderzoek uit bij alle spullen die op het aanrecht liggen.
Ze zei: “nou, kom maar even kijken, dan kan ik zo in alle rust gaan trainen.”

 

Ze zette me op het aanrecht en ik snuffelde aan alle spullen.
Er lagen twee plastic slangen, bakjes, allerlei witte lapjes, de doos die ik zo graag wilde hebben en nog veel meer spullen waar ik me prima mee zou kunnen vermaken.
Ze had de keukenla open getrokken en daar een steriel werkveld van gemaakt.
Ik was klaar voor de training en sprong op de steriele doek en greep een handschoen.
Het vrouwtje pakte me vast en zei: “los, ik heb maar één setje en die moet nog heel lang mee.”
Wat een onzin, als ze al zolang dienst deden waren ze hoognodig aan vervanging toe.
Blaas ze maar op vrouwtje dan heb ik een ballon met vingertjes.
Ze vouwde ze weer netjes in model en legde ze terug op het steriele werkveld.
Ze mopperde dat er nu gaatjes in zaten en dat ik zuinig moest doen met haar spullen.

 

Als je de slang uit deze fles haalt mag ik dan de doos?
Ik heb nog nooit een doos met een fles er aan vast gehad om mee te spelen.
Helaas ging ook dat niet door terwijl ook die doos echt aan vervanging toe was.

 

Als ik dan toch niets kreeg konden we net zo goed starten met de protocollen.
Het protocol begon met handen wassen en daarna moest er water uit een flink stromende kraan over leuke witte lapjes heen.
Ik probeerde een slok uit het bekkentje te nemen maar het vrouwtje trok hem snel weg.

 

Even wachten vrouwtje ik moet eerst nog controleren of het wel echt een goed stromende kraan is.

 

*Slurp* *Slorp* Volgens mij stroomt de kraan perfect hoor.

 

Gezellig zo samen trainen toch? Zullen we dan nu aan de koffie met koekjes gaan?
Het vrouwtje beloofde dat we dat gingen doen als ze klaar was maar eerst moest ik op de grond en ging ze spelen met alle materialen die op het aanrecht lagen.

 

Ik stond naast haar op de grond en ik zag ineens een emmertje hangen.
Het vrouwtje had spullen zat, dus leek het mij dat ze dan op z’n minst dat emmertje wel aan mij kon geven.
Ze wilde dat niet omdat dit haar afvalbak was.
Hoezo je gebruikt hem als afvalbak?
Als je het kastje opendoet kun je de echte prullenbak gebruiken en deze aan mij geven.
Jullie snappen al dat ook dat niet door ging.
Net toen het vrouwtje steriel stond ging de bel.

 

Wat een geweldige timing, ik was dolblij want ik rook al lang wie er voor de deur stonden.
Dat waren mijn grote mensenbroer en zijn vriendin.

 

Superblij dat ze er weer waren rende ik van de één naar de ander.
Ik vloog in de armen van mijn grote broer en moest huilen van blijdschap.
Het vrouwtje gooide alle spullen terug in de Curverbak en kwam ze beiden begroeten met een dikke zoen.

 

Mijn grote mensenbroer woont al weer bijna een jaar in zijn eigen huis maar ik mis hem natuurlijk wel.

 

Ik knuffelde ze om en om en kreeg natuurlijk alle aandacht van de wereld.

 

Ze bleven ook gezellig mee eten bij ons.

 

Van mijn grote broer mag ik best met de kussens spelen maar het vrouwtje begon gelijk te zeuren.

 

Riri zeg maar tegen het vrouwtje dat je koffie wilt……….met koekjes.
Het vrouwtje bracht koffie met chocolaatjes en ik kreeg koekjes.
Ze bleven heel lang en dat was super gezellig.
Rond 20.30 uur gingen ze naar huis.
Altijd jammer maar ze komen vast weer snel langs.

 

 

Woensdag 5 februari 2020 Meneertje 370

 

De baas heeft voor zijn verjaardag een nieuwe poef gekregen.
De andere poef die hij eerder had gekocht was meer geschikt voor mij.
Zodra ik er op lag kon de baas zijn voeten niet meer kwijt en hij moest ze dan op de leuning leggen.
Kennelijk vond hij dat niet lekker liggen dus wilde hij een grotere poef.
Deze poef is niet zo kleurrijk maar wel heel veel groter, ik vind het dus een hele goede keuze.

 

Het is een heerlijke voetenbank, ik kan er languit op liggen maar het is ook een prima uitkijk plek naar de keuken toe.
Ik vind echt dat we beter kunnen ruilen dan kan de baas zijn oude poef pakken en dan neem ik deze.

 

De baas wil niet ruilen en hij vind ook dat ik niet met mijn bot op zijn nieuwe voetenbank mag.
Echt belachelijk want ik heb heus net zoveel rechten en omdat ik gewoon elke keer terug kwam met mijn bot, kwam er een schapenvacht op de voetenbank.

 

De baas wil er namelijk geen vlekken op.
Prima hoor ik lig ook heerlijk op een schapenvacht. Je mag rustig je voeten op het randje leggen hoor baas, daar heb ik helemaal gaan last van.
Echt fijn zo’n nieuwe voetenbank.
Ik ben blij met zijn verjaardagscadeau.

 

Tegenwoordig doe ik elke dag een rondje kast.
Ik bedoel niet dat ik tegen de kast plas hoor.
Nee, ik wil gewoon elke dag weten wat er bovenop de kast ligt.
Mijn balletje beland namelijk regelmatig op de kast.
Als ik te vaak mijn bal ergens onder neus dan gaat, na heel veel hengelpogingen van mijn vrouwtje onder de caviakast, mijn bal er boven op en krijg ik iets anders om mee te spelen.
Vaak vind ik dat geen probleem en de volgende dag weet ik heus waar mijn bal is gebleven.

Een tijd terug, toen ik dacht dat mijn bal op de caviakast lag, tilde de baas mij op, zette mij op de kast en zei: “kijk maar, hier is hij niet.”
Daarna tilde hij me naar de vissenkast en ook daar mocht ik snuffelen.
Vervolgens liep hij met mij naar de keukentafel en zette me op het blad neer.
Op het tafelblad staat aan de linkerkant van alles, mijn koekjes, de lenzen van het vrouwtje, vazen, biertjes en van alles en nog wat.
Eigenlijk kunnen ze het beter de rommelplank noemen maar de baas en het vrouwtje noemen het de keukentafel.
Ik liep rond op de keukentafel en snoof eens overheerlijk aan mijn koekjespot en duwde er een paar keer tegen aan.
De baas zei: “wil je een koekje dan?”
Dat wilde ik wel en nog voordat de baas mijn koektrommel open had hoorde ik vanuit de woonkamer de stem van het vrouwtje” “niet slim schat, echt niet slim ik wens je veel sterkte met je dagelijkse rondje keukentafel”.
Kijk, dat vond ik dan persoonlijk wel weer een slim idee van het vrouwtje en besloot dat ik vanaf dat moment elke dag een rondje kasten en keukentafel wilde doen.
Ideaal om tijdens het zoeken naar mijn balletje ook even een koekje te nemen op de keukentafel.

Helaas heeft de baas niet altijd zin om mij op de kasten en keukentafel neer te zetten dus heb ik daar de ultieme manier voor gevonden.
Ik spring op de stoel en begin daar te blaffen.

 

Vaak zegt de baas dan nog dat ik zelf moet gaan spelen maar als niemand reageert dan klim ik helemaal boven op de leuning van de stoel en jawel, dan reageren ze wel hoor.
Ze zijn veel te bang dat ik naar de beneden val. Dus loopt meestal de baas een rondje kast.
Helaas is het afgelopen met het koekje en dat is dan weer de schuld van het vrouwtje.
Echt jammer want zelf neemt ze wel allerlei koekjes als ze daar zin in heeft.

Hoezo ik scheur je vest uit?

 

Dan moet je minder koekjes eten want ik ben broodmager.
Dus als jouw vest te strak zit dan is dat zeer zeker niet mijn schuld.

 

We kunnen natuurlijk wel even leuk met mijn bal spelen, dan pas je straks weer beter in dat vest.

 

Nou, kom hem pakken dan.

 

Te laaaaaaat

 

Als je dit slakken tempo aan blijft houden dan krijg je hem nooit te pakken hoor.

 

Van de week kwam Esther langs.
Ze kwam mijn boek zelf ophalen want ze wilde graag een originele handtekening van mij.

 

Nou die kon ze krijgen in de vorm van heel veel knuffels.
Voordat ze koffie kon drinken had ik haar helemaal suf geknuffeld.

 

Jammer genoeg zei het vrouwtje op een gegeven moment dat het genoeg was omdat Esther ook een kopje koffie wilde drinken.
Gelukkig was dat met een koekje en hoe leuk knuffelen ook is, er gaat helemaal niks boven een lekker koekje.

Woensdag 29 januari 2020. Meneertje 369

Sinds ik ouder ben geworden helpen ze me steeds minder.
Als puppy kon ik honderd keer mijn bal, speeltjes of botten ergens onder duwen, dat vonden ze geen enkel probleem.
Met alle liefde doken ze voor mij onder de bank, onder de kasten, onder de salontafel, onder de verwarming en raapten ze met plezier mijn bot op als deze van de bank op de grond viel.
Ik hoefde daarvoor slechts een kort piepje te geven en ze vlogen voor mij.
Helaas is die luxe wel een beetje over.
Mijn vrouwtje is ronduit lui en niet erg gewillig meer als het gaat om mij helpen.
Ze heeft van alles bedacht om mij niet te hoeven assisteren.

Zo heeft ze allerlei dingen onder de kast gezet zodat ik er onmogelijk iets onder kan schuiven.
De bank heeft ze vervangen voor een hele hoge bank waar ik gewoon onderdoor kan lopen en zodra ik met mijn bot langs de salontafel loop zegt ze gelijk, nee nee Meneer de koekepeer, we gaan geen bot onder de tafel neuzen.
Ook de bot van de bank laten vallen heeft niet langer resultaat. Piepen en zelfs blaffen helpt niet.
Ze geeft me gewoon een duwtje richting de rand en zegt dan dat ik hem zelf maar moet gaan pakken.
Nou, als ze wil dat ik een hernia krijg moet ze vooral zo doorgaan.
Heel slecht voor mijn rug om zelf dingen te pakken.
Ze denkt heel erg creatief te zijn maar dat ben ik ook.
Dus sta ik sinds kort weer een flinke punt voor.
Hoe?

Nou dat ga ik jullie vertellen.
Ik heb een heel mooi uitkijkeiland en deze hangt boven de verwarming en steunt op de vensterbank.
Zodra ik op mijn uitkijkeiland sta en op de juiste plek helemaal links wat laat vallen, aan de zijkant van het uitkijkeiland, dan komt het op de verwarming terecht.
Mijn nek is net niet lang genoeg om daar bij te kunnen en het is dus echt levensgevaarlijk om die zelf te pakken.
Als ik van het eiland afschiet en op de verwarming kletter dan breek ik mijn rug en dat zou vreselijk zijn.
De eerste keer had het vrouwtje dat niet in de gaten en hoorde ze alleen een boink.
Ze keek naar mij en zei: “ga hem zelf maar pakken hoor, je kunt met de trap naar beneden, en je bot dan zelf van de grond halen.”
Ik begon te blaffen want mijn bod lag helemaal niet op de grond maar op de verwarming.
Het vrouwtje zei: “stop met wafkippen, ga van het trapje en haal hem zelf.”
Ze snapte er helemaal niks van en ik zette een harde lange ademblaf in.
Het vrouwtje keek naar mij en zag hoe ik helemaal over de rand voorover boog met mijn hoofd ver naar de beneden.
Dat werkte, ze vloog overeind en zei dat ik niet zo vreselijk gevaarlijk moest doen.
In twee stappen stond ze naast me en duwde me terug op het uitkijkeiland.
Toen zag ze mijn bot op de verwarming liggen en zei: “ahhhh je kon er niet bij”
Ze pakte het bot en gaf hem aan mij terug.
Terwijl ze weer op de bank ging zitten hoorde ze opnieuw een boink.

Het vrouwtje keek naar mij en zei: “dit ga je niet menen hé!”, “zeg me dat je niet een nieuwe manier hebt bedacht om mij voor je te laten lopen.”
Nou, ik vond het erg knap van mezelf want het is nog helemaal niet zo makkelijk om mijn bot precies op het smalle stukje van de verwarming te laten vallen.
Dat vereist echt timing en precisie.
Meestal als ik het bot laat vallen komt hij gewoon op de grond terecht maar met wat oefenen had ik nu de juiste plek ontdekt om hem los te laten.
Het kost wat moeite maar dan heb je ook wat.

We zijn afgelopen weekend naar het Paradijsje geweest om de eekhoornnestkasten op te hangen.

 

Het vrouwtje hoopt op eekhoornbaby’s en wilde dat de baas ze nu ging ophangen zodat ze er van de winter een fijne schuilplek hebben.

 

De baas klom heel hoog op de ladder en ik kreeg een ballon.

 

Terwijl de baas de nestkasten ophing, holde ik in de tuin.

 

Het vrouwtje maakte zich een beetje zorgen om de eekhoornhuizen.
Er zaten namelijk drie vluchtgaten in waarvan eentje in de bodem.

 

Lijkt mij geen probleem want de makers zullen daar vast goed over na gedacht hebben toch? Toch wilde het vrouwtje voor de zekerheid een extra plankje onder de eekhoornkastjes.

 

De baas stond toch al op de ladder dus dat was een kleine moeite.

 

Na een poos hingen er twee eekhoornkastjes met een plankje eronder, een nieuw knabbelhuisje, een kokosnoot met een vetbol erin, een extra haak waaraan een grote eikel van ijzer kwam met daarin nootjes.

 

Het vrouwtje keek tevreden naar boven en zei dat het helemaal was zoals ze hoopte. Gelukkig werden niet alleen de eekhoorntjes verwend want toen we klaar waren gingen we naar Guus en daar ben ik natuurlijk heerlijk verwend door zijn mama. Zij had koffie met koekjes. Heel veel koekjes.

 

Mijn nieuwe boek is er en wat ben ik trots.
Alle boeken zijn onderweg naar de mensen die hem besteld en betaald hebben.
Heel veel boeken zijn verkocht maar er zijn er nog een aantal over voor de mensen die alsnog een boek willen bestellen.
Ik kreeg ook 28 aanvragen voor het eerste boek.
Maar het was een limited edition en daar komt écht geen herdruk van.
Ook niet van dit boek, dus heb je er nog geen en wil je er wel graag eentje hebben, dan zou ik niet heel lang wachten.

 

Woensdag 22 januari 2020. Meneertje 368

Als het vrouwtje net wakker is wil ze niet meteen met mij spelen.
Ze moet dan eerst even wakker worden. Ik heb daar geen last van hoor.
Zora ik uit mijn bed spring ben ik wakker en begint mijn dag bruisend en vol energie.
Het vrouwtje is meer een krokante soepstengel en het duurt even voordat al haar spieren zin hebben om achter mij aan te rennen.
Het is dus een kwestie van goed volhouden en haar veel speelgoed aanbieden tot ze uiteindelijk helemaal wakker is.

 

Ze wil altijd eerst ontbijten en sinds kort noemt ze me Kaasknuffelaar.

Eerst noemde ze mij Knuffelbuffel
En dat klopt als een bus want ik houd enorm van knuffelen.
Zodra ze gaat zitten kruip ik op haar schoot en klem ik mijn pootjes om haar nek.
We genieten daar beiden van.
Maar we hadden het over kaasknuffelaar en dat slaat helemaal nergens op want ik heb nog nooit met een plak kaas geknuffeld.
Het vrouwtje zegt dat ik deze naam heb gekregen omdat ik vooral tijdens haar ontbijt wil knuffelen.
Eigenlijk mag dat niet maar als ze net wakker is en ze zit op de bank met haar beschuitje kaas, dan kruip ik er toch bij.
Voordat het bij haar dan doordringt dat ik er bij ben gekropen is het al te laat want als ik eenmaal zit, dan blijf ik zitten ook.
Het is tenslotte toch ook veel gezelliger om samen te ontbijten?
Tijdens het ontbijt zit het vrouwtje met haar rug tegen de zijleuning en heeft ze haar benen op de bank.
Haar bord zet ze dan boven op de leuning zodat ze er makkelijk bij kan.
Zodoende is er plek zat voor mij om op schoot te kruipen tijdens het ontbijt.

Die naam kaasknuffelaar heb ik gekregen omdat ik mijn kop tegen haar gezicht aan druk en dan vervolgens mijn snuit richting haar beschuit met kaas draai.
Vrouwtje denkt dat dit de enige reden is dat ik op zo’n moment met haar kom knuffelen maar dat is echt onzin.
Wij teckels moeten gewoon standaard alert zijn voor het geval er ergens geknoeid wordt. Het is juist super attent van mij.
Laat je alle kruimels liggen, dan krijg je ongedierte en dat moeten we niet hebben.
Daarom let ik altijd heel goed op maar dat knuffelen is ook gemeend hoor.

Dat ik op de bank zit vind het vrouwtje prima maar ik mag niet aan de kussens komen. Daarom legt ze die altijd op de leuning van de bank als zij er niet tegen aan zit.
Echt raar want ik heb net zo goed recht op de kussens.
Volgens het vrouwtje bijt ik er gaten in maar dat is bij deze kussens nog nooit gebeurd dus eigenlijk oordeelt ze onterecht.

 

Maar goed, als zij de kussens boven op de leuning wil leggen dan moet ze dat lekker doen.

 

Ik zorg heus dat ik lekker kan liggen. En zeg nou zelf, ik lig toch heel erg braaf? Mocht het per ongelijk fout gaan….het zijn gewoon simpele IKEA kussens dus kan ze gewoon nieuwe halen.

 

Nee nee, dit is niet het kussen maar een sjaal van het vrouwtje.

 

Die hing over de leuning van de keukenstoel en viel spontaan op de grond toen ik er aan rook.

 

Een sjaal hoort niet op de grond dus heb ik hem meegenomen naar de bank. Hij is heerlijk zacht en fluffie.

 

Omdat ik deze vast niet mag houden heb ik hem vast meegenomen naar de leuning van de bank. Daar liggen tenslotte de spullen die ik niet mag hebben.

 

Ik ga er, tot het vrouwtje hem afpakt, nog even heerlijk mee miemelen.
Geen idee wat dat inhoudt maar het vrouwtje noemt dat zo.

Het bankpasje van het vrouwtje moest vervangen worden en het vrouwtje zei dat er nu een foto van mij op de bankpas mocht.
Op de oude bankpas stond een foto van twee van haar cavia’s.
Dat vond ze ook een geweldige foto maar op haar nieuwe pas wilde ze wat anders.

Aangezien Anoula van Jaggies Pawprint geweldige foto’s had gemaakt voor mijn boek, was er keuze genoeg.
Ze koos een foto waar ik achter een boom zat en afgelopen zaterdag kwam die pas binnen.

 

De bankpas is heel erg mooi geworden en het grappige is dat ze deze in haar telefoon bewaart op de plek waar precies een kijkgaatje zit en daar kijk ik dan door heen.
Alsof de foto er voor gemaakt is.

 

Wat er zaterdag ook binnenkwam was een hele grote doos.
In de doos zaten twee eekhoorn nestkasten. Deze nestkasten gaan we aankomende zaterdag ophangen in ons Paradijsje.

 

We gaan dan natuurlijk ook bij mijn vriend Guus langs en dat is altijd reden voor een feestje.
Ik verlang zo naar de zomer, dan kunnen we weer heel vaak spelen en lekker genieten van de zon en ons zwembad.
Op dit moment is het nog veel te koud.

 

Dat is eigenlijk klinkklare onzin want er zit een prima verwarming in onze caravan en daarmee kun je het heel lekker warm maken.

 

Wat mij betreft dus geen enkel probleem maar het vrouwtje maakt al heel snel problemen en zegt dat haar billen ’s nachts aan de wc vastvriezen als het zo koud is.
Daarom gaan we er pas in het voorjaar weer slapen.

 

Het vrouwtje is heel benieuwd hoe het met onze nieuwe laurier heg gaat.
Deze is in maart 2019 gepoot en gaat dit jaar voor het eerst gesnoeid worden
Ze heeft ook al weer een zakje met zaadjes voor de insectentuin en die moeten natuurlijk ook gepoot worden maar nu nog niet, pas na de ijsheiligen.
Nu gaan we alleen om de eekhoorn nestkasten op te hangen en de eekhoorntjes en de vogels te voeren.
En natuurlijk op visite bij Guus.

 

Het vrouwtje heeft trouwens gehoord dat mijn boek eind van de maand zeker binnen is.
Ze gaat ze dan gelijk versturen en zo heeft iedereen het boek uiterlijk 4 februari binnen.
Gisteren hebben we alle enveloppen gecheckt en alvast overal een boekenlegger in gedaan.

 

Er zijn mensen die meerdere boeken hebben besteld. Een meneer heeft er wel vier besteld en die gaan allemaal naar België.
Oma heeft er vijf besteld en een heel aantal mensen hebben er twee besteld.
Nog een dikke week en dan is het zo ver. Mijn nieuwe boek.

 

Nu gaan we eerst even een rondje lopen.
Tenminste als het vrouwtje alle poepzakjes heeft opgerold.
Ik snuffel ondertussen wel even tot ze helemaal klaar is. Tot volgende week.

Woensdag 15 januari 2020. Meneertje 367

Meestal kookt de baas maar een enkele keer kookt het vrouwtje zelf en ik ben groot voorstander van een vrouwtje die kookt.
Voordat half Nederland over mijn mannelijke kijk op vrouwen heen valt….ik bedoel niet dat àlle vrouwen standaard moeten koken maar vooral mijn vrouwtje.
De baas is een topkok en daarom voor mij totaal onbruikbaar in de keuken.
Vanzelfsprekend gaat mijn voorkeur dus naar het vrouwtje uit en zo stonden we saampjes in de keuken voor een ovenschotel macaroni.
Het vrouwtje maakt die altijd zoals oma dat vroeger deed. Ze vind het heerlijk en het doet haar denken aan haar jeugd.

De baas houdt meer van hele gevulde volkoren macaroni met veel groente en mager gehakt. Hij lust vooral geen Smac.
En juist dàt gebruikt het vrouwtje in de ovenschaal.
Hele witte macaroni, kleine blokjes smac er in en dan gaat er een dikke laag pasta kaas op.

Dus kookt de baas, op een macaroni dag, altijd tussen de middag gevulde macaroni met een groente bite en als de baas dan werken is, kookt het vrouwtje ‘s avonds “Oma’s-Smac-macaroni.”

Terwijl de macaroni op de inductieplaat stond te borrelen pakte ze uit de voorraadkast een blikje Smac.
Ze trok het ijzeren dekseltje eraf en probeerde de inhoud op de snijplank te schudden.
Het stuk Smac had weinig zin om in blokjes gesneden te worden dus bleef hij lekker in het blik zitten.
Het vrouwtje was inmiddels lichtelijk geïrriteerd en schudde keihard met het blikje, ondertussen mopperend op het blok Smac dat zich niet wilde verroeren.
Ze schudde of haar leven er vanaf hing en tikte zelfs een aantal keer hard met het blik op de snijplank.
Al wat er gebeurde was dat het vrouwtje een rood hoofd kreeg van het schudden maar verder helemaal niets.
Ze kneep een paar keer aan alle zijkanten van het blik en deed een nieuwe poging om het stuk Smac uit het blik te krijgen.
Ik volgde al haar keukenprinses eigenschappen met volle aandacht.
Het vrouwtje zette het blikje op het aanrecht, sneed met een mes rondom de smac in het blik en pakte het blik weer vast.
Met alle kracht die ze had schudde ze heel hard en toen ineens schoot het volledige blok in volle vaart uit het blik.
Niet op de wachtende snijplank maar op de grond.

Het leek een slowmotion scene, ik hoorde ergens vertraagd Neeeeeee en daarna dingen als lóóóóós, stoóóóóp ,hiéééér, blijjjjjjjjf en meer woorden.
Echt goed te verstaan was het vrouwtje niet want ik was weg gerend met het volledige blok Smac tussen mijn tanden.
Zo fijn dat ze een hoge bank hebben gekocht waar ik prima onder pas.
Het vrouwtje riep los maar ze had moeten weten dat dit een heel eigenwijs stuk Smac was. Hij wilde bij het vrouwtje al niet uit het blik en nu wilde hij ook echt niet uit mijn bek.
Het vrouwtje lag op haar buik voor de bank en keek boos toe hoe ik, op veilige afstand van haar, een paar happen uit het blok Smac weg kauwde. Ze begon te jammeren dat ze maar éėn blikje in huis had.

Wel vervelend dat ik het stuk Smac niet rustig op kon eten want dan geniet je er meer van.
Het vrouwtje roept altijd dat ik niet moet schrokken als ik vlees eet maar nu moest ik wel omdat ze met ferme stem zei dat ik moest komen.
Tijdens kauwbewegingen is het al om bekend dat je dan minder goed hoort.
Ineens stond ik naast haar, likte langs mijn lippen, vloog in haar armen en kwispelde hard.
Het vrouwtje zei: “ik mag toch hopen dat je niet het volledige blok hebt opgegeten”.
Geen idee waar ze anders dacht dat de Smac gebleven was maar ze hoefde zich geen zorgen te maken.
Ik had niks geknoeid en ik wist zeker dat zij dit stuk uit mijn bek echt niet meer had willen gebruiken.

Daarom was het maar goed dat ik er voor gezorgd had dat we niets weg hoefden te gooien.
Het vrouwtje zei dat ik geen eten hoefde want ik had mijn vlees wel binnen.
Wat een onzin, baas zegt altijd dat Smac geen vlees is dus ik lustte heus nog wel eten.
Vrouwtje ging verder in de keuken en ik dook lekker op de bank.
Ik draaide op mijn rug en ging eens lekker uitbuiken.
Kook maar even alleen hoor vrouwtje, misschien kun je er groenten in doen, veel gezonder zegt de baas en die kan het weten.
Ik ga even heerlijk na genieten van “Oma’s-macaroni-schotel.”

 

Ik ga me, tot de baas thuis komt, maar even alleen vermaken.

 

Op die manier vergeet het vrouwtje weer dat ze geen nostalgische oma macaronischotel kon eten.

 

Ik zorg wel dat ze wat te doen heeft dan wordt ze vanzelf weer blij.

 

Je kan bijna opruimen hoor vrouwtje, nog even geduld.

Mag ik even wat vragen baas?

Macaroni met groenten zijn toch veel gezonder?

 

Zie je wel, veeeeel gezonder.

 

Wees maar blij dat je mij hebt!

Woensdag 8 januari 2020. Meneertje 366

Mijn boek is  bij de drukker en hopelijk komt hij eind van de maand terug en kunnen we mijn boek begin februari gaan verzenden.
Voordat het boek naar de drukker ging was het vrouwtje heel veel bezig met  uitzoeken welke verhaaltjes ze in het boek wilde hebben , ze moest alle verhalen omzetten van pages naar Word, foto’s uitzoeken en teksten lezen en corrigeren.  Om dat te doen zat ze veel  achter de computer.
Soms lag ik dan bij haar op de computertafel maar ook wel op mijn eigen bankje.  Deze schoof ze dan tegen het bureau aan zodat ik vlak bij het vrouwtje kon liggen. Zo kon ze me af en toe even knuffelen.

Omdat ze veel stil zat, had ze het koud en pakte ze haar elektrische minimatje.
Dat matje kreeg ze van Sinterklaas en was eigenlijk bedoeld als verwarmer op de momenten dat ze rugpijn zou hebben.
Het vrouwtje had nu helemaal geen rugpijn maar ze ging er op zitten en zei tegen de baas: “wat slim van mij hè, dit is heerlijk warm.”
Na een tijdje moest ze naar het toilet en legde de baas het matje op mijn bankje.
Mijn vrouwtje had helemaal gelijk, dit was héééééérlijk warm.
Het kleedje was net iets te kort voor mijn complete lijf maar ik paste er wel grotendeels  op.

Toen ze terug kwam moest ze lachen.
Ze zei: “lig je lekker vent?”
Nou, deze vent lag zeker lekker en ik bleef liggen ook.
Dat scheen dan weer niet helemaal de bedoeling te zijn
Het vrouwtje wilde het warme matje terug maar daar was ik het niet mee eens.
Ze had inmiddels al warme billen en nu was het mijn beurt.
Ik had het matje tenslotte van de baas gekregen dus nu was het mijn beurt om lekker warm te worden.

 

Ga maar gewoon zonder warmtekleedje op je stoel zitten hoor. Straks mag jij hem weer.

 

Je kan mij wel aankijken vrouwtje maar het is nog geen straks.

 

Hoezo het is jouw kleedje? We hebben het op sinterklaasavond samen uit gepakt.

 

Dat maakt het een gezamenlijk cadeau hoor.

 

Wacht, ik heb een goed idee: “jij geeft mij een onsje rosbief, dan mag jij weer een poosje op het warmtekleedje.”

 

Jij vind dat een waardeloos idee?

 

 

Dan moet je het zelf maar weten.

 

Ik ga even lekker slapen.

 

*Snurk* *ZZZ* *Snurk*

 

Het vrouwtje tilde mij op en droeg me naar de grote bank.

 

Ze wikkelde mij in een schapenvachtje en dat was ook wel heel lekker

 

Roep maar als we aan de koffie gaan.

 

Soms moet je even moeite doen voor een lekker plekje maar….dan heb je ook wat.

Wij hebben Oud en Nieuw niet thuis gevierd maar in een Bed & Breakfast.
Thuis was het vreselijk want ze waren al een paar dagen aan het knallen en ik vond dat steeds enger worden.
Het leek wel of er een oorlog was uitgebroken.
Ik wilde niet meer naar buiten en besloot alles op te sparen zodat ik in één keer alles uit kon plassen om daarna weer gauw terug naar huis te hollen.
Uiteindelijk poepte ik zelfs een keer in huis, zo bang was ik.
Poepen kost tijd en dat was nu echt uitgesloten.
Ik wilde zo snel mogelijk naar huis al leken daar de ramen ook uit hun sponningen te klappen.
Het vrouwtje besloot iets rustgevends te bedenken en begon de keer daarop keihard te zingen tijdens het uitlaten.
Of nou ja, ze noemde het zingen maar het was meer een soort van oorverdovend krijsen.
Volgens het vrouwtje hoorde ik dan de knallen niet zo erg.
Echt raar want die hoorde ik wel degelijk en nu waren er twee vreselijke geluiden, vuurwerk en haar gekrijs.
Waarschijnlijk heeft ooit iemand tijdens oudjaar voor zijn teckel gezongen en is zo het woord gillende keukenmeid ontstaan.
Buiten het feit dat ik er niet rustig van werd liep ze ook straal voor gek.
Als ze mensen tegen kwam moest ze natuurlijk gewoon doorzingen omdat ik anders het idee zou hebben dat het een truukje was.
Alsof ik dat al niet wist.

De baas zei tegen het vrouwtje: “zullen we lekker met Oud & Nieuw in een stille omgeving gaan zitten?” Het leek mij het beste plan van 2019 en zo togen we met Oud & Nieuw naar een boerderij in de middle of nowhere.
Wat heerlijk om eindelijk een lekkere boswandeling te maken zonder dat ik schrok.
Het duurde even voor ik het echt geloofde maar toen liep ik mee en kon eindelijk weer eens ongestoord mijn behoefte doen.
We hadden een geweldige kamer zonder televisie in de stijl van de jaren 40.
De baas en het vrouwtje genoten beiden en vonden het zo nostalgisch.
Alsof zij die periode hadden mee gemaakt.
Ze zijn best oud maar zo oud nu ook weer niet. Ze hadden wel WIFI en zo kon de baas toch lekker televisie kijken.
Voor het vrouwtje was deze rustige omgeving ook heel handig want zij moest mijn boek corrigeren dus daar had ze nu uitgebreid de tijd voor.
Ik dook tegen 23.00 uur lekker in het bed van de baas en het vrouwtje en werd wakker toen ze elkaar gelukkig nieuwjaar wenste.
Als zij elkaar kussen wil ik er standaard bij zijn, ook in 2020.
Wat een genot om elkaar, zonder Strijkers, Gillende Keukenmeiden, Grondbloemen en andere rotjes, gelukkig nieuwjaar te kunnen wensen.

Het vrouwtje belde met mijn grote mensenzus en grote mensenbroer maar kon ze amper verstaan omdat zij wel keihard geknal om zich heen hadden.
Bij ons was er alleen geluid uit de Ipad.
Ik stel voor dat we elk oud en nieuw hier gaan doorbrengen.
Dat zal helaas niet gebeuren want dit jaar moet het vrouwtje met Oud & Nieuw werken.
Dus moeten we maar heel hard hopen op een vuurwerkverbod.
Zonde van al het geld wat er aan die akelige herrie word gespendeerd.
Als mensen dan perse geld over de balk willen smijten mogen ze het wel op mijn rekening storten dan koop ik er lekker botjes, vleesjes en speelgoed van.
Die 70 miljoen is voldoende om al mijn teckelvriendjes een leven lang van lekkers en moois te voorzien.

 

Woensdag 1 januari 2020 Meneertje 365

Laat ik starten met iedereen het allerbeste te wensen voor 2020.
Dat het een jaar mag worden met veel worstjes, vleesjes, kaasjes, koekjes, lekker veel spelen en natuurlijk fijne wandelingen in het bos.

Sowieso heb ik zin in 2020 en niet in eerste instantie omdat ik in september weer jarig ben en dan nu alvast een fijne verlanglijst kan samenstellen. Daar kan je niet vroeg genoeg aan beginnen.
Maar er staat nog veel meer leuks te gebeuren.
Mijn grote mensenzus gaat trouwen, er komen weer heerlijke weken in ons Paradijsje aan en last but not least……. Mijn nieuwe boek komt uit.

Volgende week gaan de laatste bestanden naar Studio Rietveld voor verdere verwerking.
De papa en mama van Guus gaan zorgen dat alle tekst in een drukkers lay-out komt te staan en dat alle foto’s worden toegevoegd.
Als dat allemaal klaar is dan komt het nog eenmaal ter controle terug naar ons en mag ik er mijn pootkeuring aan geven.
De dag daarna gaat het, na nog eventuele correcties, naar de drukker.

De shoot voor het boek vond plaats in mijn eigen bos bij ons paradijsje.
Het was eigenlijk een hele grauwe dag en al best wel donker maar toch moest het die dag want Anoula heeft het erg druk en wij moesten er natuurlijk onverwachts tussen.
Het vrouwtje wilde perse Anoula en gelukkig had ze op zaterdagmiddag 14.00 uur nog een gaatje in haar agenda.
Degene die mijn vorige boek hebben gelezen, weten dat Anoula van Jaggies Pawprint, een fantastisch fotografe is.
Het vrouwtje was zo tevreden dat zij niet lang hoefde na te denken wie de fotografe voor mijn tweede boek moest worden.
Uiteraard neemt Anoula weer de foto’s voor de omslag van het boek voor haar rekening.
Ook wat losse prentjes voor in het boek en ze ontwerpt er ook weer een mooie boekenlegger bij.
De eerste 250 kopers krijgen er een schattige bedel aan. Dit kan een teckel zijn, een pootje, een botje of…..wacht maar af welke er bij jouw boek zit.

In deze tijd van het jaar ben je natuurlijk erg afhankelijk van het weer en dat was, voor een mooie shoot, eigenlijk helemaal niet zo heel goed.
Maar we trokken ons er niets van aan en zo reden we die zaterdagmiddag naar het paradijsje.
Anoula zou er om 14.00 uur zijn en wij gingen een uur vroeger.
We gingen namelijk voor die tijd bij Guus en zijn papa en mama langs.

Even knuffelen en bijkletsen.

 

 

Daar kregen we een telefoontje van Anoula Voerman, dat ze gearriveerd was.
Anoula had haar camera en een matje meegenomen.
We liepen ons bos in en de baas deed mijn riem af.
Anoula zei: “doe maar lekker je ding dan ga ik gewoon aan het fotograferen”.

Ik was er klaar voor.
Natuurlijk had ik mijn nieuwe halsband van   http://www.parastoer.nl/  om.
Super mooi om een halsband te hebben die er tevens als een halssieraad uitziet.

 

Zoek nou stokken baas, ik wil rennen.

 

Ik zit er klaar voor.

 

Anoula rolde haar matje uit en ging er op haar buik op liggen en de baas gooide stokken over haar heen.

 

 

Ik weet zeker dat ze heel blij was dat de baas er bij was want als het vrouwtje met stokken had moeten gooien dan was Anoula vast en zeker een paar builen en blauwe plekken rijker.

 

Bij de baas hoefde ze niet bang te zijn, die kan dat heel goed.
Na een poosje zei Anoula: “het lijkt mij leuk om een sprong te hebben dus als jullie een tak over het bospad leggen dan kan hij er overheen springen”.
De baas zocht een lage tak want anders is het slecht voor mijn rug.

 

Hij trok deze over de weg heen en toen ging Anoula weer liggen.
De baas pakte een stok vast en wierp die met een meesterlijke boog over Anoula heen.

 

Ik zette de sprint in en rende achter de stok aan en toen hoorde ik ze allemaal keihard lachen.
Geen idee waarom want ik had de stok toch echt weer gevonden.
Het vrouwtje zei: “nu ligt er een mega tak over het hele bospad en jij holt er gewoon langs”.
Wist ik veel dat ze dat wilden. Maar dat kon ik ook heus hoor.
Voordat Anoula uitgelachen was sprong ik met een sierlijke souplesse over de tak heen. Toen kreeg Anoula de slappe lach want ze was helemaal niet aan het fotograferen. Ze vond me een rasechte teckel.

En daar is geen woord aan gelogen. een raszuivere teckel met twee eigen boeken.

 

Daarna kwamen er nog een paar mooie sprongen.

 

 

In het bos werd het steeds donkerder maar Anoula zei: “we kunnen nog wel wat foto’s in de tuin maken”.
In onze Paradijs tuin is het momenteel net een bos omdat er heel veel blad ligt van de bomen.
Daarom hebben we in de tuin van de papa en mama van Guus nog wat foto’s gemaakt met een ballon.

 

 

 

De dag na de kerst kwamen alle foto’s van Jaggies Pawprint binnen.
Er waren zoveel leuke foto’s dat het vrouwtje het echt lastig vond wat ze uiteindelijk moest kiezen.
Maar samen met de baas heeft ze er wat gekozen.
Jullie krijgen er ook een paar te zien maar die komen niet in het boek.
De foto’s van het boek blijven nog even een verrassing.
Er zijn nog boeken te koop dus mocht jij er nog geen besteld hebben en er ook eentje willen….

Doe dan een email naar kaatjevanesse@gmail.com dan krijg je verdere informatie van mijn vrouwtje.

 

Woensdag 25 december 2019 Meneertje 364

Het vrouwtje is dol op kerst.
Onze kerstboom staat al een dikke maand en nog steeds hoor ik doorlopend: “doe voorzichtig bij mijn kerstboom, niet springen onder de boom….niet kwispelen onder de takken….niet met je neus tegen de ballen duwen.”
Al met al dus een beetje een paniekerig gebeuren rondom de kerstboom, terwijl er helemaal niks aan de hand is.
Tot vandaag aan toe heb ik namelijk nog geen kerstbal uit de boom gerend of gekwispeld, dus snap ik al die ophef in het geheel niet.
Vooral niet na het voorval van pas geleden.
We waren aan het spelen met mijn tennisbal.
Nu is het bij jullie vast bekend dat mijn vrouwtje haar werptechniek niet echt uitblinkt in schoonheid.
Ze heeft al eens een flostouw in mijn waterbak gegooid, een kaars van de vissenkast naar beneden gekegeld en een bal met een lompe zwaai tegen de lamp aan gegooid.
De baas heeft daar nooit last van, als hij gooit dan gaat de bal ook daadwerkelijk de richting uit waar hij heen gooit.
Vrouwtje weet ook dat ze geen werp competenties heeft en deed dus overdreven voorzichtig als ze de bal gooide.
Ik rende elk keer de bal halen die een klein stukje verderop terecht kwam.

Na een poosje had het vrouwtje geen zin meer om te spelen.
Nou, ik wel, ik kan de hele dag wel spelen.
Het vrouwtje dook in haar iPad en ik stond met de bal in mijn bek voor haar.
Omdat ze niet reageerde prikte ik met mijn neus in haar been.
Nog steeds geen reactie dus ging ik naast haar zitten op de bank en liet ik mijn bal los op haar schoot.
Ze moest lachen en wilde mijn bal al stuiterend, naar de rechterkant, de keuken in laten stuiteren.
De bal stuiterde hoog de lucht in, kwam op de punt van de tafel terecht en dat gaf heel veel effect aan de bal zodat hij met een strakke lijn naar links afzwaaide en middenin de kerstboom belandde.
Er klonk een doffe rinkel en daarna hoorde ik: “snotjanpotjes”
Ze greep mij vast zodat ik niet in het glas zou gaan lopen en samen keken we naar de vloer waarop een kerstbal lag, die in vele stukjes uit elkaar was gespat.

Het vrouwtje zuchtte en gebood mij op de bank te blijven zitten.
Ze pakte de stofzuiger, pakte de grotere stukken op en zoog daarna alle restanten van de grond.
Zonde van haar dure kerstbal, vond het vrouwtje.
Dat was ik helemaal met haar eens, heel erg zonde want van dat geld had ze voor mij een nog groter pakket bij Dogamientje kunnen uitzoeken.
Hoewel ze eigenlijk niets uitgezocht had maar een verrassingspakket had laten komen.

Ze las namelijk op Facebook, bij de teckelgekkengroep 1, dat er best speelgoed bestond wat heel lang mee zou kunnen gaan.
Het vrouwtje viel van het lachen bijna van haar stoel en zei tegen Steve van Dogamientje: “tuurlijk, dat hoor ik al zo oud als Meneertje is en het langste plezier aan een onverwoestbaar speeltje was nog geen 15 minuten.
Ze kan enorm overdrijven want normaal lukt mij dat echt wel binnen de 10 minuten hoor.
Het vrouwtje wist zeker dat zij gelijk zou krijgen en zei tegen Steve: “nou, stellen jullie maar een pakketje samen, dan zal Meneertje laten zien dat je het volledig fout hebt.”
Ze spraken een bedrag af, vrouwtje betaalde en 3 dagen later bracht de postbode een doos.
Alleen de doos was al een feestje op zich.
Het vrouwtje zei: “alles is voor jou Meneertje, leef je uit.” “Toe maar, dan kan ik Steve en Lotte vanavond foto’s laten zien dat alles kapot is.”

 

Ik trok de flappen karton open en keek onder het laagje papier wat er in de doos zat.
Het vrouwtje kiepte de doos leeg en ik snoof aan alle speeltjes.

 

Het vrouwtje knipte van alle speeltjes de kaartjes af en zei: “nou, ik zet de timer, 5-4-3-2-1…GO”.

 

Ik moest natuurlijk eerst even kijken waar ik aan wilde beginnen.

 

Wat een hoop keus, een antler, vier soorten balletjes, een blauw knaagding met de naam Zogoflex Tux, en een groene tandenborstel.

 

Ik besloot te starten met de blauwe zogoflex en een uur later was ik nog steeds als een bezetene aan het kauwen maar zat er nog geen krasje op.

 

Helemaal verliefd ben ik op mijn nieuwe speeltje en dik drie weken later is hij nog steeds helemaal heel.

 

Dit lijken beschadigingen maar het zijn lettertjes die in de zogoflex staan. Het is dus echt beresterk en ik ben er helemaal happy mee.

 

Ook het kleine balletje met de naam Orbee Tuff is geweldig. Het is een mini wereldbal. De blauwe landen was ik aan begonnen om ze te slopen maar dat had Steve ook wel gezegd. “Die slopen ze er af”  en dat klopte als een bus. Of nou ja, eigenlijk ook niet want ik heb ze er niet af gesloopt maar het vrouwtje heeft ze er af gepulkt.
Op de bal zelf kun Je heerlijk kauwen en natuurlijk mee spelen.

 

Het vrouwtje moest eerlijk aan Steve bekennen dat het een fantastisch pakket was en dat ze echt heel blij was met alle spullen.
Ze zei: “maar ik had toch een beetje gelijk want de groene tandenborstel had Meneertje wel met 5 minuten stuk.
Gelukkig kon ik die nog net uit zijn bek vissen voordat hij die door kon slikken.
Steve moest hard lachen en zei: “die tandenborstel dient ook om stuk te bijten, dat is snoep.”.

Vrouwtje heeft dus gewoon een lekkere snoep tandenborstel in de prullenbak gegooid.
Het is dat ik zoveel leuks heb gekregen anders had ik haar de aankomende week genegeerd.

Voor iedereen die langdurig wil genieten van speeltjes, ze bestaan dus echt wel…….ga eens snuffelen bij
https://www.dogamientje.be/nl

Woensdag 18 december 2019 Meneertje 363

Omdat mijn tweede boek uit gaat komen wilde het vrouwtje natuurlijk weer mooie foto’s op de omslag van het boek en wat mooie prentjes voor in het boek.
Met die foto’s gaat het wel goed komen, daarover volgende week meer.
Het probleem waar ze tegen aan liep was mijn verwilderde kapsel.
Op zich vond ik het reuze meevallen maar het vrouwtje wist zeker…ik moest geplukt.
Alma had geen plek en ze bleek niet de enige. Overal zaten ze vol tot begin volgend jaar.
Ik denk dan, accepteer het zoals het is maar nee hoor, niet mijn vrouwtje.
Toen ze Gea van: http://hondentrimsalon-kwispel.nl het verhaal van mijn boek vertelde zei Gea: ” ik werk nooit op donderdagmiddag maar kom maar want dit is ook sneu”.

 

Zo togen we donderdagmiddag naar Trimsalon Kwispel en een hele lieve dame deed open.

 

Het vrouwtje vertelde aan Gea dat ik plukken echt niet leuk vind en dat ze een snoetje mee had, om dat ik nogal grom en grauw als ze aan mijn haren trekken. Het vrouwtje niet zeker wist of ik dan zou bijten.

 

Gea vond het een mooi snoetje maar zei meteen: “we gaan eerst maar eens een band opbouwen en als het nodig is, kan het altijd nog”.

 

Hele verstandige woorden leek mij. Gea aaide me en liet mij eerst wennen aan de borstel en een pluk-mesje en dat was natuurlijk geen probleem.
Op de grond keek Buddy, haar eigen hond, ook mee.

 

Daarna deed ze pluk-bescherming om haar vingers en deed Gea een klein stukje op mijn rug. Dat leek me ook nog wel oké.

 

Daarna was het tijd voor wat knuffels en sprak ze allemaal lieve woorden tegen mij.
Dat ze mij zo knap vond en dat ik het zo goed deed en dat ze uitgebreid de tijd voor mij zou nemen.

 

Daarna ging ze verder en plukte wat stukjes bij de zijkant van mijn oren.

 

Ik keek ondertussen naar Buddy die op de grond lag te slapen.

 

Gea deed elke keer een stukje en ondanks dat het nooit leuk is als ze aan je haren trekken viel het me eigenlijk wel mee.

 

Het vrouwtje vroeg of ze toch niet beter mijn snoetje kon pakken.
Gea vond van niet en zei: “mocht het nodig zijn, dan hoor je dat van mij”.

 

Gea deed rustig aan en af en toe mopperde ik wat maar gedroeg me best aardig.

 

Gea wisselde plukken af met aaien en knuffels

 

Na twee uur waren we klaar met de helft van mijn lijf en was het tijd voor koffie.
Buddy en ik kregen beiden een overheerlijk kauwstaafje en het vrouwtje kreeg cappuccino met een kerstkransje.
Daarna mochten we even een plas doen in de tuin. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd want ik moest heel erg nodig.
Ik plaste en Buddy plaste er direct overheen. Dit leek me mijn plasplek, dus ik er weer overheen en zo hebben we een kwartier lang elkaar overtroefd in de tuin. Daarna was het tijd om verder te gaan.

 

Ze zou de binnenkant van mijn oren gaan doen en het vrouwtje gaf aan dat een snoetje nu echt geen overbodige luxe zou zijn.
Gea luisterde niet en begon te plukken en op dat moment gaf ik een hele gemene grom en draaide vliegensvlug mijn snuit naar haar toe.
Gea was nog sneller en pakte mijn nekvel vast en zei :”nee Meneertje” en bleef mijn nekvel vast houden tot ik weer naar voren keek”.
Daarna liet ze mij  weer los en plukte verder.
Het vrouwtje was zo gespannen als een ui en zei geschrokken: “pas op hoor Gea!”.
Ze had al tegen het vrouwtje gezegd dat ze zich vooral nergens mee moest bemoeien en dat leek mij een goed advies. Hoogste tijd dat Gea het vrouwtje even in haar nekvel greep, misschien dat ze dan kon luisteren.

 

Elke keer als ik mijn lip optrok deed Gea alleen haar vinger omhoog en zei verder niks meer.
Het leek mij dat ik dan ook niet zoveel hoefde te zeggen.

Ik kletste ondertussen met Buddy, die tijdens mijn gegrom eens kwam kijken wat er aan de hand was.

Tussendoor ging Gea onverstoorbaar door met plukken en af en toe kreeg ik een knuffel en zei ze dat ik echt heel braaf was.

Vier uur later was ik helemaal klaar en was mijn snoetje helemaal niet nodig geweest tijdens het plukken

Gea föhnde de losse haren eruit en zei: “klaar mooie Meneer,  je hebt nog een lekker kauwstaafje verdiend. Wat heb jij je keurig gedragen”.

Het vrouwtje ging betalen en kreeg een zakje chocolade boompjes mee die ze echt niet verdiend had hoor.
Ze had zich niet aan de regels gehouden en zich er toch af en toe mee bemoeid.
Het vrouwtje had gewoon geluk dat Gea heel lief is en ze toch wat lekkers mee kreeg.
Voor mij zat er, met een rode strik, nog een lekker kauwstaafje bij aan en ik had hem wèl eerlijk verdiend.
Het vrouwtje raakte niet uitgepraat dat ze echt bang was geweest maar dat ze vol verbazing heeft gekeken hoe Gea mij mooi maakte met een lieve en zeer standvastige hand.

Lieve Gea, heel hartelijk dank dat je, ondanks dat je nooit op donderdagmiddag werkt, een uitzondering wilde maken.
Nu kan Jaggie’s Pawprint hele mooie foto’s maken voor mijn nieuwe boek.
Uiteraard krijg jij er als dank eentje cadeau.

Trimsalon Kwispel in Veenendaal is een hele grote aanrader!
Ervaring, geduld, rust en liefde.
Ik vind het een pracht combinatie voor een Trimsalon.

En nu gaan we feest vieren want mijn grote mensenzus is jarig.
Schuif de koekjes, taart, worstjes en kaasjes maar door.

Woensdag 11 december 2019.  Meneertje 362

Tijd voor nieuws, heel leuk nieuws.
Eigenlijk voor twee nieuwtjes en ik begin met het eerste leuke nieuwtje.
Digital Pet had een wedstrijd bedacht waarbij  iedereen een foto kon inzenden.
De allerleukste foto zou dan gekozen worden en daarvan zou Digital Pet een Kerstman voor je persoonlijke kerstkaart  maken.
Ik zond ook een foto in en won. Het resultaat is heel erg leuk geworden.
Natuurlijk ga ik die aan jullie laten zien.
Is hij niet fantastisch geworden?

 

Er waren super veel inzendingen en ik won met de foto, die op de kaft van mijn eerste boek staat.
Over boek gesproken……… De meeste van jullie weten wel dat ik een boek heb uitgegeven.  De Wereld van Meneertje Jansen.

Een limited Edition met een oplage van 250 stuks die allemaal verkocht zijn.

Zelfs nu vragen mensen nog of ze dit boek kunnen kopen.

Het vrouwtje zei destijds: “op is op” en ik kan jullie verzekeren, als zij dat zegt is het ook daadwerkelijk op.

Het is nogal een eigenwijs type.

 

Maar ook al komt mijn eerste boekje niet in de herdruk, toch is er geweldig nieuws en ik mag dat eindelijk verklappen. 
Het grote nieuws waar ik het vorige week over had.
Er komt een nieuw boek uit!
Mijn tweede boek met de titel:
De Wereld Van Meneertje Jansen draait door

Er moet nog wel heel veel gebeuren voordat het boek helemaal klaar is maar het gaat er definitief komen. Het vrouwtje is op dit moment druk bezig om alle verhaaltjes en foto’s naar de papa en mama van Guus te sturen want zij gaan, als ervaringsdeskundigen, mijn vrouwtje weer helpen met mijn tweede boek.
Ik ben super trots, enthousiast en heel erg blij.  In januari zullen alle bestanden door Studio Rietveld verwerkt worden tot een perfecte  drukkers lay-out. Zodra de papa en mama van Guus klaar zijn gaat het voor controle terug naar mijn vrouwtje en mij en als wij dan tevreden zijn, gaat het naar de drukkerij.

Op 21 december komt Anoula Voerman van Jaggie’s Pawprint om weer een aantal mooie foto’s te maken voor de kaft en natuurlijk ook een paar voor in het boek. Anoula maakt geweldige foto’s dus de keuze was niet heel moeilijk.
Anoula komt naar mijn bos bij ons Paradijsje en als het heel slecht weer is dan zoeken we een binnen locatie op.
Bij mijn eerste boek heeft Jaggie’s Pawprint ook een mooie boekenlegger ontworpen en het vrouwtje heeft daar toen een leuke bedel aan gehangen.
De eerste 100 bestellers kregen er toen eentje cadeau.
Ook nu zal Anoula weer een mooie boekenlegger ontwerpen en de eerste 200 zullen er sowieso eentje als cadeautje bij het boek krijgen.

Van mijn vorige boek zijn 250 exemplaren gedrukt en dit keer zal het vrouwtje er 300 laten drukken.
Er zal geen herdruk komen dus op is, net als bij het vorige boek, echt op!
Wat wel anders gaat worden zijn de verzendkosten.
Bij mijn vorige boek dacht het vrouwtje dat het niet zo storm zou lopen en besloot zij de verzendkosten te betalen.
Dat werd uiteindelijk een heel duur plaatje want ze vlogen de deur uit en dat leverde een flink kostenplaatje op.
Vandaar dat de verzendkosten nu bij de prijs in zit.

Hoe gaat het in zijn werking?
Vanaf vandaag kan iedereen die een boek wil bestellen dat doen.
Je mag een PB sturen via Messenger of een email sturen naar kaatjevanesse@gmail.com Je krijgt dan van mijn vrouwtje verdere informatie.
Het is de bedoeling dat je het boek van te voren betaald en dat je bij het overmaken van het geld je naam en adres zet.
Dan weet mijn vrouwtje gelijk waar het heen moet.
Zodra het boek klaar is, verzend mijn vrouwtje alle boeken aan de mensen die betaald hebben.
Uiterlijk in februari heb je het boek op de deurmat liggen.

Wil jij er zeker van zijn dat je een boek krijgt, dan is het heel verstandig om een bestelling te doen.
Ik houd jullie uiteraard op de hoogte van de vorderingen van het boek.

Natuurlijk moet ik er voor mijn foto shoot netjes uitzien maar mijn vaste trimster had geen plek. Daarom belde mijn vrouwtje met mijn fokster en die wist wel een paar toptrimmers. Helaas hadden ook die geen plek. Na heel lang bellen vond het vrouwtje een hele lieve trimster waar ik donderdagmiddag naar toe mag.
Het vrouwtje is daar heel blij mee. Niet alleen voor de fotohoot maar ook omdat we  aankomend weekend  lekker naar het Hondenhotel in Vlissingen gaan.
Het schijnt heel veel te gaan regenen en dan ben ik wat sneller droog met korte haren.
Mij maakt het niet uit want ik kan mijzelf prima drogen aan het beddengoed.
In een hondenhotel mag je namelijk gewoon op bed.
We zijn er al eerder geweest en er liggen speciaal dekens voor mij.
Ook mag ik gewoon heerlijk mee het restaurant in.
Petra komt het weekend weer op de cavia’s passen zodat wij zonder zorgen een weekendje naar zee kunnen.

Vrouwtje is nog even hard aan het werk voor het boek en ik kijk natuurlijk mee. Ik corrigeer wat en doe zo nu en dan een dutje

Het is namelijk veel gezelliger om samen aan mijn nieuwe boek te werken.

Uiteraard zorg ik ook dat ze af en toe even in beweging komt.
Al dat zitten is mega slecht, dus we spelen natuurlijk ook.

Wij gaan weer verder en jullie mogen vanaf nu mijn boek gaan bestellen.
We zitten er klaar voor.

 

Woensdag 4 december 2019. Meneertje 361

We hebben een geweldig weekend gehad en gingen met de grote bus naar België.
Opa en oma gingen we als eerste halen. Kom snel, we gaan naar onze sinterklaas villa met zwembad, jacuzzi en sauna.

 

Op internet hadden we plaatjes gezien van ons weekend huis maar dat het zo mooi was, dat hadden we niet kunnen denken.
Nadat we allemaal een rondje door het huis hadden gelopen gingen we eerst een broodje eten.

 

Iedereen kreeg een stoel en jawel, ik mocht ook op een stoel aan tafel zitten. Gezellig tussen opa en het vrouwtje in.

 

Het vrouwtje zei dat dit uit veiligheidsoverweging was omdat oma anders stiekem lekkers geeft. Nou, dat kreeg ik toch wel dus ik vond het een prima zitpek.

 

Er was een heel mooi plekje met een fijne lichtinval en daar moest het vrouwtje natuurlijk een aantal foto’s maken.

 

Wat zeg je nu? Gaan we sinterklaas vieren? Gauw zet me op de grond ik doe mee.

 

We gingen Bingo doen en mijn cadeautjes tas stond al klaar.

 

Ik moest elke keer de zak, waar al het papier in ging, controleren.

 

Wie heeft het bingo lootje nu? Opa? Ik hol naar hem toe. Pak je cadeautje maar uit hoor opa.

 

Dat zijn pepernoten opa, die lust ik ook wel. Zullen we proeven of ze lekker zijn?

 

Even checken of er niet toevallig een paar pepernootjes met het papiertje van opa in de zak zijn gegaan.

 

Do als jij zo pepernootjes krijgt mag ik er dan ook een paar? Jij bent namelijk mijn allerliefste grote mensenzus.

 

Patrick, ik hoor mijn naam. Ik moet mijn cadeautje halen. Ik ben zo weer terug.

 

Ik heb een mega knabbelstok gekregen. Wat een geweldig cadeau.

 

Het is al heel laat en opa en oma gaan bed. Ik ga ze even welterusten zeggen.

 

Lieve opa en oma slaap lekker en morgen gaan we weer fijn knuffelen en spelen.

 

De tuin is mega groot en helemaal omheind dus ik kan hier heerlijk buiten rennen zonder riem.

 

Mijn grote mensenbroer en Riri zijn aan het voetballen. Dat kan ik ook wel.

 

Let maar eens op hoe goed ik daar in ben.

 

Hoppa ik heb de bal. Kom hem maar halen.

 

Pak me dan, als je kan. Hoezo het is valsspelen als je van het voetbalveld af holt?
Dat staat nergens dus dit mag prima.

 

Het weekend is omgevlogen en nu ben ik even te druk met hollen, dus kan ik de grote verrassing nog niet aan jullie vertellen.
Dat moet namelijk wel op een feestelijk moment. Daarom maak ik van Meneertje 362 een feestelijk verhaal.
Nog even geduld en dan weten jullie allemaal waar ik het over heb. Veel liefs en een hele dikke knuffel van mij.

Woensdag 27 november 2019. Meneertje 360

Als de TV ’s avonds aangaat kruip ik altijd bij het vrouwtje of de baas op schoot.
Ik lag lekker tegen het vrouwtje aan en was in diepe slaap toen ik ineens keihard hoorde blaffen.
Even dacht ik dat ik droomde maar nee, ik hoorde het ècht.
Het duurde even maar toen schoot ik overeind en keek om me heen.
Waar was deze roedel die zo enorm veel lawaai maakte?
Mijn oren waren gespitst en ineens wist ik waar het weg kwam.
Het kwam uit de televisie.

Na nog een paar keer harde blafgeluiden aangehoord te hebben, vloog ik van de bank en rende naar de televisie toe.
Ik zette mijn pootjes op de televisiekast en keek naar de druktemakers op tv.
Het vrouwtje schoot in de lach en zei: “zo jammer dat ik net te laat ben om de honden te filmen met Meneertje er voor”.
Nou, ik stond er nog steeds voor hoor.
Ik wist namelijk niet of ze nog terug zouden komen en dan wilde ik wel even laten weten dat dit mijn huis is en als er geblaft word…dat ik dat doe!
Maar ze kwamen niet terug, dus besloot ik weer op de bank te gaan liggen.

Op het moment dat ik van de kast af stapte hoorde ik de baas en het vrouwtje keihard lachen.
Het vrouwtje zei hik lachend: “hij heeft de tv uitgezet hahahahaha”
Kennelijk was ik met mijn pootje per ongelijk tegen de aan en uit knop gekomen en was het beeld in eens weg.
Ideaal toch.
Jullie houden ook niet van wafkippen en stel dat ze terug komen.
Laten we maar leuk met mijn bal spelen nu ik toch wakker ben.
Helaas wilden de baas en het vrouwtje wel verder kijken en deed de baas de televisie weer aan.
Het vrouwtje bleef maar zeggen dat ze net te vroeg was gestopt met filmen omdat dit heel grappig was geweest om te laten zien.

Onzin hoor want er valt sowieso weinig te zien, het was veel te donker in de kamer voor een goed filmpje.
Kijk maar, je ziet me amper voor de televisie staan.

 

 

Op het knutselkamertje van het vrouwtje staan allemaal cadeautjes voor de Sinterklaasavond.
Die heeft Sinterklaas er vast neer gezet omdat wij onze Sinterklaas in België gaan vieren.
Het zou natuurlijk jammer zijn als de Sint ze naar ons huis brengt en Petra met al onze cadeautjes komt te zitten.
Petra komt namelijk, net als altijd, in ons huis op de andere dieren passen.

 

Ik heb al lang geroken dat de sint ook aan mij gedacht heeft.

 

Mijn neus werkt echt enorm goed want er staan heel veel pakjes en ik had mijn tasje in notime gevonden.

 

Eerder had het vrouwtje de pepernoten al boven op de kast gezet omdat ik elke keer in de tassen sprong op zoek naar de pepernoten.
Het vrouwtje was bang dat ik met mijn nagels alle papiertjes kapot zou maken en dat vind Sinterklaas natuurlijk niet leuk.

 

Ik zou me daar niet zo druk om maken want we hebben de pakjes toch al, dus kunnen we toch vast beginnen met uitpakken?
Het vrouwtje zegt dat dit absoluut niet mag en dat we pas tijdens onze sinterklaasavond alle cadeautjes gaan openen.
samen met opa, oma, mijn grote mensenzus & aanstaande man en mijn grote mensenbroer en zijn lieve vriendin.
Kijk, dit is mijn tas.

 

Er zitten 6 cadeautjes voor mij in de tas.
Drie pakjes ruiken heel lekker en drie pakjes ruiken naar niks.

 

Het liefst wil ik nu iets uit mijn cadeautas halen.
Dan pak ik op sinterklaasavond toch gewoon wat minder uit?
Ik vind dat heus niet erg hoor.
Het vrouwtje zegt nee en dus moet ik hopen dat ze een keer vergeet om de knutselkamer deur te sluiten.
Ze vergeet wel eens wat maar ik vrees het ergste als het om de sinterklaas cadeautjes gaat.
De badkamerdeur is ook nooit mee open sinds ik in de douche een plas heb gedaan.
Terwijl dat juist ook heel erg slim was van mij.
Scheelt haar wandelen in de regen.
Nog een klein filmpje van de sint cadeautjes.

 

 

Als afsluiter nog een heel leuk geheimpje.
Ergens in december komt er een héééééél leuk nieuwtje.
Maar jullie snappen het vast…..dat ga ik mooi niet verklappen.

Zoals ik moet wachten op mijn cadeautjes zo moeten jullie nog even wachten op het leuke nieuws.
Zullen we samen op het wachtbankje gaan zitten?
Nog heel even geduld. Laten we er samen een bak koffie bij nemen met pepernoten.

Woensdag 20 november 2019 Meneertje 359

Als het vrouwtje op de midden etage van ons huis gaat rommelen speel ik altijd op haar bed.
Voor het bed staat een poef zodat ik er makkelijk op en af kan.
En…..niet alleen staat de poef om die reden voor het bed. Nee, het vrouwtje is ook nogal lui en heeft geen zin om elke keer mijn zakdoek van de grond te vissen.
Boven speel ik namelijk altijd mijn sabbel zakdoek op het grote bed en die valt er heel vaak per ongelijk af.
Dan waarschuw ik haar en in het begin kwam ze altijd naar me toe en raapte hem op.
Ideaal want dan kon ik mooi verder spelen.
Na een periode van oprapen kwam het vrouwtje wel naar mij toe maar raapte ze mijn zakdoek niet meer op.
In plaats daarvan klopte ze heel enthousiast op de poef en zei dan met een iets te hoog stemmetje: “poefje, kom dan op het poefje”.

Uiteraard deed ik dat maar pakte dan niet mijn zakdoek maar sprong ik weer snel terug op bed om naar de plek te racen waar mijn zakdoek was gevallen, keek dan over de rand en begon weer aanwijzigingen te geven waar hij gevallen was.
Het vrouwtje is zeer hardnekkig en bleef op de poef kloppen en enthousiast roepen.
Daarna klopte ze op de grond en kroop richting mijn zakdoek.
We gingen kennelijk hondje spelen en dat leek me heel erg leuk.
Ik holde achter haar aan en daarna weer snel terug naar de poef om op bed te springen.
Vrouwtje keek achterom om te kijken waar ik was maar ik stond boven haar, om vanaf het bed, toe te kijken hoe zij kruipend bij de zakdoek was aangekomen.
Ze moest lachen toen ze mijn hoofd over de rand van het bed zag kijken en probeerde mij te lokken.
Dat leek mij volslagen onzin want ze zat al naast de zakdoek dus dan kon ze die net zo goed even zelf aangeven.
Ik begon te kwispelen en hard te blaffen. Goed zo vrouwtje, pak hem maar, braaaaaf.
Maar dat was toch iets te voorbarig geroepen want ze bleef gewoon voor de zakdoek zitten en pakte hem echt niet op.
Het vrouwtje tilde mij van het bed en zei: pak maar mooi zelf”.

Dat was ook een enorm leuk spel, mij optillen en dan rende ik terug naar bed en gooide de zakdoek weer aan de andere kant van het bed naar beneden. Kom maar kruipen vrouwtje, hij ligt hier aan deze kant.
Helaas wilde het vrouwtje dit spel niet spelen en zei dat ze enorm druk was.
Dus bleven we een poosje oefenen met de poef en toen zei ze: “en nu moet je het echt zelf doen want ik moet de hobbykamer stoffen.
Omdat het vrouwtje echt niet meer kwam besloot ik een poosje te gaan slapen en dat is op het grote bed zo heerlijk.
Ik kruip dan onder het dekbed en val vaak binnen no time in slaap.

Het vrouwtje was druk en nadat ik was uitgeslapen had ik even haar hulp nodig, dus riep ik met een zachte piep om hulp.
Ze hoorde mij niet, dus ik begon harder te piepen.
Het vrouwtje riep vanuit de knutselkamer dat ik via de poef mijn zakdoek zelf moest oprapen.
Ik besloot mijn piep nog wat harder te maken en ik hoorde, zonder dat ze kwam kijken, vanaf de knutselkamer alleen: “Poef Meneertje, Poef”.

Was ze nu daadwerkelijk cowboytje aan het spelen?
En probeerde ze mij neer te schieten terwijl ik hulp nodig had?
Mijn harde piep zette ik nu om in blaffen en wederom hoorde ik dat ik mijn zakdoek zelf maar moest pakken.

Nou, ik wist zeer zeker dat ze dat helemaal niet wilde en blafte steeds harder.
Ze kwam er aan gelopen en zei: “wat sta jij nu te doen in het trapgat?”
Super gevaarlijk, ga daar eens snel weg.

Ja precies, super gevaarlijk, ik waarschuwde niet voor niets.

Het vrouwtje keek naar beneden en begon vertrouwd te zuchten.
Ze liep een stukje naar beneden en viste mijn zakdoek van de trap.

Terwijl ze naar boven liep en onze hoofden op gelijke hoogte waren zei ze: “Meneer Jansen, die zakdoek waait echt niet spontaan van het bed de trap af”, je hebt hem er gewoon vanaf geneusd”.
Dat was echt raar want dat kon ze helemaal niet weten. Ze was namelijk aan het werk in de knutselkamer.
Toevallig liet ik hem los op het bed en toen wapperde mijn zakdoek spontaan vanaf het bed, door de gang, het trapgat in en voor ik het wist lag hij een eind naar beneden.

Vrouwtje geloofde er geen bal van maar discussiëren helpt toch niet.
Dank je wel voor het pakken van mijn zakdoek vrouwtje ga jij maar even verder zuchten.
Ik roep je wel als ik je weer nodig heb.

Woensdag 13 november 2019 Meneertje 358

Eerder kreeg ik helemaal nooit wat maar gelukkig is daar de laatste maanden wel verandering in gekomen.
Ik deel nu elke avond, voordat ik mijn laatste rondje ga wandelen, een plakje kaas met de baas of het vrouwtje.

Natuurlijk heb ik al pepernoten geproefd en ook al eens een keer op zondag een bakje yoghurt mogen leeg likken.
Jullie snappen dat ik dit heerlijk vind en vanaf heden probeer ik ook elke keer of er nog wat te halen valt.

Ik schooi niet hoor, ik ga gewoon heel lief naast het vrouwtje zitten en leg af en toe mijn poot op haar schoot om even te laten weten dat ik er ben.

Je weet namelijk nooit of ze in gedachten is en mij niet ziet.
Het zou echt jammer zijn als ze iets lekkers met mij zou willen delen en dat vergeet.
Wat ook wel eens wil helpen is een zoen geven, mijn koppie scheef houden en wat kwispelen.

Maar soms helpt helemaal niets en dan eet ze heel asociaal alles zelf op zonder mij ook maar één kruimel te geven.
Daardoor ben ik veel beter gaan opletten hoe ik toch zo hier en daar wat lekkers zou kunnen bemachtigen.

Het vrouwtje had als avondeten hutspot met worst en dat rook zaliggggggg.
Ze at met haar bord op schoot en ik zat naast haar, heel verliefd naar haar bord te kijken.
Vrouwtje zei dat ik niet zo moest schooien omdat ik toch niets van haar bord kreeg en ik mijn eigen eten had.
Dat eigen eten dat wist ik heus wel maar dat rook bij lange na niet zo lekker als het bord van mijn vrouwtje.
Na een poosje was ze klaar en zette haar bord op de salontafel.
Ze brengt nooit haar bord gelijk weg en dat deed ze nu ook niet.
Vrouwtje deed nog even een spelletje op de IPad en had haar volle aandacht bij het bedenken van een mooi woord voor Wordon.

Ik liep langzaam richting mijn teckeltrap en liep quasi nonchalant naar beneden.
Achteraf begreep ik dat ik beter had kunnen springen want op het moment dat ik heel langzaam liep waren de ogen van het vrouwtje op mij gericht.
Echt vals want ze deed alsof ze druk was met haar woorden spelletje.

Ik ging op mijn achterpoten staan en snoof eens goed waar de exacte coördinaten van het bord zich bevonden.
Daarna liep ik rond de tafel en sprong op mijn kleine bankje die tegen de salontafel aan staat.
Ik keek naar de keuken en af en toe keek ik even vluchtig naar het vrouwtje maar zij was echt druk met haar IPad.
Daarom zette ik twee pootjes op de salontafel en rekte mijn lijf zoveel mogelijk om bij het etensbord te komen.
Mijn neus kwam bij lange na niet bij het bord dus klom ik geluidloos op de salontafel en probeerde vanaf een plek uit het midden van de tafel mijn neus uit te rekken en net toen ik met het puntje van mijn neus het bord raakte, begon het vrouwtje hard te lachen en zei: “dat dacht ik niet Meneer Jansen”.
Ik keek haar aan en vervolgens keek ik naar buiten.
Het vrouwtje begon steeds harder te lachen en toen ik vijf minuten later pas weer naar haar keek, zag ik dat er een traan over haar wang biggelde.
Ga jij nu maar verder met Wordon vrouwtje, weet je wat een mooi woord is? Delen!, tik dat maar in.
Helaas stond ze op en bracht haar bord naar de vaatwasmachine.

Dit keer niet een heel lang verhaal want wij zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de Teckel PechPot.
Mensen moeten dan een lootje kopen en kunnen daarmee hele mooie prijzen winnen.
De eerste prijs is zelfs drie dagen vakantie en niet zomaar ergens…. nee, naar de Dolomieten!
Ik heb van mijn zakgeld ook drie lootjes gekocht want ik wil ook wel naar de Dolomieten.
Op 3 december is de trekking en dan horen 39 mensen wat ze gewonnen hebben.
De opbrengst van de pot is voor zielige hondjes maar ik ben ook heel erg zielig hoor.
Ik krijg namelijk bijna geen pepernoten terwijl er toch een hele grote pot op de keukentafel staat.
Straks maar weer eens proberen te knuffelen met het vrouwtje, wie weet levert het wat lekkers op.