Woensdag 15 mei 2019 Meneertje 336
Het vrouwtje heeft mij uitgelachen, heel hard uitgelachen.
Ze ging heel raar hik-lachen en……. daar had ik haar weer om uit kunnen lachen want dat klinkt echt idioot en ze was helemaal alleen, dus hardop hik-lachen terwijl er mensen voorbij lopen, dát is pas raar.
Maar hoor je mij haar uitlachen?
Van ons twee ben ik ben gewoonweg de verstandigste.
Ik deed ook net of er niets aan de hand was want het is natuurlijk uiterst ongepast en onaardig om iemand uit te lachen.
Er viel wat mij betreft ook helemaal niks te lachen.
Kennelijk wordt het vrouwtje nooit volwassen en zal ze wel eeuwig dit kinderachtige gedrag blijven vertonen, het is niet anders.
Hoe het allemaal kwam?
Ik was met het vrouwtje en oma in het Paradijsje en het regende keihard.
Eerst waren we naar Intratuin geweest en daar hadden we een hele grote plant gekocht.
Natuurlijk kreeg ik van oma weer een lekkere bot en aan de kassa weer snoepjes.
Daarna reden we naar het Paradijsje om Suzanne met de mooie ogen, zoals de plant heet, te gaan poten.
Oma en het vrouwtje waren buiten in de regen bezig en ik lag lekker met mijn bot op de bank in de caravan.
Toen ze klaar waren moest ik samen met het vrouwtje een sanitair rondje maken en liepen we saampjes het park uit.
Oma bleef in de caravan.
Langs de weg buiten het park is een greppel waar geen water in zit maar waar allemaal wilde plantjes en struiken groeien.
Ik liep naar beneden richting de greppel en rook halverwege aan een struik.
Alle honden van het park ken ik en dit keer had er eentje tegen de struik aan geplast die halverwege de heuvel van de greppel groeit.
Het was een hele hoge struik en daarom wist ik al dat dit van een grote hond moest zijn.
Als ik mijn neus heel hoog optilde, rook ik in de verte dat ik deze struik absoluut moest markeren en met name hoog in de struik.
Ik tilde mijn poot extreem hoog op.
Schuin op de heuvel stond ik in het natte gras met mijn poot in een sierlijke spagaat om bij de struik te kunnen.
Voor heel even………toen verloor ik mijn evenwicht en viel zo op mijn rug en rolde naar beneden richting greppel.
Terwijl ik snel ging staan en om me heen keek of niemand het had gezien hoorde ik een oorverdovend gelach wat over ging in wisselende kreten als: “owwwwww….dit had de baas moeten zien…. te grappig…… waarom heb ik dit niet op film?”……..naar…… rare geluiden die kennelijk iets voor moesten stellen als lachen”.
Mensen die in de verte aankwamen lachte tijdens het passeren naar het vrouwtje.
Mogelijk omdat ze medelijden hadden met het vrouwtje omdat ze met een rood hoofd en tranen in haar ogen zo raar stond te doen.
Ze dachten vast dat ze gek was geworden.
Ik was ondertussen verder gelopen en besloot haar puber gegiebel te negeren.
Er was toch niks aan de hand? Ik wilde graag bij de greppel kijken, daar was ik geweest en nu liepen we gewoon weer verder.
Of nou ja, ik liep gewoon verder en het vrouwtje liep als een hinnikend paard achter me aan.
Net toen ik dacht dat ze eindelijk was gekalmeerd belde de baas.
En jawel hoor, daar ging ze weer van voren af aan.
De baas kreeg een onverstaanbaar gesprek met hikkende flarden van zinnen: “hij hahahaha, je had hahahha, want hahahha”.
Het niveau was weer op een dieptepunt gekomen en het leek mij tijd om terug te lopen.
Zeg kleuter, de baas zit niet op deze onzin te wachten. Als je uitgelachen bent zullen we dan terug naar het Paradijsje lopen?
Het is de hoogste tijd voor koffie met koekjes en je weet inmiddels dat lachen en koffie drinken niet samen gaan, dus nu is het klaar hoor.
Toen we terug kwamen zei oma: “ach wat is hij nat geregend en hij heeft allemaal gras en blaadjes in zijn vacht.
Op dat moment zei het vrouwtje: “ik pies in mijn broek en ze holde naar de wc.
Ik hoorde haar keihard lachen op de wc en oma zei; “kom maar moppie, we gaan je droogmaken en dan lekker koffie doen”.
Zo is dat, goddank zijn er oma’s.
10 minuten later zaten we heerlijk in de caravan aan een zalige bak koffie en ik kreeg van oma lekker drie koekjes.
“Meneertje 336” verder lezen
