Woensdag 1 mei 2019 Meneertje 334

Tegenwoordig speel ik regelmatig met mijn tennisbal binnen.
Eerder wilden ze dit niet omdat de tennisbal onder allerlei kasten rolt en de baas en het vrouwtje beiden nogal lui aangelegd zijn.
Wat is het nu voor moeite om even op je buik te gaan liggen en dan, met de ruggenkrabber, de tennisbal onder een kast uit te hengelen?
Ik zou willen dat ik het kon, het lijkt mij een super leuk spel.
Helaas heb ik die mogelijkheid niet, dus ben ik afhankelijk van mijn blaf techniek om enige actie in die lijven te krijgen.
Gelukkig kan ik waanzinnig goed blaffen en ook heel lang achter elkaar.
Ze worden hier tenslotte, naar mate dat de jaren verstrijken, ook een stukje slechthorender.
Ik ben de beroerdste niet en houd uiteraard rekening met de baas en het vrouwtje.
Als ze niet reageren op mijn blaf, dan zet ik een indringender en lange-adem-blaf in.
Op het moment dat het vrouwtje roept dat ik moet stoppen met wafkippen, weet ik dat ze me gehoord heeft.
Voordat ze dan mijn bal onder de kast uit gaat vissen begint ze al te zuchten.
Ik houd er van om naast haar op de grond mee te kijken onder de kast.
Zij steekt dan haar arm onder de kast en ik mijn neus.
Ik begin dan flink te snuiven van opwinding dat de bal er weer aan komt en kwispel daarbij heel hard.
Als ik heel hard snuif kijkt het vouwtje altijd naar mij en moet dan lachen.
Ze zegt dan dat ik een deugniet ben en dat ik het expres doe.
Nou echt niet, hooguit tik ik wel eens per ongelijk met mijn neus of poot tegen de bal maar zeer zeker niet expres hoor.
De baas heeft, heel slim, allerlei spullen onder de televisiekast gelegd dus daar kan hij niet meer onder rollen.
De enige plek waar mijn tennisbal eigenlijk nog onder kan rollen is de caviakast en daarom mag ik nu wel met mijn tennisbal binnen spelen.
Tenslotte is het slechts één kast waar hij onder past.

Echt heel erg fijn wat ik ben dol op mijn tennisbal.
Ik liep van de week kwispelend voorbij met mijn staart recht omhoog.
Het vrouwtje zag me gaan en zei: :”wat loop jij stoer Meneertje”.
En dat was zo, ik liep heel erg stoer en sprong net iets te snel mijn speelplek van de caviakast in.
Op dat moment stonden de alarmbellen aan.
Het vrouwtje stond op en zei:”laat mij eens kijken, wat heb jij daar?”
Ik draaide mijn billen naar haar toe maar ze bukte en ineens hoorde ik: “foei, geef mijn pantoffel eens hier, die mag jij niet hebben”.
Nou echt wel, die pantoffel mocht ik wel hebben.
Ondanks het feit dat ik hem als eerste had moest ik de pantoffel inleveren.
Ze schoot in de lach en zei: “owww, je tennisbal zit erin”.
Zie je wel dat ik de pantoffel wel mocht hebben, mijn tennisbal zat er in en die is van mij.
Het vrouwtje viste mijn tennisbal uit haar pantoffel en trok hem aan.
Echt jammer want ik vond het een heel ideaal draagtasje.
Gelukkig wilde ze daarna wel een poosje gooien met de bal.

Weten jullie trouwens dat ik een hondenrestaurant heb ontdekt?
Echt waar, er stond niet alleen eten voor de baas en het vrouwtje op de kaart maar ook voor mij.
Het restaurant ligt in Veenendaal maar behoort wel bij de gemeente Rhenen.
Aan de overkant van het restaurant ligt het Prattenburgse bos
Nadien zouden we lekker naar dat bos gaan om nog even een avondwandeling te maken.
Daar had ik natuurlijk heel veel zin in.
Ik zat bij het vrouwtje op schoot en samen bekeken we de menukaart.
Ineens zei het vrouwtje tegen de baas: “kijk eens op de laatste pagina”.
De baas keek en zag ook dat er speciaal voor honden dingen op de menukaart stonden.
Ik had net thuis gegeten dus dat was wel jammer maar er stonden ook snacks op.
Uiteraard besloot ik, dat ik die wel wilde en toen de ober kwam bestelde het vrouwtje een small snack.
Echt raar want ik had liever een large snack gewild en die stonden er ook op, dat had ik heus wel gezien.

Toch werd het een small snack en toen de ober kwam had hij een heerlijk botje met kip eromheen gedraaid bij zich.
Dat was een heel erg lekkere snack dus ik was op slag vergeten dat ik eigenlijk liever een grote snack had gewild.
Ik ging op de stoel liggen en kloof vol genoegen aan mijn overheerlijke knabbelstok.
Na een minuut of vijf liep er een mevrouw langs en die stond stil bij mijn stoel en zei; “ach wat een schatje”.
Vliegensvlug ging ik zitten en zette het op een gevaarlijk hard blaffen, waag het eens om aan mijn kipsnack te komen.
De mevrouw schrok zich wezenloos en liep van schrik snel door.
Zo, dit schatje ging even verder kluiven en ik plofte weer naast het vrouwtje op de stoel neer.
Verderop begon een mevrouw te lachen en zei: “ik heb ook een teckel, zo heerlijk herkenbaar”.

Omdat het vrouwtje heel druk is een klein filmpje van de wandeling in het bos.
Tot volgende week.

Aanbevolen artikelen

4 Reacties

  1. Leuk een restaurant met hondensnacks.
    Verder ben je en blijf je toch een lekker boefje,maar het vrouwtje heeft op dit moment genoeg lichaams beweging.
    Ze moest nm de cavia dag inrichten en dat is heel veel werk.
    Dus een beetje rustig aan met het vrouwtje.
    Vertel even aan het vrouwtje dat ze haar camera een kwart slag kan draaien als ze jullie filmt .
    Komen jullie nog beter in beeld

  2. Fijn een restaurant met hondenvlees of koekjes.
    Je kunt niu lekker met bal binnen spelen, maar niet te hard wafkippen want dat doet pijn aan de oren.
    Je vermaakt je wel.

  3. Hoi Meneertje Jansen ,jammer dat mijn vrouwtje het zo ruk heeft gehad van dat week ,volgens mij lopen we al aardig wat verhaaltjes achter .en mis ik ook mijn koekjes heel erg .ik hoop maar dat mijn vrouwtje volgende week wat meer tijd heeft en de andere verhaaltjes nog voor gaat lezen .Jou vrouwtje heeft het ook druk ,ik hoorde iets van heel veel Caafjes en nog meer kadootje die allemaal ingepakt en klaar gezet zijn .No Meneertje Jansen wens ze maar heel veel succes en tot de volgende week (Vergeet je de koekjes niet?) Groetjes van Tygo en zijn vrouwtje Mia .

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *