Woensdag 26 juni 2019 Meneertje 342.
Vorige week stortregende het en het vrouwtje wilde perse naar buiten.
Ik had helemaal geen zin om te plassen en stond onder de overkapping op de handrem en deed geen stap meer.
Het vrouwtje stond op haar teenslippers met een paraplu te kieren dat het heerlijk weer was en dat ik niet zou smelten van wat regenwater.
Dat kon zij makkelijk roepen van onder haar paraplu.
Maar prima, dan ging ze toch lekker zelf in die plensbui lopen, ik had helemaal geen zin in een nat pak.
Ik kon mijn plas nog prima ophouden dus probeerde ik haar terug te trekken en liep richting huis.
Ze schoot in de lach en zei: “dat dacht ik toch niet Meneer de Koekepeer”.
Het vrouwtje tilde mij op en droeg mij richting het veldje en zette me zonder pardon op het drijfnatte gras neer.
Als een standbeeld bleef ik staan en verroerde geen vin, mijn kop deed ik naar beneden waarbij mijn hals net boven het gras bleef hangen.
Vanuit die positie keek ik haar aan waarbij het vrouwtje alleen het wit van mijn ogen zag.
Het vrouwtje moest heel hard lachen en zei: “je kan zielig kijken maar we gaan pas weer terug als je geplast hebt”.
Ze deed demonstratief haar armen over elkaar en vanonder de paraplu keek ze naar mij.
Ik gaf me gewonnen en begon te lopen.
Nu we toch buiten waren en ik al nat was, konden we net zo goed naar het park lopen.
Daar lopen we regelmatig saampjes naar toe.
Het park is vlak bij ons huis en langs het park ligt de vaart, zoals die hele grote sloot heet.
Er loopt een groot zandpad naast en daar kun je heerlijk snuffelen en wandelen.
Vol verbazing keek het vrouwtje hoe ik een stevige pas inzette en door de stromende regen richting park begon te lopen.
Trots was ze, hoorde ik haar zeggen en ze zei ook, jawel het is 1-0 voor mij.
Ja……. toen nog wel.
Tot we bij het park aankwamen en ze zag dat het zandpad verandert was in een drappige modderpoel.
Ze wilde omdraaien en terug gaan naar huis maar dan kende ze mij nog niet.
Ik had mijn zinnen gezet op een wandeling over het zandpad en dat gingen we doen.
Het vrouwtje stond verstijft op de tegels en ik was al begonnen aan het modderpad.
Nou kom vrouwtje, van een beetje modder is nog nooit iemand gesmolten dus hoppa.
Ze keek naar haar teenslippers en stapte toen achter mij aan het modderpad op.
Terwijl de modder zich een weg baande tussen haar tenen hoorde ik haar lachend zeggen dat het 1-1 was.
Veel te warm voor foto’s daarom maar 5 plaatjes.
“Meneertje 342” verder lezen