Woensdag 2 oktober 2019 Meneertje 352

Iedereen denkt dat ik heel bekend ben maar mijn baas is dat ook hoor.
Daar kwam ik achter toen ik vorige week met mijn baas en het vrouwtje door ons bos bij het Paradijsje liep.
Er kwamen achter ons mensen aangefietst en het vrouwtje zei, zonder om te kijken, “die hebben 100% zeker een teckel bij zich”.
Dat klopte als een bus. Voor in het mandje bij de mevrouw zat een teckel en die maakte allerlei geluiden.
Kennelijk was hij dol enthousiast. Hoe wist het vrouwtje nu dat ze een teckel bij zich hadden? Zulke rare geluiden maak ik echt niet hoor.
De meneer en mevrouw stopten en toen zei de mevrouw: “dat is toch Meneertje Jansen”.
Het vrouwtje schoot in de lach en zei: “jazeker is dit Meneertje Jansen”.
De mevrouw ging verder met haar verhaal en zei: “mijn vriendin heeft ook een teckel en zei van de week tegen mij “ik kwam een man tegen met een teckel die losliep, bijzonder toch, gewoon netjes mee lopen in een bos, en dat voor een teckel”.
Toen zei ik tegen mijn vriendin: “liep die teckel met een man met een sik?”
Jaaaa riep mijn vriendin. Dus toen zei ik: “dat moet Meneertje Jansen zijn”.
Het vrouwtje moest hard lachen maar die wordt niet herkend hoor. Mijn baas en ik wel.

Dat mensen mij herkennen is helemaal niet erg maar als de dokter je bij naam kent dan betekend het, dat je er net iets te vaak komt.
En dat was nu precies wat er afgelopen donderdag gebeurde.
Toen het vrouwtje opstond rook ze dat mijn oren stonken en zag ze mij elke keer schudden.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik enorme pijn had maar dat wil dan nog niet meteen zeggen, dat ik dan ook naar een dokter wil.
Grotendeels doen die je dan nog erger pijn en dat is iets waar ik absoluut geen behoefte aan had.
Het vrouwtje dacht daar anders over en belde met de Sterkliniek.
Om 16.50 uur konden we komen.
Het vrouwtje zei: weet je wat, dan halen we voor die tijd even een snoetje”.
Ik had geen idee waar ze het over had en we reden naar de dieren winkel.
Met mijn neus dook ik in allerlei lekkere botten en het vrouwtje zei: Ja hoor knul pak die maar.
Daarna zette ze me op de toonbank en kwam er een medewerker van de dierenwinkel en die ging kapjes over mijn snuit passen.
Dat waren geen snoetjes maar muilkorven.

Het vrouwtje zei dat dit echt even beter was omdat ik de dierenarts niet moest bijten en ze toch echt aan mijn oren moest zitten.
Nu hoefde het vrouwtje mij niet in de houtgreep te nemen en zou het allemaal minder vervelend zijn.
Makkelijk kletsen als jij niet degene bent die pijn heeft en op de foltertafel hoeft.
Bij de dierenarts wist ik het goed gemaakt, ze ging maar alleen naar binnen en haalde maar iets voor mijn oren op.
Als verpleegkundige kon zij prima vertellen dat ik stinkoren had en dat ik iets voor de pijn moest hebben.
Het vrouwtje tilde mij op, deed de deur van de Sterkliniek open en een stem vanachter de balie zei: Heyyy dáár hebben we Meneertje Jansen.
En dat bedoelde ik aan het begin van dit verhaal, zodra die mensen je gaan herkennen dan kom je er veel te vaak.
Vrouwtje ging mij wegen en ik woog precies 4200 gram. Wat mij betreft konden we weer naar huis.

We zijn geweest dus het lijkt mij onnodig hier verder nog te blijven zitten.

Toch bleven we wel in de wachtkamer en kwam de dokter ons niet lang daarna halen.

Het vrouwtje tilde mij op de behandeltafel en zei: “hij heeft stinkoren, ze zijn rood, huid lijkt geïrriteerd en hij flappert veel met zijn oren heen en weer.
Nou, was dat nou zo moeilijk? Dat had toch ook zonder mijn aanwezigheid gekund.
Het vrouwtje deed mijn muilkorf om en zei: “het komt goed lieffie”.
De dokter keek met een otoscoop in mijn oor en zei: “och vent, dat ziet er lelijk uit.

Het deed vreselijk zeer.
Als ze naar mijn oren keek, voelde ik al rillingen door mij heen gaan en dat werd er niet beter op toen ze mijn oor optilde om er in te gaan kijken.
Volgens mij trok ze keihard aan mijn oor en probeerde ze hem van mijn hoofd te rukken.

Het duurde uren en eerst keek ze in mijn rechteroor en net toen ik dacht dat ik klaar was moest ik draaien.

Mijn linkeroor was aan de beurt en ik jankte het uit.
Vrouwtje zei: “het is normaal een drama king maar nu heeft hij wel echt heel veel pijn.
Ze liet de dokter gewoon aan mijn oren trekken en keek toe.

De dokter bleef heel lief glimlachen maar eigenlijk was ze super vals want ze probeerde volgens mij, met de otoscoop door mijn trommelvlies heen te prikken.
Het vrouwtje zei elke keer; ” het komt goed knul, bijna klaar.
Nou echt niet. Het was nog Laaaaang niet klaar.

Mijn andere oor zag er ook ontstoken uit. De dokter zei: “ik zal hier de eerste keer zalf in zijn oren spuiten en dan moet jij dat een volledige week doen en over een dag of 10 terug komen voor controle.
De assistente ging de zalf halen en ik sprong, terwijl ze wegliep, zo bij het vrouwtje in haar armen.
De dokter schoot in de lach en zei dat het bijna klaar was en dat mijn pijn dan snel een stuk minder zou zijn.
Toen ze klaar was deed ze mijn muilkorf af en pakte ze een zakje met heerlijk ruikende koekjes.
Jullie snappen dat ik die niet aanpakte, ik was enorm boos op de dokter. Zo maar met een dikke stang mijn zere oor in.
De dokter opperde nog dat ik het koekje waarschijnlijk liever op de grond wilde opeten.
Nou, ik wilde hier helemaal niks meer en rende naar de deur van de spreekkamer.
Het vrouwtje nam mijn koekje mee voor thuis en nadat we betaald hadden, tilde ze mij in de auto.
Terwijl ze mijn autoriem aan het vastmaken was viste ik het koekje uit haar hand en at hem snel op.
Zo, dat hoefde de dokter mooi niet te weten maar deze koekjes waren heerlijk.

Als troost kreeg ik een beertje.
Normaal koopt ze nooit geen knuffels voor mij maar nu kreeg ik er eentje omdat ik super zielig was.

Ik verbaas mij er elke keer weer over hoeveel van die prutrommel er in een klein knuffeltje gaat.

Maar ik laat me niet klein krijgen en pulk net zo lang, tot alles er uit is.

Dit theedoosje kan ook terug in de kartonbak.
Karton moet je netjes versnipperen.

Ik heb de Douwe Egberts punt trouwens netjes voor je uitgeknipt.
En ja momenteel mag ik alles want ik ben nog steeds zielig.
Het vrouwtje zal blij zijn als ze niet meer hoeft te zalven want ik ben heel boos op het vrouwtje als ze dat doet.
Elke morgen als ze thuis komt van een nacht werken kom ik mooi niet knuffelen maar verstop me gelijk want ik weet heus dat ze, voor ze gaat slapen, net als de dokter, een extra gat in mijn trommelvlies probeert te maken.
Doe nog maar een paar koekjes en pepernoten want ik voel dat ik die nodig heb.

Aanbevolen artikelen

7 Reacties

  1. Ja die flapperde kunnen erg pijn doen en ja daar moet de dokter toch naar kijken ,anders wordt het alleen maar nog erger
    Maar het leed is nu geleden en nu even geen dokter meer voorlopig

  2. Oohhh wat een mishandeling, ik snap datje nog boos bent, ik heb het nog erger lieve Meneertje, mijn vrouwtje werkt bij een dierenarts 🙄de baas schijnt het leuk te vinden om af en toe gezellig langs te gaan 😬nou dan mag ik mee, laat me alsjeblieft thuis 😊hoop dat je oren geen zeer meer doen, dikke knuffel van Sientje 😘

  3. Je hebt gelijk. Wat een marteling en dan ook nog omkopen willen met koekjes. Maar ze hebben wel gelijk het wordt wel beter. Hebben we al aan eigen lijve ondervonden. Heel veel beterschap. Wij genieten nog even van vakantie.
    Groetjes van Tommy, Daisy en Waldi

  4. Ach gossie arme schat, ik begrijp dat je pijn hebt, maar dat zalfje zal hopelijk goed werken en dan ben je snel weer van de pijn af, heel veel beterschap en sterkte ook voor het vrouwtje en het baasje want die vinden het natuurlijk ook niet leuk om jou pijn te doen ,groetjes en xxx van mij voor jullie allemaal 😘😘😘

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *