Maand: juni 2019

Woensdag 26 juni 2019 Meneertje 342.

Vorige week stortregende het en het vrouwtje wilde perse naar buiten.
Ik had helemaal geen zin om te plassen en stond onder de overkapping op de handrem en deed geen stap meer.
Het vrouwtje stond op haar teenslippers met een paraplu te kieren dat het heerlijk weer was en dat ik niet zou smelten van wat regenwater.
Dat kon zij makkelijk roepen van onder haar paraplu.
Maar prima, dan ging ze toch lekker zelf in die plensbui lopen, ik had helemaal geen zin in een nat pak.
Ik kon mijn plas nog prima ophouden dus probeerde ik haar terug te trekken en liep richting huis.
Ze schoot in de lach en zei: “dat dacht ik toch niet Meneer de Koekepeer”.
Het vrouwtje tilde mij op en droeg mij richting het veldje en zette me zonder pardon op het drijfnatte gras neer.
Als een standbeeld bleef ik staan en verroerde geen vin, mijn kop deed ik naar beneden waarbij mijn hals net boven het gras bleef hangen.
Vanuit die positie keek ik haar aan waarbij het vrouwtje alleen het wit van mijn ogen zag.
Het vrouwtje moest heel hard lachen en zei: “je kan zielig kijken maar we gaan pas weer terug als je geplast hebt”.
Ze deed demonstratief haar armen over elkaar en vanonder de paraplu keek ze naar mij.
Ik gaf me gewonnen en begon te lopen.
Nu we toch buiten waren en ik al nat was, konden we net zo goed naar het park lopen.
Daar lopen we regelmatig saampjes naar toe.
Het park is vlak bij ons huis en langs het park ligt de vaart, zoals die hele grote sloot heet.
Er loopt een groot zandpad naast en daar kun je heerlijk snuffelen en wandelen.

Vol verbazing keek het vrouwtje hoe ik een stevige pas inzette en door de stromende regen richting park begon te lopen.
Trots was ze, hoorde ik haar zeggen en ze zei ook, jawel het is 1-0 voor mij.
Ja……. toen nog wel.
Tot we bij het park aankwamen en ze zag dat het zandpad verandert was in een drappige modderpoel.
Ze wilde omdraaien en terug gaan naar huis maar dan kende ze mij nog niet.
Ik had mijn zinnen gezet op een wandeling over het zandpad en dat gingen we doen.
Het vrouwtje stond verstijft op de tegels en ik was al begonnen aan het modderpad.
Nou kom vrouwtje, van een beetje modder is nog nooit iemand gesmolten dus hoppa.
Ze keek naar haar teenslippers en stapte toen achter mij aan het modderpad op.
Terwijl de modder zich een weg baande tussen haar tenen hoorde ik haar lachend zeggen dat het 1-1 was.

Veel te warm voor foto’s daarom maar 5 plaatjes.
“Meneertje 342” verder lezen

Woensdag 19 juni 2019 Meneertje 341

De week is weer veel te hard om gevlogen.
Ze hadden veel regen voorspeld maar eigenlijk viel het allemaal reuze mee.
De regen viel vooral ’s nachts en een enkele keer een bui in de avond maar op de dag konden we heerlijk buiten zijn.
Genieten om elke dag een eind in mijn bos te wandelen.
We kwamen een mevrouw tegen met een hele grote loslopende hond en het vrouwtje deed mij direct aan de riem.
De mevrouw riep vanaf een afstand: “Laat uw hond maar los hoor, deze dame doet niets”.
Het vrouwtje liet mij weer los en ik holde naar de grote hond toe.
Ze hurkte en deed een hele lange plas.
Ik wilde net even gaan ruiken of ik haar plas herkende toen ze er met haar achterpoten zand overheen gooide.
Niet alleen over haar plas maar ook over mij.
Het vrouwtje zei dat ik geen handige Harry was en dat ik niet mijn neus in andermans billen moest steken.
Nou dat maak ik nog altijd zelf uit en ik was niet bang voor een beetje zand.

Omdat ik nog steeds niks had geroken, stak ik mijn neus in het vers gegraven bergje zand en snoof eens diep.
Nee, die herkende ik niet en keek naar de mooie grote dame, leuk kennis te maken.
De mevrouw en het vrouwtje moesten lachen en toen liepen we allemaal weer verder.
Zij gingen naar links en ik, met mijn kop, neus en rug, vol zand naar rechts.
Terug in het Paradijsje wilde ik meteen door rennen naar de bank maar het vrouwtje zei dat we eerst even gingen uitschudden.
Ze zette me op de stoep en ik stond stil te wachten hoe ze dat voor ogen had.
Omdat ik zelf geen initiatief nam, schudde het vrouwtje met haar hand door mijn vacht heen en weer.
Er gebeurde bar weinig maar dat had ze van te voren ook wel kunnen bedenken.
Ik rende naar binnen, sprong op de bank en schudde toen zelf mijn vacht heel hard heen en weer.
Dat was enorm veel effectiever, nu kwam er tenminste resultaat.
Het zand vloog alle kanten uit en belandde op de salontafel, op de bank en op de grond.
Zoals verwacht begon het vrouwtje te zuchten en zei dat ik dat ook buiten had kunnen doen.
Dat had uiteraard gekund maar je stofzuigt alleen binnen, dus leek me dit een stuk logischer toch?

“Meneertje 341” verder lezen

Woensdag 12 juni 2019 Meneertje 340

Vrouwtje hoeft nog maar één nacht te werken en komt donderdagochtend de nachtdienst uit, daarna is ze weer zeven dagen vrij.
Hopelijk komt er heel veel mooi weer aan want we gaan uiteraard weer lekker genieten in ons Paradijsje.
Dat is altijd een feestje maar als de zon schijnt en mijn zwembad mag op, dan is dat nog een veel groter feest.
Vrouwtje heeft bij  http://www.slaaplekkerzacht.nl  twee nieuwe mooie kussens voor mij besteld. Zo heb ik als we weg gaan ook altijd een eigen kussen bij me.
Milou maakt hele mooie spullen voor huisdieren en vroeger kocht het vrouwtje daar alleen voor de cavia’s allerlei kleedjes, slaapmutsen en manden, maar nu ook voor mij.
En dat is een heel goed plan want Milou kan echt alles maken op aanvraag.
Ze heeft bekleding voor mijn fietsmand gemaakt met twee bij behorende kussentjes, kleden voor mijn lig plek onderin de caviakast, twee kussens voor mijn uitkijkplek bij het raam, vier kleden voor in mijn bench, waarvan er twee in het Paradijsje zijn want daar heb ik natuurlijk ook een bench en nu dus twee heerlijke grote kussens om mee te nemen als we onderweg zijn.
Het zijn niet alleen hele sterke, zachte en mooie kleden maar je kunt de stoffen en materialen ook nog eens zelf uitzoeken.
Als jullie ook iets nieuws nodig hebben moeten jullie maar eens op de site kijken bij de stoffen, je geeft de maten door en Milou maakt het.
Het vrouwtje zegt dat twee grote meeneem kussen heel fijn zijn voor als we naar de Intratuin gaan, dan kan ik heerlijk op mijn zachte kussen in de winkelwagen zitten maar…. het is ook super handig als we op visite gaan bij mijn grote mensenbroer.

Nu hij een eigen huis heeft en een hele nieuwe bank, mag ik daar niet zonder bescherming op zitten.
Wel zo handig dat ik dan mijn eigen kussen meeneem, zodat ik toch lekker overal kan liggen.
Ik ben al meerdere keren op visite geweest bij mijn grote mensenbroer samen met het vrouwtje, omdat ze moest helpen met meubels in elkaar zetten.
Vrouwtje is heel goed in meubels in elkaar schroeven en er viel heel wat in elkaar te zetten.
De bank, een salontafel, een televisiemeubel, een bureau en een eettafel.
Het was toen heel mooi weer dus ik kon heerlijk op het balkon liggen terwijl het vrouwtje in de slaapkamer bezig was met het bureau.
Mijn grote mensenbroer heeft een heel mooi huis met een balkon met gras.

Wat ik erg jammer vind is, dat mijn grote mensenbroer nooit meer bij ons eet.
Hij knoeide nog wel eens met eten als hij zijn bord op schoot had en dat kon ik dan fijn opruimen.
Vrouwtje moet nu heel hard om mij lachen als ik mijn vertrouwde strategische plek op de grond in neem tijdens het eten.
Ik mag niet schooien maar dat doe ik ook helemaal niet.
Zodra ze gaan eten, ga ik voor haar voeten staan en kijk dan stoïcijns naar de vloer en wacht tot daar wat lekkers valt.
Helaas knoeit het vrouwtje niet heel erg veel, dus hoop ik dat we vaak bij mijn grote mensenbroer gaan eten.

“Meneertje 340” verder lezen

Woensdag 5 juni 2019 Meneertje 339

Diertjes diertjes diertjes, het vrouwtje roept regelmatig sttttt tegen de baas en mij.
Zodra het vrouwtje begint te fluisteren weten we beiden dat er in no-time, stttttt kijk daar eens, achteraan komt.
Het was weer zo ver en tijdens het ontbijt liep er ineens een eekhoorn in de tuin die vervolgens rustig over de tegels het gras op liep.
Het vrouwtje was in extase en niemand mocht meer bewegen of ademen.
De baas zat met zijn mond vol cracker en het vrouwtje fluisterde zachtjes, niet kraken.
Ze pakte voorzichtig de camera van tafel op en zette hem aan.
De baas zat doodstil met een mond vol cracker.
Ik sprong van de stoel en ging met mijn neus voor het gazen hekje staan.
Als het gaas er niet was geweest dan had ik hem van het gras gejaagd.
Ik mag niet op het gras, dus hij ook niet.
Om duidelijk te maken dat ik hem wel zag besloot ik te gaan blaffen.
Dat werkte, de eekhoorn vloog de boom in.
Opgeruimd staat netjes.
Baas, je kan weer kauwen hoor, de eekhoorn is weg.
Het vrouwtje vond het heel jammer want ze had er nog uren naar kunnen kijken.
Nou echt niet, ze had de baas toch niet uren met zijn mond vol cracker kunnen laten zitten?
De baas is dolblij dat ik er ben.

“Meneertje 339” verder lezen